1 Të njëmbëdhjetin vit, të tretin muaj, të parën ditë të muajit, më qe drejtuar kjo fjalë e Zotit:
2 “Biri i njeriut, thuaji faraonit, mbretit të Egjiptit, e krenarisë madhështore të tij:
Kujt i përngjan në madhështinë tënde?
3 Je si bredh, porsi cedri i Libanit,
me gema të bukur, me gjethe të njoma,
me shtat të lartë;
maja ndër re i ka arritur!
4 E ushqyen ujërat,
e rriti humnera,
lumenjtë e tij rridhnin
gjithreth rrënjëve të tij,
përrenjtë i lëshoi
përreth të gjitha pemëve të fushës!
5 Prandaj edhe u rrit i lartë
përmbi të gjitha pemët e fushës,
u shumuan degët e tij
morën lart gemat e tij,
sepse ujët kurrë s’i mungoi.
6 Kur e shtriu hijen e vet,
në degët e tij i bënë foletë
të gjithë fluturakët e qiellit,
e nën gema plot me gjethe
egërsirat e fushës pollën,
e nën hije të tij banonin
popuj të shumtë!
7 Ishte i hijshëm në madhëri të vet,
në shtrirjen e degëve të veta,
sepse rrënjët e veta i kishte
përbri ujit që s’mungon.
8 Porsi ai cedra të tjerë s’ishin,
në parajsën e Perëndisë,
bredhat s’mund të krahasoheshin
as edhe me gemat e tij,
s’qenë çinarët të barabartë
me degët e njoma të tij:
asnjë pemë e parajsës së Hyjit
s’mund të matej me bukurinë e tij:
9 Shumë të bukur e kisha bërë
me degë të shumta edhe të shpeshta:
e lakmonin të gjitha pemët e Edenit,
që kishte parajsa e Hyjit.
10 Prandaj kështu thotë Zoti Hyj: Pse u krenua për rritjen e vet e pse arriti maja deri ndër re e pse iu rrit mendja për lartësinë e vet,
11 do ta lë në dorë të një prijësi pagan tejet të fuqishëm dhe do të sillet me të sipas fajësisë së tij. Vetë e shfarosa.
12 Të huajt ‑ më të dhunshmit e paganëve, do ta presin; do ta hedhin përtokë, gemat e tij do të bien nëpër lugina, degët e tij do të copëtohen nëpër gremina, nga hija e tij do të largohen të gjithë popujt e botës, do ta lënë!
13 Mbi trupin e tij do të ulen
të gjithë fluturakët e ajrit,
ndër gemat e tij do të struken
mbarë egërsirat e fushës,
14 që me lartësinë e vet të mos krenohet asnjë pemë e mbirë bri ujit dhe të mos e ngrejnë majën e vet ndër re dhe që asnjë pemë që pi ujë të mos krenohet me lartësinë e vet, sepse
të gjitha i nënshtrohen vdekjes,
të hedhura në Nëntokën e tokës, mes bijve të njerëzve,
tek ata që kanë zbritur në ferr.
15 Kështu thotë Zoti Hyj: Ditën kur zbriti në Nëntokë unë bëra të bëhet gjëmë: për të e mbulova Humnerën dhe i ndala lumenjtë, i pengova ujërat e mëdha; në zi e vesha Libanin, u lëkundën të gjitha pemët e fushës.
16 Në rropamën e rënies së tij, u trandën popujt, kur e shpura atë në ferr me ata që zbritnin në Nëntokë. U gëzuan në Nëntokë të gjitha pemët e Edenit, më të përmendurat e më të zgjedhurat e Libanit, mbarë të gjitha që u ujitën.
17 Sepse edhe ato së bashku me të zbritën në ad te të prerët me shpatë dhe te ndihmësit e tyre, që rrinin nën hijen e tij në mes të paganëve.
18 Kujt i përngjan, o më e përmendura e më e hijshmja, ndër pemët e Edenit? Dhe, ja, u hodhe me pemët e Edenit në krahinat e Nëntokës! Do të flesh në mes të parrethprerëve, me ata që shpata i preu! Ky është faraoni dhe mbarë populli i tij ‑ thotë Zoti Hyj.”