2 Për të vërtetë, të gjithë gabojmë shumë. Në qoftë se ndokush nuk gabon në fjalë, ai është njeri i përsosur, i aftë të sundojë mbarë trupin.
3 Nëse kuajve u vëmë frerët në gojë për t’i vënë nën sundim, atëherë mund të drejtojmë mbarë trupin e tyre.
4 Ja, edhe anijet: sa të mëdha janë ato dhe sa të forta erërat që i shtyejnë! E pra, një timon i vogël i drejton atje ku do timonieri!
5 Kështu edhe gjuha është një gjymtyrë e vogël, por mund të mburret për gjëra të mëdha.
Ja, një zjarr i vogël se ç’pyll të madh mund të djegë!
6 Po, edhe gjuha është zjarr! Një botë e tërë padrejtësie është gjuha mes gjymtyrëve tona, ajo që e fëlliq të gjithë trupin dhe, e ndezur nga ferri, e bën shkrumb të tërë jetën.
7 E njëmend, të gjitha llojet e egërsirave, të shpendëve, të zvarranikëve dhe të kafshëve të detit mund të zbuten, dhe njerëzit i kanë vënë nën sundim,
8 kurse gjuhën – e keqe e paqetësueshme, plot vrer që sjell vdekjen – asnjë njeri nuk mund ta mbizotërojë.
9 Me të lavdërojmë Zotin edhe Atin, por me të edhe mallkojmë njerëzit e krijuar në përngjasimin e Hyjit:
10 prej të njëjtës gojë del bekimi dhe mallkimi. E pra, vëllezërit e mi, nuk duhet të jetë ashtu!
11 A thua burimi nga e njëjta vrimë qet ujë të ëmbël e të hidhur?
12 A thua, vëllezërit e mi, fiku mund të prodhojë ullinj? Ose hardhia fiq? As burimi i njelmët nuk mund të qesë ujë të ëmbël.
Urtia prej së larti
13 A është ndokush ndër ju i urtë dhe i mençur? Me sjellje të bukur le t’i dëftojë veprat e veta të frymëzuara nga butësia me urti.
14 Por, në qoftë se në zemrën tuaj keni smirën e hidhur dhe shpirtin e grindjes, mos u mbani me të madh dhe mos rreni kundër së vërtetës!
15 Kjo urti nuk është ajo që vjen prej së larti, por është tokësore, shqisore, djallëzore.
16 Sepse, ku është smira dhe grindja, atje ka pështjellim dhe çdo të keqe.
17 Kurse urtia që vjen prej së larti më së pari është e pastër, pastaj pajtuese, e butë, e përshtatshme, plot mëshirë dhe vepra të mira, e durueshme dhe jo shtiake.
18 Fryti i drejtësisë mbillet në paqe për ata që punojnë për paqe.