1 Populli që ecte në errësirë,
pa një dritë të madhe;
për banorët, që jetonin në krahinën e hijes së vdekjes,
zbardhi për ta drita.
2 Ti e shtove gëzimin,
e madhërove harenë;
ata gëzohen në praninë tënde
si njerëzit që i gëzohen korrjes,
si gëzohen kur ndajnë prenë.
3 Sepse ti e thyeve si ditën e Madianit
zgjedhën e tij të rëndë,
lozën e krahut të tij,
e shkopin e atij që e dëbonte përpara.
4 Sepse të gjitha sandalet e luftës,
e çdo petk i lyer me gjak,
do të digjet, pre do të jetë e zjarrit.
5 Sepse na lindi një foshnjë,
fituam një djalë.
Në krahun e tij u vu shenja e mbretërisë.
Për emër do të quhet:
Këshilltar i mrekullueshëm, Hyj i fortë,
Atë i amshueshëm, Princ i Paqes.
6 E madhe do të jetë mbretëria e tij
dhe paqja s’do të ketë mbarim
mbi fronin e Davidit e mbi mbretërinë e tij,
që ai do ta forcojë e do ta bëjë të fuqishme
në të drejtë e në drejtësi.
Që tani e për amshim do ta bëjë këtë
dashuria e madhe e Zotit të Ushtrive.
7 Zoti dërgoi një fjalë kundër Jakobit
e ajo ra mbi Izraelin.
8 Do t’ia njohë rrjedhojat mbarë populli,
efraimasit e banorët e Samarisë,
të cilët thonë me krenari e me mendje të madhe:
9 “Na kanë rënë tullat,
do të ndërtojmë me gurë të latuar,
na i kanë prerë fiqtë e egjër,
do t’i zëvendësojmë me cedra!”
10 Kundër këtij populli Zoti i ngriti armiqtë e tij,
i ngacmoi kundërshtarët e tij:
11 Nga lindja Sirinë e nga perëndimi filistenjtë,
që e përlugtuan Izraelin me të dy bulshinjtë.
E megjithëkëtë nuk u fashit zemërimi i tij,
por gjithnjë dora e tij rri e shtrirë.
12 Por populli nuk u kthye kah Ai që e goditi
dhe nuk e kërkuan Zotin e Ushtrive.
13 Prandaj Zoti ia shkurtoi Izraelit
kokë e bisht, palmë e kallam
brenda një dite të vetme!
14 Prijësi e bujari ‑ këta janë koka,
profeti, mësuesi i gënjeshtrës ‑ është bishti.
15 Udhëheqësit e këtij populli i ngashnjyen
e të udhëhequrit u borën.
16 Prandaj Zoti s’do t’u gëzohet të rinjve të tij,
s’do të ketë mëshirë për jetimët e të vejat e tij,
sepse të gjithë janë të patenzonë e të këqij,
dhe çdo gojë flet vetëm marrëzi.
17 Flakë si zjarri është ndezur paudhësia,
përpin hallugë e përpin ferra,
ndezi zjarrin në pyll të dendur,
shtylla‑shtylla tymi çohet!
18 Digjet vendi nga zemërimi i Zotit të Ushtrive,
u bë populli shujta e zjarrit:
s’kursen askush as vëllain e vet!
19 Përlan djathtas e është i uritur,
përpin majtas e nuk ngihet,
mishin e të afërmit e përlan secili:
20 Manaseu Efraimin, Efraimi Manaseun,
të dy së bashku e hanë Judën!
E megjithëkëtë zemërimi i tij nuk u fashit,
por dora e tij gjithnjë mbeti e shtrirë!