1 Jezusi hyri përsëri në sinagogë. Aty ndodhej një njeri me dorë të thatë.
2 Ata e ruanin pale a do ta shërojë të shtunën, që të mund ta paditnin.
3 Ai i tha njeriut me dorë të thatë:
“Çohu e dil para të gjithëve!”
4 Kurse ata i pyeti:
“Çka lejon Ligji? Të bësh të shtunën mirë apo keq? T’ia shpëtosh njeriut jetën apo t’ia marrësh?”
Por ata heshtnin.
5 Atëherë Jezusi, i pikëlluar për shkak të ngurtësisë së zemrës së tyre, i shikoi rreth e rrotull me hidhërim e i tha njeriut:
“Shtrije dorën!”
Ai e shtriu dorën dhe ajo iu shërua.
6 Farisenjtë dolën jashtë dhe menjëherë u tubuan në këshillim me herodianët kundër tij si ta gjejnë mënyrën për ta vrarë.
7 Jezusi me nxënësit e vet u shmang kah bregu i detit. E ndiqte një turmë e madhe populli prej Galilesë. Gjithashtu edhe prej Judesë,
8 prej Jerusalemit, prej Idumesë, prej Transjordanisë e prej rrethit të Tirit e të Sidonit ‑ turmë e madhe ngarendi tek ai, pse dëgjuan ç’bënte.
9 Prandaj u tha nxënësve të vet ta kenë përherë gati një lundër që turma e popullit të mos e shtrydhte.
10 E meqenëse shëroi shumë ‑ të gjithë të sëmurët turreshin drejt tij për ta prekur.
11 E shpirtrat e ndytë kurdoherë e shihnin, binin përmbys para tij e bërtisnin: “Ti je Biri i Hyjit!”
12 Por Jezusi u urdhëronte rreptësisht të mos dëftonin se kush është.
13 Pastaj u ngjit në një mal e i thirri ata që deshi vetë. Ata shkuan tek ai.
14 Dhe i emëroi të Dymbëdhjetët [të cilët edhe i quajti apostuj], që të jenë me të e t’i dërgojë të predikojnë,
15 e ta kenë pushtetin t’i dëbojnë djajtë.
16 [I emëroi, pra, të Dymbëdhjetët:] Simonin ‑ të cilit ia ngjiti emrin Pjetër,
17 Jakobin, birin e Zebedeut, dhe Gjonin, vëllain e tij, që i quajti: Boanerges, që do të thotë: Bijtë e rrufesë;
18 pastaj Andreun, Filipin, Bartolomeun, Mateun, Tomën, Jakobin e Alfeut, Tadeun, Simonin Kananeas
19 dhe Judën Iskariot, i cili edhe e tradhtoi.
20 Jezusi u kthye në shtëpi. Prapë u mblodh turmë e madhe sa që as nuk mund të hanin bukë.
21 Kur morën vesh të tijtë, shkuan ta marrin sepse flitej: “Nuk është në vete.”
22 Kurse skribët që zbritën nga Jerusalemi, thoshin:
“E ka në trup Beelzebulin e me anë të kryetarit të djajve i dëbon djajtë”
23 Ai i thirri t’i afrohen dhe filloi t’u flasë me shëmbëlltyra:
“Si është e mundur që Djalli ta dëbojë djallin.
24 Në qoftë se një mbretëri çohet kundër vetvetes, ajo shkatërrohet.
25 Po ashtu edhe ajo shtëpi që çohet kundër vetvetes, shkatërrohet.
26 Nëse, pra, Djalli çohet kundër vetvetes dhe përçahet, ai shpartallohet ‑ i erdhi fundi!
27 Dhe dihet që s’ka njeri që mund të hyjë në shtëpinë e të fortit dhe t’ia marrë plaçkat pa e lidhur atë më parë. Vetëm atëherë mund t’ia plaçkisë shtëpinë.
28 Për të vërtetë po ju them: njerëzve do t’ju falen të gjitha mëkatet e blasfemitë, me të cilat do të blasfemojnë,
29 por kush ta shajë Shpirtin Shenjt, ai s’do të ketë falje për amshim; është fajtor i një mëkati të përhershëm.
30 Sepse thoshin: “Ka qoftëlargun në trup!”
31 Ndërkaq erdhën nëna e tij dhe vëllezërit e tij. Zunë vend përjashta dhe dërguan dikë ta thërrasë.
32 E kishin rrethuar shumë njerëz. Po i thonë: “Nëna jote dhe vëllezërit e tu janë përjashta e po të kërkojnë.”
33 Ai u përgjigj:
“Kush është nëna ime e kush janë vëllezërit e mi?”
34 Dhe, si ua hodhi sytë rreth e rrotull atyre që rrinin përreth tij, tha:
“Ja nëna ime e vëllezërit e mi!
35 Sepse, kushdo e kryen vullnetin e Hyjit, ai është vëllai im, motra ime e nëna!”