1 Jobi e mori fjalën e tha:
2 “Se ç’ndihmë të fortë po i sillke të ligshtit,
ç’e forcove heu krahun e mekur!
3 Ç’këshill të mirë po i jep të padijshmit,
urtësinë tënde bukur e tregove!
4 E kujt ti kështu fjalën ia drejtove?
Ç’shpirt është ai që prej teje doli”?
Biseda e Baldadit /vazhdim/
5 “Poshtë në Nëntokë hijet gjëmojnë,
dridhen ujërat dhe banorët e tyre,
6 para tij është Sheoli cullak,
lakuriq është humnera e tmerrshme.
7 Shtrin veriun përmbi zbrazëti,
e mban tokën varur për asgjëje.
8 E kyç ujin në retë e veta,
nën peshë të tij nuk shqyhen retë.
9 Mbulon f’tyrën e fronit të vet,
mbi të shtrin mjeg’llën e vet.
10 Cak rrethues u vuri ujërave
në kufi të dritës e të errësirës.
11 Të kupës qiellore tmerrshëm trand shtyllakët,
prej frikës dridhen në qortimin e tij.
12 Me forcë të veten në fre Detin e mban,
e godet me dije të vet Rahabin.
13 Fryma e tij e kthjellon Qiellin,
dora e tij shpon Shlligë flut’ruesen.
14 Vepra të tija këto s’janë veç një pjesëz
e ne s’dëgjojmë veç një jehonë të lehtë,
të Madhërisë së tij kush bubullimën
është në gjendje ta kuptojë”?!