1 Ehu, si mbet kështu, qyqe‑vetëm,
Qyteti dikur plot popull!
Mbeti e vejë
Zonja e Madhe e kombeve!
Sundimtarja e krahinave
iu nënshtrua edhe ajo punës së detyruar!
2 Nata i kalon në vajtim,
lot rrëke mollëzave i rrjedhin.
Prej të gjithë dashnorëve të saj:
s’del kush që ta ngushëllojë
e përbuzën të gjithë miqtë e saj,
erdhën e iu bënë armiq.
3 I pikëlluar, nën peshë të skllavërimit,
dëbohet Juda prej atdheut;
ndër paganë e kalon jetën
dhe nuk gjen kund vend pushimi
të gjithë përndjekësit e tij e zunë
nëpër gryka të ngushta!
4 Në zi janë udhët e Sionit
se askush më në festë nuk vjen!
Dyert e tij u shpartalluan,
priftërinjtë e tij rënkojnë,
në pikëllim janë virgjërat e tij
e atë e ndrydh hidhërimi.
5 Kundërshtarët iu bën zotërinj,
gëzojnë qetësi armiqtë e tij,
sepse Zoti e bëri të mjerë
për shkak të fajeve të tij pa numër;
fëmijët e tij u çuan në skllavëri,
vënë përpara i ka armiku.
6 U zhduk prej Bijës së Sionit
e tërë lavdia e saj.
Krerët iu bënë porsi kaprojtë
që s’gjejnë kullosa:
pa fuqi hapat i ndërrojnë
para atij që u grah.
7 I kujtohen Rruzalemit
në ditë mjerimi të endjes së vet
të gjitha të mirat që i pati
dikur në ato kohët e hershme,
kur pop’lli ra në dorë të armikut
e askush s’e mori ndore;
e panë mirë armiqtë e tij
e u zgërdhinë për rrënim të tij.
8 Rëndë mëkatoi Jerusalemi,
këndej dhe u bë i neveritshëm:
të gjithë ata që e lavdëronin,
e përbuzën,
pse ia panë lakuriqësinë:
ai dënes e kthehet prapazi.
9 Ndyrësia e tij në skundijtë e petkut të tij,
s’mendoi si do t’i dalë fundi;
u mposht tmerrshëm
e s’ka askënd që ta ngushëllojë.
“Shikoje, Zot, mjerimin tim,
se çoi tepër krye armiku!”
10 Armiku e shtriu dorën
mbi të gjitha të mirat e tij:
i shikoi me sy paganët
si hyjnë në Tempullin e tij,
për të cilin ti kishe urdhëruar
të mos hyjnë në tubimin tënd.
11 Mbarë populli i tij gjëmon:
kërkon bukë;
për ushqim dhanë ç’patën të çmueshme
veç për të mbajtur frymën gjallë.
“Shiko, o Zot, e shqyrto
se në ç’gjendje çnjerëzore jam!
12 O ju të gjithë që udhës kaloni,
shikoni e shihni
a ka dhimbje si dhimbja ime,
sikur kjo që po më mundon,
me të cilën Zoti më ndëshkoi
në ditë të zemërimit të furisë së vet.
13 Prej së larti e dërgoi zjarrin
dhe e përshkoi në eshtrat e mi;
shtriu rrjetën nën këmbë të mia
e më përplasi në kokërr të shpinës,
më bëri grusht në pikëllim të
përhershëm.
14 Vërejti rreptë mbi faje të mia,
me dorë të vet i lidhi barrë,
i ngarkoi në qafën time
e krejtësisht më la pa fuqi.
Më lëshoi Zoti në një dorë të tillë,
prej të cilës më nuk mund të ngrihem.
15 M’i përbuzi Zoti trimat
që i kisha në mesin tim;
kundër meje thirri mbledhjen
për t’i shuar të rinjtë e mi.
Në presë e shtrydhi i Lumi Zot
virgjërën, Bijën e Judës.
16 Për këtë punë rri duke qarë,
syri im derdhet në lot
pse m’u largua ngushëlluesi
që frymën do të ma përtërinte.
Sharruan të gjithë bijtë e mi,
pse armiku qe më i fortë.
17 Sioni i shtrin duart e veta,
por ngushëllues për të nuk ka!
I çon Zoti kundër Jakobit
gjithkund përreth armiqtë e tij:
erdhi e u bë Jerusalemi
sukull i ndytë në mesin e tyre.
18 I drejtë është Zoti,
se i kundërshtova fjalës së tij.
Më dëgjoni, ju lutem, popuj,
mirë vërejeni dhimbjen time:
vashat e mia e të rinjtë e mi
në skllavëri shkuan!
19 U rashë ndore miqve të mi,
por ata të gjithë më tradhtuan.
Priftërinjve të mi e pleqve të mi
brenda në qytet u doli shpirti
duke kërkuar bukë për vete
që ta mbanin frymën gjallë.
20 Shih, o Zot, se në ç’të vështirë jam,
përbrendëset më janë përzier,
tronditur është në mua zemra,
se s’dëgjova, për të mos dëgjuar.
Përjashta më shoi farën shpata,
kurse brenda në shtëpi ‑ vdekja.
21 Dëgjo se sa fort dënes
e askush nuk më jep ngushëllim.
Armiqtë dëgjuan për të keqen time:
u kënaqën pse ti ma çove.
Sille ditën që ti e shpalle,
le të bëhen të ngjashëm me mua!
22 Të mbërrijë te ti fajësia e tyre
bëjua edhe ti atyre
siç ma bëre mua!
Për shkak të t’gjitha paudhësive të mia,
të shumta janë dënesjet e mia;
zemra ime është në pikëllim.”