1 Atëherë Moisiu dhe bijtë e Izraelit e kënduan këtë këngë në nder të Zotit e thanë:
“Le t’i këndojmë Zotit, sepse mrekullisht ngadhënjeu:
kalë e kalorës
plandosi në fund t’detit!
2 Zoti është forca dhe fuqia ime,
Ai, veç Ai, më shpëtoi!
Ai është Hyji im,
Atë lavdëroj!
Është Hyji i atit tim:
Atë e lartësoj!
3 Zotin askush s’e mund,
Jahve emrin e ka!
4 Qerre e ushtri të faraonit
në det i plandosi!
Luftëtarët e tij të zgjedhur
Deti i Kuq i mbuloi!
5 Pellgu i përpiu,
humbën si spata në pus!
6 E djathta jote, o Zot,
fuqi e tmerrueshme:
e djathta jote
e goditi armikun!
7 Madhëria jote
i shpartallon kundërshtarët;
i lëshon fre hidhërimit
dhe i përpin si bykun!
8 Me frymën e fëlgrimit tënd
ujërat u bashkuan:
pendë u bënë
valët shkumuese,
thellësitë u ngurën
në fundin e detit”!
9 Thoshte armiku:
“I sulem pas, do ta zë;
do ta ndaj prenë;
shpirti do të më ngopet,
do të vringëlloj shpatën,
dora ime do t’i vrasë”!
10 I fryve detit
e deti i mbuloi!
U zhdukën si plumbi
në ujërat e përfrigueshme!
11 Kush është si Ti
ndër zota, o Zot!?
Kush është si Ti,
i madhërueshëm në shenjtëri,
i tmerrshëm dhe i lavdishëm,
që bën mrekulli!?
12 Ti shtrive dorën,
toka i përpiu!
13 Hiri yt e përcolli këtë popull
që Ti e shpërbleve;
i prin me fuqinë tënde
në banesën tënde të shenjtë.
14 Dëgjuan popujt dhe u dridhën,
rrëqethjet i kapën banorët e Filistesë!
15 U tmerruan atëherë prijësit e Edomit,
mornicat i kapën trimat e Moabit,
u dridhën të gjithë banorët e Kanaanit!
16 Frikë e tmerr
mbi ta u vërsul;
prej madhërisë së krahut tënd
shtangohen, bëhen gur,
deri të kalojë populli yt, o Zot,
deri të kalojë ky, populli yt,
që është prona jote!
17 Do ta shtish dhe do ta mbjellësh
në malin e trashëgimit tënd,
në banesën tënde të përhershme,
që ti vetë e përgatite, o Zot,
shenjtërore, o Zot,
me duar të tua të përftuar!
18 Zoti do të sundojë
përgjithmonë e mot të jetës”!
19 Sepse, si hynë kuajt e faraonit me karroca e me kalorësit e tij në det, Zoti i ktheu mbi ta ujërat e detit, kurse bijtë e Izraelit kaluan nëpër terik!
20 Atëherë Maria profeteshë, motra e Aronit, mori dajren në dorën e vet; pastaj dolën të gjitha gratë me dajre e filloi vallja!
21 Maria po i printe këngës:
“Le t’i këndojmë Zotit,
sepse mrekullisht ngadhënjeu:
kalë e kalorës
plandosi në fund të detit”!