1 Në shtrojën time gjatë gjithë natës
kërkoj atë që ma do shpirti,
e kërkova, por s’e gjeta.
2 Do të ngrihem, qytetin do ta përshkoj,
do ta kërkoj në udhë e sheshe
atë që shpirti ma do.
E kërkova, por s’e gjeta.
3 Më gjeti roja
që endet nëpër qytet:
“A e patë atë që ma do zemra”?
4 Posa ata i kalova,
gjeta atë që ma do shpirti;
e shtrëngova, më s’do ta lëshoj,
pa e futur në shtëpi të nënës sime,
në dhomën e asaj që më lindi.
5 O ju bija të Jerusalemit
ju përbej: pash sutat
e sorkadhet që fushës enden:
mos e zgjoni, mos ia nxirrni gjumin të dashurës
deri sa të zgjohet vetë.
6 Kush është kjo që po ngjitet nga shkretëtira
si shtyllë tymi,
që i vjen era kem e mirrë
e çdo pluhuri erëzues?
7 Ja, bartorja e Salomonit!
Rreth i rrinë gjashtëdhjetë trima të fortë,
ndër më të fortët e Izraelit!
8 Të gjithë dinë shpatat t’i përdorin,
më të mirët mjeshtra për luftim.
Ngjesh secili shpatën në ijë
kundër pritave që fsheh nata.
9 E punoi mbret Salomoni
një fron për vete nga druri i Libanit:
10 këmbët ia punoi argjendi,
mbështetësen ari të kulluar,
ndenjësen krejt të purpurtë,
mesin të shtruar me ebanoz.
Dilni, bija të Jerusalemit,
11 shikoni, bija të Sionit,
mbretin Salomon me kezë,
me kurorë që i vuri e ëma
ditën e martesës së tij,
në ditë të gëzueshme të zemrës së tij.