1 Njeriu prej femre i lindur,
ditëpakët, por plot trazime,
2 çel si lulja e shpejt vyshket,
vend pa zënë zhduket si hija.
3 Mbi një qenie të tillë vallë të hapësh sytë,
para vetes në gjyq ta ftosh?
4 Kush të pastrin e nxjerr prej të ndyrit?
Jo, askush! Kurrën e kurrës!
5 Ditët e tij nëse janë të caktuara,
numri i muajve nëse nga ti i varet,
nëse i ke vënë cak të pakalueshëm,
6 mos e vërej, por lëre në paqe
ta kryejë jetën si meditës!
7 Por ai dhe si lënda mund të shpresojë:
nëse pritet, përsëri përtërihet,
prapë prej saj pinjollët rriten;
8 nëse nën dhe i kalben rrënjët,
në qoftë se trungu i thahet në pluhur,
9 të ndiemen ujin ajo bulëzon
e qet degë si rrënjë e re.
10 Vdes njeriu gjithçka i soset:
i del fryma, ku është më?
11 Uji i detit do të avullojë,
mund të shterrë lumi e të thahet.
12 Më nuk ngjallet njeriu i vdekur,
sa të jetë qielli më nuk çohet,
më nga gjumi ai nuk zgjohet.
13 Ah sikur të më fshehshe në Sheol,
të më mbajshe fshehtë derisa të shkojë hidhërimi
e të caktoje një kohë kur të më kujtoje!
14 Vallë i vdekuri përsëri mund të jetojë?
Të gjitha ditët e ushtrisë sime
do t’i prisja derisa të vijë shndërrimi!
15 Ti do të më thirrje e unë do të përgjigjja,
do t’i gëzoheshe veprës së duarve tua.
16 Megjithëse tani m’i njeh gjurmët e mia,
porse mëkatet do të m’i falje.
17 Në thes fajet do të m’i vulosje,
por fajësinë ti do të ma shlyeje.
18 Si mali që bie, shkatërrohet,
si gurit që i ndërrohet vendi,
19 porsi uji që e thërmon gurin,
porsi shiu që e gërryen tokën:
ashtu i humb shpresën njeriut.
20 Rrah e qet ‑ përgjithmonë zhduket,
e shëmton në f’tyrë e tej e flak.
21 Do të nderohen bijtë e tij? ‑ Ai s’e di!
Do të përbuzen? ‑ S’ia pret mendja!
22 Ai veç vuan në trupin e vet,
i rënkon shpirti për jetën e vet”.