1 Vegimi që pa Isaia, biri i Amosit, në lidhje me Judën e Jerusalemin.
2 Do të ndodhë në kohën e ardhshme:
mali i Shtëpisë së Zotit
do të vendoset mbi majën e maleve,
e do të ngallitë përmbi kreshta
dhe të gjithë popujt do të ngarendin tek ai.
3 Tek ai do të shkojnë shumë popuj
e do të thonë:
“Ejani të ngjitemi në malin e Zotit,
në Shtëpinë e Hyjit të Jakobit
që të na i mësojë udhët e tij
e të ecim shtigjeve të tij, ”
sepse nga Sioni do të dalë Ligji
dhe nga Jerusalemi fjala e Zotit.
4 Ai do të jetë gjykatësi i popujve
dhe do t’i gjykojë fiset e shumta,
shpatat e veta do t’i kthejnë në plorë
e heshtat në drapërinj.
Një popull nuk do të ngrejë shpatën
kundër një populli tjetër
dhe më s’do të ushtrohen për luftë.
5 Eja, o shtëpia e Jakobit,
të ecim në dritën e Zotit!
6 Po, ti e përbuze popullin tënd,
shtëpinë e Jakobit,
sepse janë plot me shortarë të lindjes
e me fallxhorë porsi filistenjtë
dhe ua shtrijnë dorën të huajve.
7 Toka e tij është plot me argjend e me ar,
visaret e tij janë të pambarim.
8 Vendi i tij është plot me kuaj,
të panumërta janë karrocat e tij.
Plot është vendi i tij me idhuj:
adhurojnë veprat e duarve të veta,
që i punuan gishtat e tyre.
9
U përul vdekatari, për dhe u përvujtërua burri:
Ti falje mos u jep!
10 Futu në shpellë, fshehu në pluhur
para fytyrës së tmerrshme të Zotit
e para shkëlqimit të madhërisë së tij,
11 Sytë krenarë të njeriut do të përvujtërohen,
do të kërruset madhështia e njerëzve:
atë ditë do të lartësohet vetëm Zoti.
12 Po, ajo do të jetë dita e Zotit të Ushtrive,
për të përulur çdo krenar e madhështor,
kundër çdo madhështie për ta përulur;
13 kundër çdo cedri të lartë e të madh të Libanit,
kundër të gjithë lisave të Basanit,
14 kundër të gjitha bjeshkëve të larta
kundër të gjitha kreshtave të mprehta,
15 kundër çdo pirgu të lartë,
kundër çdo muri të forcuar,
16 kundër të gjitha anijeve të Tarsisit
dhe kundër të gjitha anijeve luksoze.
17 Do të përulet krenaria njerëzore,
do të përulet madhështia e të mëdhenjve:
vetëm Zoti atë ditë do të lartësohet,
18 copë e grimë idhujt do të bëhen.
19 Do të hyjnë ndër zgavrra tani
e do të struken nëpër shpella të tokës
para fytyrës së tmerrshme të Zotit
e para lavdisë së tij
kur të çohet ta dridhë tokën.
20 Atë ditë njeriu do t’ua flakë idhujt e vet të argjendtë
e idhujt e artë që i punoi për vete për t’i adhuruar,
minjve e lakuriqëve,
21 e do të hyjë në biga të qetave e në shpella të shkëmbinjve
para fytyrës së tmerrshme të Zotit
e para shkëlqimit të madhërisë së tij,
kur të çohet ta dridhë tokën.
22 Pushoni së shpresuari në njeriun,
jeta e të cilit është vetëm një frymë në vrimat e hundës.
Ç’vlerë mund të ketë pra, ai?