1 Profecia që e pa profeti Habakuk.
I. DIALOGU NDËRMJET PROFETIT E HYJIT
Ankimi i parë i profetit: cënimi i drejtësisë
2 Deri kur do të thërras në ndihmë, o Zot,
e ti nuk do të dëgjosh?
“Dhunë”! ‑ do të klith kah ti,
e ti nuk do të më shpëtosh?
3 Pse ma qet para ta shikoj prapësinë
e ti vetëm e kundron mbrapshtinë?
Para meje është shkretim e dhunë,
bëhet rragatje e peshë çohet grindja!
4 Ja, pse s’ka fuqi më Ligji
e gjyqi s’ia del qëllimit!
Pse i pashpirti ngadhënjen mbi të drejtin,
këndej gjyqi del i shtrembëruar!
Profecia e parë. Kaldenjtë frushkulli i Hyjit
5 “Shikoni në popuj e vrojtoni,
çudituni e mrekullohuni,
sepse po e bëj një punë në ditët tuaja
që, po të tregohej, kush s’do ta besonte.
6 Ja, në këmbë po bëj të çohen kaldenjtë,
popull idhnak edhe i prapët,
që e përshkon anë e kënd vendin
për të bërë të vetat banesat jo të tijat.
7 I përfrigueshëm është edhe i tmerrshëm,
e drejta e nderi për të është forca!
8 Kuajt e tij më të shpejtë se leopardi,
më të egjër se ujqërit e malit,
ngarendin kalorësit e tij,
balozat i vijnë prej së largu,
fluturojnë porsi shqiponja
që flakë lëshohet për të ngrënë prenë!
9 Të gjithë vijnë për të bërë dhunime,
erë përcëlluese fytyra e tyre,
porsi rërë grumbullojnë robër.
10 Ky popull i përqesh mbretërit,
qeveritarët në gaz i vë,
lojë për të është çdo fortesë,
dhe afron dhe e pushton!
11 Kthen si era e pastaj vazhdon:
për të Hyj është forca e tij!
Ankimi i dytë: tagrambledhjet e shtypësit
12 Pse, a s’je, o Zot, që prejfillimit
Hyji im, Shenjti im
që nuk vdes kurrë?
E caktove, o Zot, që të ushtrojë të drejtën,
Shkëmbi im, e themelove për të ndëshkuar!
13 Ti, që sytë i ke aq të pastër
sa që s’mund ta shikojnë të keqen,
paudhësinë s’mund ta kundrosh,
pse i shikon të mbrapshtët dhe hesht
kur i keqi e përpin më të drejtin?
14 I bëre njerëzit si peshq deti,
zvarranikë që zot nuk kanë mbi vete.
15 Të gjithë i gjuan kaldeu me grep.
të gjithë i nxjerr jashta me rrjetë,
i bashkon në kariq të vet:
për këtë gjë gëzon e galdon!
16 Këndej edhe rrjetës i kushton fli,
kariqit të vet kem i djeg,
sepse i sjellin kafshatë të majme,
ushqim të shijshëm!
17 A për këtë, thua, do të nxjerrë shpatën
për të prerë popuj pa pikë mëshire?!