1 Nën mbretin Asarhadon u ktheva në shtëpinë time ku më ishin kthyer edhe Ana, gruaja ime, dhe im bir Tobia. Ditën e Pesëdhjetores, që është e kremtja e Javëve, më qe bërë gati një drekë e mirë dhe u ula të ha.
2 Më ishte shtruar tryeza dhe pashë se kishte gjellëra të shumta. Atëherë i thashë Tobisë, djalit tim: “Dil e, nëse gjen ndonjë skamnor prej vëllezërve tanë që janë robër në Ninivë, por që me gjithë zemër të vet e kujton Zotin, sille këtu e të hajë bashkë me mua. Ja, unë po të pres, biri im, deri të kthehesh.”
3 Tobia shkoi të kërkonte ndonjë skamnor nga vëllezërit tanë, u kthye e më tha: “Atë!” Unë i përgjigja: “Fol, biri im!” Ai vazhdoi: “Është dikush nga populli ynë i vrarë, i varur në litar dhe e kanë hedhur në shesh, edhe taniaty është.”
4 Brofa në këmbë, e lashë pa e prekur bukën, e mora dhe e prura në një dhomë që pasi të perëndonte dielli, ta varrosja.
5 Pasi u ktheva, u lava dhe e hëngra bukën time me vaj.
6 Atëherë më ranë ndër mend fjalët e profetit Amos që i tha në Betel:
“Të gjitha festat tuaja do të kthehen në zi,
të gjitha këngët tuaja në vajtime.”
7 Dhe qava. Pasi perëndoi dielli shkova, e hapa një varr dhe e varrosa.
8 Të afërmit e mi më përqeshnin e thoshin: “Ende ky njeri s’po u tremka! E pra, për shkak të kësaj gjëje ka qenë kërkuar të vritej, pati ikur dhe, ja, përsëri po i varros të vdekurit!”
9 Po atë natë, u lava e dola në oborr. Rashë të flej përbri murit të oborrit. Fytyrën, për shkak se ishte nxehtë, e lashë të zbuluar.
10 Nuk e dija se trumcakët ishin në mur përmbi mua. Glasat e tyre ende të nxehta më ranë në sy dhe fitova të bardhët e syve. Shkoja te mjekët për t’u shëruar dhe, sa më shumë barna që më vënin aq më tepër të bardhët ma merrte të pamët e syve, deri sa u verbova krejtësisht. Katër vjet mbeta pa dritën e syve. Të gjithë vëllezërit e mi hiqnin keq për këtë me mua. Për dy vjet Ahihari më mbajti me ushqime deri sa shkoi në Elimaidë.
11 Aso kohe gruaja ime Ana punonte me pagë punë grash e përpunonte lesh në tezjahë
12 dhe pastaj ua çonte porositësve e ata e paguanin. Të shtatën ditë të muajit Distër e kreu pëlhurën dhe ua çoi të zotëve. Ata ia dhanë pagën e plotë, dhe përveç pagës së pëlhurës i falën edhe një edh.
13 Kur edhi hyri në shtëpi, nisi të vërrasë. E thirra e i thashë: “Nga është ky kec? A mos është ndoshta i vjedhur? Kthejua të zotëve! Sepse ne nuk guxojmë të hamë gjënë e vjedhur!”
14 Ajo më tha: “Ma dhanë si dhuratë përveç pagesës.” Por unë nuk i besova dhe i thashë ta kthente te të zotët, dhe skuqesha para saj për këtë punë. Ajo atëherë m’u përgjigj: “Ku janë lëmoshat e tua? Ku është drejtësia jote?! Ja, fort bukur po shihen në ty!”