1 Oh, si e nxiu në zemërim të vet Zoti
Bijën e Sionit!
Nga qielli për tokë e flaku
nderin e Izraelit,
s’iu kujtua shtroja e këmbëve të veta
ditën e zemërimit të vet!
2 Zoti i shkretoi pa mëshirë
mbarë kullosat e Jakobit;
i rrafshoi në zemërim të vet
fortesat e Bijës së Judës;
për tokë e rrëzoi, e mallkoi
mbretërinë e krerët e saj!
3 Në flakën e zemërimit të vet
Izraelit i theu çdo pushtet,
e tërhoqi të djathtën e vet
para fytyrës së armikut,
flakë e ndezi në Jakob zjarrin
që përpin gjithçka përreth.
4 Si armik e ngrehu harkun,
s’iu dridh dora më se kundërshtarit,
për pa vrarë nuk la asgjë
të bukur për shikim
në tendën e Bijës së Sionit:
zemërimin si zjarr e shfreu.
5 U bë Zoti si të ishte armik,
e përpiu Izraelin,
ia përpiu të gjitha fortesat,
ia rrafshoi të gjitha kullat,
e shtoi mbi Bijën e Judës
pikëllimin edhe trishtimin.
6 Kopsht të shthurur ia bëri Tempullin,
e shkatërroi Tendën e vet:
bëri Zoti të harrohen në Sion
e kremtja edhe e shtuna,
i përbuzi në furi të vet
mbret e prift!
7 Iu mërzit lteri i vet,
Shenjtëroren e vet mallkoi;
i lëshoi në dorën e armikut
muret e shtëpive të saj:
krisi britma në Shtëpi të Zotit
porsi ditën e festimit!
8 Vendosi Zoti të rrënojë
murin e Bijës së Sionit,
e ngrehu për masë konopin,
nuk e ndali dorën nga rrënimi:
në zi i veshi avlli e mur,
të dy së bashku po rrëzohen.
9 Dyert e saj i mbuloi dheu;
i theu, i copëtoi shtatkat e saj.
Mbreti e princat të humbur ndër paganë,
u zhduk Ligji!
As profetët më nuk kanë
vegim prej anës së Zotit!
10 Rrinë në pluhur edhe heshtin
pleqtë e Bijës së Sionit,
me pluhur e pluhuruan kokën
e u ngjeshën me grathore;
për tokë ulin kokën e vet
virgjërat e Rruzalemit!
11 Sytë e mi prej lotësh u verbuan,
u përzien përbrendëset e mia;
u derdh për tokë mëlçia ime
se u shkatërrua bija e popullit tim,
ndërsa meket foshnja dhe ferishtja
nëpër sheshet e Qytetit.
12 U thoshin nënave të veta:
“Ku është drithi, ku është vera?”
E mekeshin si të plagosur
nëpër rrugët e Qytetit
e shpirti atyre u dilte
n’prehrin e nënave të veta.
13 Me kë të të krahasoj? Kujt të them se i përngjan,
o Bija e Jerusalemit?
Me kë të të barazoj për të të
ngushëlluar,
Bukuroshja Bijë e Sionit?
I madh si deti është rrënimi yt,
kush mund të të sjellë shërim?
14 Profetët e tu për ty patën vegime
të rreme e të marra;
s’ta zbulonin fajësinë tënde,
që ta ndërronin fatin tënd,
por të treguan profeci trillimesh,
rrene e edhe ngashnjimi.
15 Përmbi ty shuplakat rrahin
të gjithë ata që udhës kalojnë,
fërshëllejnë dhe kokat lëkundin
përmbi Bijë të Jerusalemit:
“Ky është Qyteti ‑hijeshia e
përsosur‑
hareja e botës mbarë?!”
16 Hapin gojën kundër teje
të gjithë kundërshtarët e tu,
fërshëllejnë, me dhëmbë kërcëllojnë
e thonë: “E përpimë!
Ja, dita që kaherë prisnim:
ia mbërritëm me sy ta shohim!”
17 E çoi në vend Zoti ç’vendosi,
e plotësoi fjalën e vet,
të urdhëruar që qëmot:
rrënoi e nuk pati mëshirë!
Bëri të gëzojë mbi ty armiku,
armiqve të tu fuqinë ua rriti.
18 T’i klithë Zotit zemra jote
përmbi muret e Bijës së Sionit,
lër rrëke le të derdhen lotët
ditë e natë!
Mos i jep pushim vetvetes,
të mos pushojë qepalla e syrit tënd!
19 Ngrihu e natën gjëmo
kur fillon turni i rojës,
zbraze si ujët zemrën tënde
përpara fytyrës së Zotit!
Lartësoji drejt tij duart e tua,
kërko ndihmë për foshnjat e tua
që po meken nga uria
në krye të të gjitha udhëve.
20 “Këqyr, o Zot, e deh, shiko,
me kë u solle der tani kështu?
Vallë të hanë gratë frytin e vet,
foshnjat që duhet të rriten?
Thua të vriten në Shenjtërore të Zotit
priftërinjtë edhe profetët?
21 Dergjen për tokë në rrugë të madhe
fëmijë e plak,
virgjërat e të rinjtë e mi
ranë prej shpatës:
i vrave ditën e zemërimit tënd,
i godite dhe nuk pate mëshirë.
22 Ti i mblodhe si për ditë feste
tmerruesit e mi përreth;
ditën e zemërimit të Zotit
kush s’shpëtoi, askush gjallë s’mbeti
të cilët i mëkova dhe i ushqeva:
armiku im farën ua treti!”