1 Po atë ditë Debora e Baraku i Abinoemit kënduan këtë këngë:
2 “Pasi u tundën flokët në Izrael,
e populli vullnetarisht çau në luftë:
bekojeni Zotin!
3 Dëgjoni, o mbretër, dëgjoni, o princa:
unë jam, unë, që do t’i këndoj
himne Zotit, Hyjit të Izraelit!
4 Ti, o Zot, kur dilje prej Seirit,
kur ecje prej krahinës së Edomit:
u trand toka, qiejt riguan,
retë me rrëke ujë derdhën!
5 U shembën malet para fytyrës së Zotit të Sinait,
para fytyrës së Zotit, Hyjit të Izraelit!
6 Në ditët e Samgarit, birit të Anatit,
në ditët e Jahelës shkretë mbetën udhët:
edhe kush i rrihte,
shkëmbinjve ecte rrugë pa rrugë!
7 Munguan të fortit në Izrael, pushuan,
derisa u ngrite ti, o Deborë,
derisa u ngrite, o Nënë e Izraelit!
8 Zgjodhën zotë të rinj:
atëherë lufta ishte tek dera!
S’u duk askund shqyt as heshtë
në dyzet mijë ushtarë izraelitë.
9 Zemra ime i do prijësit e Izraelit,
ju prej popullit që vullnetarisht shkuat në luftë:
bekojeni Zotin!
10 Ju që kaluar shkoni mbi gomarë të bardhë,
ndenjur përmbi tapeta
dhe udhës shëtitni, folni!
11 Bashkohuni me zërat e atyre
që e ndajnë ujin lugjeve:
aty shpallin veprat e Zotit,
veprat e tij, në sundimin e Izraelit:
dhe populli i Zotit zbriti te dera.
12 Ngrihu, ngrihu, o Deborë,
ngrihu, ngrihu e thuaja këngës!
Çohu, Barak! Robëroji robëruesit e tu,
o biri i Abinoemit!
13 Atëherë mbeturinat zbritën ndër fisnikë,
populli i Zotit zbriti për të si hero.
14 Prej Efraimit erdhën princat në vërri,
pas teje, o Beniamin, në togat e tua.
Prej Mahirit zbritën princat,
prej Zabulonit ata që mbartin shkopin e sundimit.
15 Prijësit e Isaharit qenë me Deborën;
e Baraku pas me këmbësori në vërri,
në fisin e Rubenit merren vendime të mëdha!
16 Pse u ndale ndër stane?
A për të dëgjuar tingujt e fyellit?
Në fisin e Rubenit bëhen hetime të mëdha!
17 Galaadi përtej Jordanit pushonte.
E Dani pse endej anijeve të huaja?
Aseri banonte në bregun e detit
dhe në porte moti i shkonte.
18 Kurse Zabuloni vuri në rrezik jetën
ashtu si dhe Neftaliu në bjeshkët e larta
vdekjen duke përbuzur!
19 Erdhën mbretërit e luftuan,
luftuan mbretërit e Kanaanit
në Tanak, bri ujërave Magedo,
por pre argjendi nuk morën me vete!
20 Prej qiellit yjet luftuan,
me lëvizjen e vet kundër Sisarës luftuan.
21 Përroi Cison kufomat ua mbarti!
Përrua betejash përroi Cison!
Shkele pa frikë, shpirti im!
22 Atëherë e shkelën thundërzat e kuajve
me vrapim të kalorësve trima!
23 Mallkojeni Merozin, tha engjëlli i Zotit,
mallkoni banorët e tij,
pse nuk erdhën në ndihmë të Zotit,
në ndihmë të Zotit me trimat e trimave!
24 Ndër gra bekuar qoftë Jahela, gruaja e Haber Cineut!
Ndër gra që nën tenda jetojnë,
bekuar qoftë!
25 Ujë i kërkoi, ajo qumësht i dha,
me gotë princash ajo mazë i dha.
26 Me të majtën kunjin kapi,
kurse në të djathtën çekanin e farkëtarit:
e goditi Sisarën mu në tëmthin e kokës,
tejpërtej tëmthin duke i shporuar.
27 Te këmbët u rrëzua, ra, mbeti shtrirë;
te këmbët ra, u rrëzua:
e ku u rrëzua, aty pa shpirt mbeti!
28 Prej dritares vëren nëna e Sisarës,
vëren për hekura të dritares, e shqetësuar ankohet:
“Pse vonon të kthehet karroca e tij?
Përse vonojnë ja katërshe të tijat”?
29 Njëra nga më të mençurat gra iu përgjigj;
e ajo vetvetes ia përsërit fjalët e saj:
30 “S’ka dyshim tani po ndajnë prenë:
nga një vajzë për çdo luftëtar,
nga një vajzë edhe nga dy;
dy palë petka ngjyre të ndryshme
si pjesë preje të Sisarës:
një... o dy riza të larme
qafës sime i bien për stoli... ”.
31 Të tillë e paçin fundin e jetës
të gjithë armiqtë e tu, o Zot!
Kurse ata që Zotin duan,
qofshin të ndritshëm porsi dielli,
kur ndriçon në shkëlqimin e vet”!
32 Atëherë në vend mbretëroi qetësia për dyzet vjet.