1 Edhe Jakobi e vazhdoi udhën që kishte marrë dhe i dolën para engjëjt e Hyjit.
2 Kur i pa, tha: “Ky është fushimi i Hyjit”. Dhe atë vend e quajti Mahanaim (d. m. th. Fushim).
3
4 Atyre u urdhëroi: “Kështu thuajini zotërisë tim Ezaut: Jakobi, shërbëtori yt, thotë: Kam qenë në shtegtim te Labani dhe tek ai qëndrova deri tani.
5 Kam lopë e gomarë, bagëti të imëta, shërbëtorë e shërbëtore. Po i dërgoj këta njerëz tek imzoti për të gjetur hir para syve të tu”.
6 Lajmëtarët u kthyen te Jakobi dhe thanë: “Qemë tek Ezau, yt vëlla dhe, ja, po nxiton të të dalë para me katërqind burra”.
7 Jakobi u tremb për së tepërmi dhe prej frikës i ndau njerëzit, që ishin me të, si edhe grigjat, dele, lopë e deve në dy tuba.
8 Mendonte: ‘Nëse vjen Ezau dhe i bie njërës turmë, tjetra do të shpëtojë.’
9 Jakobi u lut: “O Hyj i atit tim, Abrahamit, Hyji i atit tim, Izakut! O Zot! Ti më the: ‘Kthehu në vendin tënd, në atmen tënde dhe do të të bëj mirë!’,
10 jam tepër i vogël për të gjithë atë mëshirë dhe për të tërë atë besënikëri që ia bëre shërbëtorit tënd. Vetëm me një shkop e kalova lumin Jordan e tani po kthehem me dy tufa!
11 Më shpëto prej dorës së tim vëllai, prej dorës së Ezaut, sepse e druaj pa masë; druaj se kur të vijë ai do të mbysë nënë e bij!
12 Ti m’u zotove se do të më bësh mirë dhe se do ta përhapësh farën time porsi rërën e detit, që ka aq shumë sa që s’mund të numërohet”.
13 Jakobi u ndal atë natë në atë vend. Atëherë mori prej atyre që kishte për t’ia dhënë dhuratë Ezaut, vëllait të vet:
14 dyqind dhi, cjep njëzet, dele dyqind, desh njëzet,
15 deve pëlleja me të vegjëlit e tyre tridhjetë, lopë dyzet, mëzetër dhjetë, gomarica njëzet dhe dhjetë zogj gomarësh.
16 Ua dha shërbëtorëve të vet, secilit tubën në vete dhe u tha shërbëtorëve: “Kaloni para meje dhe lini vend prej tufës në tufë”.
17 Të parit i urdhëroi: “Nëse do ta takosh Ezaun, tim vëlla, dhe nëse të pyet: ‘I kujt je?’ dhe ‘Kah po shkon?’ dhe ‘Të kujt janë këto që po i ndjek?’,
18 përgjigju: ‘Të shërbëtorit tënd, Jakobit; është një dhuratë që ia dërgon imzotit, Ezaut. Edhe ai vetë po vjen pas nesh’”.
19 Po kështu i urdhëroi edhe të dytit e të tretit dhe të gjithëve që u grahnin tufave. U tha: “Po këto fjalë thojani Ezaut kur ta takoni,
20 dhe shtoni: Po edhe vetë Jakobi, shërbëtori yt, po vjen pas nesh. Sepse tha: Dëshiroj ta qetësoj me dhurata që po ia dërgoj përpara dhe atëherë do të takohem me të: shpresoj se do të pajtohet me mua”.
21 Dhuratat, pra, u nisën përpara tij, kurse ai u ndal atë natë në zemërimië.
22
23 I mori, pra, dhe i kaloi në atë anë të përroit ata dhe gjithçka ishte e tija,
24 kurse ai mbeti vetëm.
Kur, ja, një njeri po luftonte me të deri në mëngjes!
25 Ky, kur pa se nuk po mund ta mundë, ia preku kërdhokullën, dhe menjëherë i doli gjymtyra e kërdhokullës së Jakobit, ndërsa po rrokej me të.
26 Ai i tha: “Më lësho se zbardhi agimi”! ‑ “Jo, nuk të lëshoj ‑ i tha ky ‑ në qoftë se nuk më jep më parë bekimin”!
27 Ai tha: “Si quhesh për emër”? iu përgjigj: “Jakob”.
28 Atëherë ai i tha: “Nuk do të quhesh më Jakob, por Izrael: sepse luftove me Perëndinë e me njerëz dhe ngadhënjeve”!
29 Jakobi e pyeti: “Ma trego emrin tënd”! U përgjigj: “Përse ma kërkon emrin”? Dhe ia dha bekimin në atë vend.
30 Jakobi e quajti atë vend Fanuel. Tha: “E pashë Perëndinë faqe faqas dhe mbeta gjallë”!
31 Dielli po lindte kur Jakobi e kaloi Fanuelin. Shqeponte për shkak të kërdhokullës.
32 Për këtë arsye izraelitët nuk e hanë dellin që është në gjymtyrën e kërdhokullës as sot e kësaj dite. Arsyeja është pse Ai ia preku Jakobit glicën e kërdhokullës.