1 Kënga e këngëve e Salomonit.
2 Më puth me puthjen e gojës sate!
Dashuria jote është më e mirë se vera
3 me erën e këndshme të erërave të tua të mira!
Ti vetë je më e mira erë,
ja përse vajzuket të duan!
4 Më tërhiq pas vetes! Të vrapojmë!
Mbreti më shtiftë në dhomat e veta!
N’saje tënde t’gëzojmë, t’galdojmë,
T’dehemi me përkedhelje të tua
shumë më tepër se me verë!
Kanë plot të drejtë që dashurohen në ty!
5 Jam e zeshkët, porse e bukur,
o bija t’Jerusalemit,
porsi tendat e Cedarit,
si shatorret e Salomonit.
6 Mos m’shikoni pse jam e zeshkët,
sepse dielli më ka nxirë.
M’u hidhëruan bijtë e nënës sime,
m’dërguan vreshtat t’i ruaj:
vreshtin tim unë nuk e ruajta.
7 Më thuaj, o i dashuri i zemrës sime, kah mballon,
e në kohë të zhegut ku mrizon,
që të mos endem poshtë‑përpjetë
përmbas grigjave të shokëve të tu?
8 Nëse s’e di,
o më e bukura ndër gjitha gratë,
dil e ndiq të grigjave gjurmët,
kulloti kecat e tu
afër tëbanave të barinjve!
9 Më dukesh, mikesha ime,
porsi pela në qerre të faraonit.
10 Sa të hijshme mollëzat e tua ndërmjet lavjerrësish,
qafa jotë me gjerdan!
11 Do të punojmë për ty vathë ari
me kokërza prej argjendit.
Dialog i të fejuarit me të fejuarën
12 Ndërsa mbreti pushon në shtrojë,
nardi im jep erë të mirë.
13 Tufë smirrne i dashuri im
që pushon në parzmën time,
14 i dashuri im është vile cipri
nga vreshtat e Engadit.
15 ‑ E bukur je, mikesha ime,
oh sa e bukur:
sytë e tu sy pëllumbeshe!
16 ‑ I bukur je, i dashuri im,
oh sa i hijshëm!
Shtrati ynë me lule i shtruar,
17 trarët e shtëpisë sonë janë prej cedrit,
tavanat dru qeparisi.