1 Ndërsa ata ende po i flisnin popullit, iu afruan disa priftërinj, kryetari i rojës së Tempullit dhe disa saducenj
2 të hidhëruar pse e mësonin dhe pse, në shembullin e Jezusit ‑ shpallnin ngjalljen e të vdekurve.
3 I kapën dhe i futën në burg deri të nesërmen, sepse ishte bërë natë.
4 Ndërkaq, shumë prej atyre që dëgjuan fjalën e tyre, besuan dhe numri i burrave që besuan shkoi në [rreth] pesë mijë vetë.
5 Të nesërmen në Jerusalem u bashkuan në kuvend krerët, priftërinjtë dhe skribët [
6 e me ta edhe kryeprifti Ana e Kajfa, Gjoni, Aleksandri dhe të gjithë anëtarët e familjeve të kryepriftërinjve].
7 Ata i sollën apostujt në mes dhe i pyetën: “Me çfarë pushteti dhe në emër të kujt e bëtë këtë gjë?”
8 Atëherë Pjetri, plot me Shpirt Shenjt, u tha:
“Kryetarë të popullit dhe pleq!
9 Pasi ju sot po na merrni në gjykim për një vepër të mirë që ia bëmë një të sëmuri e po na pyesni si ky njeri u shërua;
10 le ta dijë secili prej jush dhe mbarë populli i Izraelit: ky njeri qëndron para jush shëndosh në saje të Emrit të Jezu Krishtit Nazarenas, që ju e kryqëzuat, por që Hyji e ngjalli prej së vdekuri.
11 Jezusi është
‘guri që ju, ndërtues,
e qitët jashtë përdorimit,
por që u bë gur i këndit,’
12 e vetëm nëpër Të fitohet shëlbimi. Sepse, për të vërtetë, s’ka asnjë person tjetër nën këtë kupë qielli që Hyji ua dha njerëzve me anën e të cilit do të mund të shëlbohemi.”
13 Krerët e pleqtë kur panë guximin e patrandshëm të Pjetrit e të Gjonit e, pasi e dinin se janë njerëz të thjeshtë e të pashkollë, mbetën thellësisht të habitur. E dinin se kishin qenë me Jezusin,
14 por s’dinin ç’t’u thoshin, sepse e shihnin njeriun e shëruar në këmbë afër tyre.
15 Prandaj i urdhëruan të dilnin nga Këshilli e filluan të këshillohen në mes tyre.
16 Thoshin: “Çka të bëjmë me këta njerëz? Kanë bërë mrekulli të qartë, të cilën e pranojnë të gjithë jerusalemasit dhe nuk është punë që mund ta mohojmë.
17 Por, që ngjarja të mos përhapet më tepër në popull, po ua ndalojmë rreptësisht që t’i flasin më ndokujt për atë Emër.”
18 I thirrën brenda dhe i urdhëruan rreptësisht që në të ardhmen askujt të mos i flasin as të mos mësojnë në Emër të Jezusit.
19 Porse Pjetri e Gjoni u përgjigjën: “Gjykoni ju vetë a është e drejtë para Hyjit: të dëgjojmë më parë ju se Hyjin?
20 Ne, veç, nuk mundemi që të mos flasim për çka kemi parë e dëgjuar!”
21 Ata, pasi i qortuan përsëri, i lanë të shkojnë; ngase nuk gjetën ndonjë arsye pse t’i ndëshkojnë për shkak të popullit, sepse të gjithë i jepnin lavdërim Hyjit për mrekullinë që u bë,
22 sidomos pse njeriu që mrekullisht u shërua, kishte kaluar moshën dyzetvjeçare.
Lutja e apostujve në kohën e salvimit
23 Posa i lëshuan, apostujt shkuan te të vetët dhe u treguan çka u thanë kryepriftërinjtë dhe paria e popullit.
24 Ata, kur morën vesh, të gjithë së bashku iu lutën Hyjit kështu:
“O Zot,
Ti krijove qiellin, tokën e detin
dhe gjithçka është në ta!
25 Ti the nëpërmjes Shpirtit Shenjt me gojë të atit tonë Davidit, shërbëtorit tënd:
‘Përse çohen peshë paganët
e përse fiset bëjnë shestime të kota?
26 Mbretërit e dheut po ngrihen kundër,
princat bëjnë besëlidhje
kundër Zotit e kundër të Shuguruarit të tij.’
27 Ja, në këtë qytet, vërtet, bënë lidhje Herodi e Ponc Pilati me paganë e me fiset e Izraelit kundër Jezusit ‑ Shërbëtorit tënd të shenjtë, të cilin ti e shugurove,
28 kështu s’bënë tjetër veçse çka dora jote e vullneti
yt paracaktoi të bëhet.
29 E tani, o Zot,
shih kërcënimin e tyre
e bëj që shërbëtorët e tu
ta shpallin me plot guxim Fjalën tënde!
30 Shtrije dorën tënde
e bëj shërime, shenja të bindshme e mrekulli
me fuqinë e Emrit
të Shërbëtorit tënd të shenjtë,
Jezusit.”
31 Pasi e kryen lutjen, u trand vendi ku ishin të bashkuar, të gjithë u mbushën me Shpirtin Shenjt dhe u vunë ta shpallin me guxim Fjalën e Hyjit.
Bashkësia e parë e krishterë
32 Në bashkësinë e besimtarëve mbretëronte një përkim i plotë. Askush nuk e quante të vetën çkado që kishte, por ndër ta gjithçka ishte e përbashkët.
33 Apostujt me fuqi të madhe jepnin dëshmi mbi ngjalljen e Zotërisë Jezus e të gjithë gëzonin nderim të madh.
34 Gjithashtu askush prej tyre nuk ishte skamnor, sepse ata që kishin ara e shtëpi i shitnin e çmimin e shitjes e binin
35 dhe e vinin te këmbët e apostujve. Atëherë secilit i jepej aq sa kishte nevojë.
36 Kështu Jozefi, të cilin apostujt e quajtën Barnabë ‑ që do të thotë: biri i ngushëllimit ‑ levit, me prejardhje qipriot,
37 kishte një tokë; e shiti e të hollat ua solli apostujve.