1 Duke kaluar rrugës pa një njeri të verbër, që kishte lindur i verbër.
2 Nxënësit e tij e pyetën:
“Rabbi, kush mëkatoi, ky apo prindërit e tij që lindi i verbër?”
3 “Nuk mëkatoi as ky as prindërit e tij ‑ u përgjigj Jezusi ‑ por ndodhi kështu që në të të dëftohen veprat e Hyjit.
4 Derisa të jetë ditë
na duhet t’i kryejmë veprat
e Atij që më dërgoi
Po vjen nata,
kur askush s’mund të punojë.
5 Derisa të jem në botë,
jam drita e botës.”
6 Si tha kështu, pështyu në dhe, bëri baltë me pështymë, ia leu sytë me baltë
7 dhe i tha: “Shko e lahu në banjën Siloam (që do të thotë; I dërguari)”. Ai shkoi, u la dhe, kur po kthehej, shihte.
8 Fqinjët e tij dhe ata, që më parë e kishin parë duke lypur, thoshin:
“Po a nuk është ky ai që rrinte e lypte?”
9 “Ai është” ‑ thoshin disa.
“Jo, por është një që i përngjan atij ‑ thoshin disa të tjerë. Ai vetë thoshte:
“Unë jam”
10 Atëherë i thanë:
“Po si (atëherë) të erdhi drita e syve?”
11 Ai u përgjigj:
“Njeriu që quhet Jezus, përzjeu baltë, m’i leu sytë dhe më tha: ‘Shko në Siloam dhe lahu!’ Shkova, pra, u lava dhe pashë.”
12 “Ku është ai?” ‑ i thanë.
“Nuk di” ‑ u përgjigj.
13 Atëherë e çuan atë, që përpara ishte i verbër, te farisenjtë.
14 Ajo ditë kishte qenë e shtunë, kur Jezusi përzjeu baltën dhe ia dha dritën e syve.
15 Edhe farisenjtë filluan prapë ta pyesin si e fitoi të pamit e syve. Ky u përgjigj:
“Më vuri baltë në sy, unë u lava ‑ dhe, ja, tani shoh!”
16 Atëherë disa prej farisenjve thanë:
“Ky njeri nuk është prej Hyjit, sepse nuk e mban të shtunën!”
Por disa të tjerë thoshin:
“Një mëkatar si mund të bëjë këso shenjash?”
Dhe u bë përçarje ndër ta.
17 Pastaj e pyetën prapë të verbërin:
“E ti, çfarë thua për atë njeri që ta dha të pamit e syve?”
“Është profet” ‑ iu përgjigj.
18 Judenjtë nuk besuan se kishte qenë vërtet i verbër dhe se iu shëruan sytë, derisa thirrën prindërit e atij që u shërua,
19 dhe i pyetën:
“A është ky djali juaj, për të cilin pohoni se lindi i verbër? E si sheh tani?”
20 Atëherë prindërit e tij u përgjigjën:
“E dimë se ky është djali ynë dhe se lindi i verbër.
21
Si sheh tani, nuk e dimë. As nuk dimë se kush ia shëroi sytë. Pyetni atë: është njeri i rritur, ai do t’ju tregojë për vete.”
22 Prindërit e tij folën kështu, sepse i druanin judenjtë. E njëmend, judenjtë kishin marrë vendim të përjashtohet nga sinagoga ai që Jezusin do ta dëshmonte për Mesi.
23 Për këtë arsye u përgjigjën prindërit e tij: ‘I rritur është, pyetni atë!’
24 Atëherë e thirrën për së dyti atë që kishte qenë i verbër dhe i thanë:
“Jepi lavdi Hyjit! Ne e dimë se ai është njeri mëkatar!”
25 “A është mëkatar ‑ u përgjigj ‑ s’e di; një gjë e di: kam qenë i verbër e tani shoh!”
26 Atëherë ata i thanë:
“Çka të bëri? Si t’i shëroi sytë?”
27 “Tashti ju thashë ‑ u përgjigj ‑ e nuk më dëgjuat? Çka? Doni prapë të dëgjoni? A mos doni të bëheni edhe ju nxënësit e tij?”
28 Atëherë ata filluan ta fyejnë e i thoshin:
“Ti je nxënësi i tij! Ne jemi nxënësit e Moisiut!
29 Ne e dimë se Hyji ka folur me Moisiun e për këtë nuk dimë as prej nga është!”
30 “Pikërisht kjo gjë është e çuditshme ‑ u përgjigj njeriu ‑ ju s’dini as prej nga është, e mua më dha dritën e syve!
31 E ne e dimë fort mirë se Hyji nuk i dëgjon mëkatarët, por dëgjon atë që e nderon Hyjin dhe e kryen vullnetin e tij!
32 Që prej amshimit s’është dëgjuar se ndokush ia ka dhënë të pamit e syve të verbërit që lindi i verbër!
33 Po të mos ishte ky njeri prej Hyjit, s’do të mund të bënte asgjë!”
34 “Që kur linde, s’je tjetër veç mëkat ‑ iu përgjigjën ‑ e ti po na mëson!?”
Dhe e hodhën përjashta.
35 Jezusi e mori vesh se e kishin qitur jashtë. Kur e gjeti, i tha:
“A beson ti në Birin e njeriut?”
36 Ai iu përgjigj:
“Po kush është ai, Zotëri, që të besoj në Të?”
37 “E pe ‑ i tha Jezusi ‑ Është ai që po flet me ty!”
38 Ai tha:
“Besoj, o Zot!” dhe ra përmbys para tij.
39 Jezusi i tha:
“Erdha në këtë botë të bëj gjyq:
që të shohin ata që janë të verbër
e të verbohen ata që shohin!”
40 Disa prej farisenjve që ishin me të i dëgjuan këto fjalë dhe thanë:
“Vallë, a thua edhe ne jemi të verbër?”
41 Jezusi u përgjigj:
“Po të ishit të verbër,
s’do të kishit mëkat.
Porse ju thoni: ‘Shohim!’
prandaj mëkati juaj mbetet.”