1 E atë ditë do të këndohet kjo këngë
në tokën e Judës:
“Qytezën e kemi të fortë,
na e ndërtoi Ai për shpëtim,
ndërtoi mure e paramure.
2 Hapni dyert:
le të hyjë populli i drejtë
që e mban besën.
3 Shpirti i të cilit s’ka luhatje;
ruaja paqen,
sepse në ty e ka vënë shpresën.
4 Kini shpresë në Zotin gjithherë,
sepse Zoti është Qeta e amshueshme;
5 sepse i shkatërroi banorët e lartësisë,
e rrënoi qytezën e paafrueshme,
e rrafshoi me tokë,
e copëtoi e bëri pluhur.
6 E shqelmon këmba,
e shkelin këmbët e skamnorëve,
e rrahin gjurmët e të vobektëve.”
7 Udha e të drejtit është e drejtë,
të drejtit ti ia rrafshon shtegun,
8 Udhës që endin gjyqet e tua,
ne, o Zot, në ty shpresojmë;
Emri yt e kujtimi yt
është dëshira e shpirtit tonë.
9 Shpirti im të dëshiron natën,
me mend të mia, në veten time të kërkoj.
Kur zbatohen vendimet e tua në tokë,
banorët e botës e mësojnë drejtësinë.
10 Nëse i paudhi merret me butësi,
ai askurrë s’e mëson drejtësinë;
në tokë të drejtësisë ai vepron të keqen,
e s’e sheh madhërinë e Zotit.
11 E lartësuar është, o Zot, dora jote
e ata s’e shohin;
le ta shohin, të turpëruar, dashurinë
për popullin tënd,
i përpiftë zjarri i bërë gati për armiqtë e tu.
12 Ti, o Zot, do të na e dhurosh paqen,
pasi ti të mbarën ua jep
gjithçkaje që ne ndërmarrim.
13 O Zot, Hyji ynë, të tjerë zotërues,
përveç teje, na zotëruan,
porse ne vetëm ty, Emrin tënd e kujtojmë.
14 Të vdekurit më nuk do të ngjallen,
hijet më nuk do të ringjallen;
këndej edhe i ndëshkove, i zhduke,
zhduke çdo kujtim të tyre!
15 E shtove popullin, o Zot,
e shtove popullin,
e u madhërove;
i shtrive kufijtë e tokës.
16 Ty, o Zot, të kërkuan në ngushticë,
t’u lutën në provë,
kur ti i ndëshkoje.
17 Si shtatzëna, kur për të lindur i afrohen dhimbjet,
me ofshama bërtet nga dhimbjet e veta,
të tillë u bëmë përpara teje, o Zot.
18 Ngjizëm, në dhimbje jemi
thua se do të lindim:
lindëm erë; vendit shpëtim nuk i sollëm,
as nuk lindën banorët e botës.
19 Por përsëri do të rijetojnë të vdekurit,
të vrarët e mi do të ringjallen.
Çohuni e brohoritni, ju që banoni në pluhur,
sepse vesa jote është vesa e dritës
edhe toka hijet e të vdekurve në dritë do t’i nxjerrë!
20 Nisu, populli im, hyr në dhomat e tua,
mbylle pas vetes derën,
fshehu për pak kohë
derisa të kalojë zemërimi.
21 Sepse, ja, Zoti po del nga banesa e vet,
për t’i ndëshkuar fyerjet
që ia bënë banorët e tokës.
Edhe toka do ta vjellë gjakun që është derdhur mbi të
dhe më s’do t’i fshehë të vrarët e vet.”