1 Profeci mbi Damaskun.
“Ja, Damasku më qytet s’do të jetë,
por do të jetë një gumbull rrënojash.
2 Katundet e tij, përgjithmonë të lëna,
do të mbesin për grigja,
aty do të mrizojnë
e s’do të ketë kush t’i trazojë.
3 Efraimi do ta humbë qytezën,
e Damasku mbretërinë.
E do të ndodhë me tepricën e Sirisë
siç do të ndodhë me lavdinë e izraelitëve
‑ profeci e Zotit të ushtrive.
4 Atë ditë: do të zvogëlohet lavdia e Jakobit.
dhjami i trupit do t’i shkrihet.
5 Do të ndodhë si atëherë kur korrësi
me një dorë i mbledh kërcejtë
e me tjetrën i korr kallëzat,
o si kur mblidhen kallinjtë
në luginën e Rafaimit.
6 Do të mbesë në të si mbetet ndonjë vile
o ndonjë kokërr kur shkunden ullinjtë:
dy a tre ullinj në majë të gemit,
ose katër, a pesë kokrra në majë të pemës frutore”,
‑ thotë Zoti, Perëndia i Izraelit.
7 Atë ditë njeriu do të drejtohet kah Krijuesi i vet e sytë e tij do ta shikojnë Shenjtin e Izraelit,
8 nuk do t’i shikojë më lterët që i punuan duart e tij, që i ndreqën gishtat e tij, s’do t’i shikojnë banirët e shenjtë e lterët e kemimit.
9 Atë ditë do të braktisen fortesat e tua si qytezat që i lëshuan hevenjtë e amorrenjtë para fytyrës së bijve të Izraelit,
e do të bëhet një shkretim i madh,
10 sepse e harrove Hyjin Shëlbuesin tënd,
e nuk e kujtove qetën e shpëtimit tënd:
këndej edhe mbjell pemë të ëmbla
edhe vë pinjollë të huaj.
11 Ditën e mbjelljes ti edhe i thur,
në mëngjes fara jote lulëzon,
por kotshkon korrja në ditë të vështirë,
ditën e sëmundjes së pashërueshme.
12 Eu! Poterë popujsh me shumicë,
ushtojnë porsi ushtima e detit,
zhurmë popujsh që bëjnë potere,
porsi zhurma e ujërave të mëdha!
13
Gjëmojnë popujt porsi ujërat kur vërshojnë,
por me kërcënimin e Tij në ikje vihen,
porsi bykun i humbet era maleve,
porsi pluhurin në vorbull të erës së stuhisë!
14 Në mbrëmje shkaktojnë tmerrim,
para agimit, ja, nuk janë!
I tillë është fati i rrëmbyesve tanë,
fati i atyre që na plaçkitën.