1 “Kush, pra, besoi në atë
që ne dëgjuam se u tha?
Kujt i qe zbuluar dora e Zotit?
2 Para Tij u rrit porsi pinjolli,
porsi rrënja nga toka e thatë.
S’kishte bukuri as hijeshi,
që të mund të vërenim në të,
as pashi që të mund të na pëlqente.
3 Ishte i përbuzur, më i sprasmi ndër njerëz,
njeri dhimbjesh, i regjur me vuajtje,
si ai, para të cilit mbulohet fytyra,
i përbuzur, këndej as s’e çmonin për gjësend!
4 E pra, Ai i mori mbi vete vuajtjet tona,
mbi shpatulla të veta i ngarkoi dhimbjet tona!
E ne ishim të bindur se ishte i ndëshkuar,
i munduar prej Hyjit e i nënçmuar!
5 Kurse Ai ishte i plagosur për shkak të paudhësive tona,
i ndrydhur për shkak të fajeve tona;
ndëshkimi, peng paqeje për ne,
peshoi mbi Të:
me vërragën e tij ne u shëruam.
6 Të gjithë ne endeshim si berrat e humbur,
secili udhën e vet ndiqte
e Zoti e ngarkoi mbi Të
paudhësinë e të gjithë neve.
7 I marrë me të keq, lejoi të përvujtërohet,
nuk e çeli gojën e vet;
porsi qengji që e çojnë për ta therur,
porsi delja e pazë para qethtarëve,
nuk e çeli gojën e vet.
8 E hoqën këso jete me dhunë e me gjyq.
Kush kujdeset për fatin e tij?
Po, e zhdukën nga toka e të gjallëve,
për faj të popullit të vet
qe goditur për vdekje.
9 Varrin e tij e vunë me të patenzonët,
me pasanikët varri i tij,
megjithëse s’kishte bërë paudhësi
as gënjeshtër s’doli nga goja e tij.
10 Por Zotit i pëlqeu ta ndrydhë me vuajtje.
Nëse e jep jetën e vet fli shpërblyese,
do të shohë një trashëgimi motgjatë,
me anë të Tij do të kryhet vullneti i Zotit.
11 Për shkak të vuajtjes së shpirtit të tij
do ta shohë dritën
e do të ngihet me njohjen e saj.
Shërbëtori im i drejtë do të shfajësojë shumë,
mbi vete fajet e tyre do t’i marrë.
12 Prandaj turmat do t’ia jap për shpërblim,
pre e tij do të jenë popuj të panumërt,
sepse e dorëzoi veten për vdekje
dhe qe numëruar ndër keqbërës
që mbi vete t’i marrë fajet e turmave
e lutet për ata që mëkatojnë.