Rregullimet per textin e shfaqur

¹ Po rreth aso kohe Antioku përgatiti fushatën e dytë luftarake kundër Egjiptit.

² E ndodhi që për gati dyzet ditë nëpër mbarë qytetin u panë duke vrapuar kalorës nëpër ajër, të veshur me petka të praruara e me heshta, të renditur në toga në mënyrë të kohortave, me shpata të nxjerra nga milli,

³ njësi kalorësish, të rreshtuara në formacione lufte, që suleshin njëri kundër tjetrit, lëvizje shqytash, shumicë heshtash, hedhje shigjetash, shkëlqim stolish të arta, pancirësh të llojllojshëm.

⁴ Prandaj, të gjithë luteshin që kjo dukuri të dalë në të mirë.

⁵ Por, kur u zu të pëshpëritej se gjoja kishte vdekur Antioku, Jasoni, duke marrë jo më pak se një mijë njerëz, papritmas e sulmoi qytetin. Pasi u vunë në ikje ata që ishin në mure e pasi u mor qyteti, Menelau iku e u strehua në Qytezë.

⁶ Jasoni po bënte kërdi në bashkëqytetarët e vet pa falur askënd e nuk kuptonte se ngadhënjimi kundër vëllezërve të vet është më e madhja fatkeqësi, duke menduar se po ngadhënjen kundër armiqve e jo kundër bashkëkombasve të vet.

⁷ Nuk ia doli ta marrë pushtetin, por fitoi fundin e turpshëm të tradhtive të veta dhe përsëri iu deshi të ikë në Amanitidë.

⁸ Fundi: i erdhi fati më i zi: i burgosur tek Areta, sundimtari i arabëve, iku nga një qytet në tjetrin, i dëbuar prej gjithkujt, i urrejtur si tradhtar i Ligjit, i përbuzur si gjakësor i atdheut e i bashkëkombasve, derisa qe dëbuar në Egjipt.

⁹ Ai që shumë njerëz kishte dëbuar nga atdheu, vdiq i tretur ndër lacedemonë, ku kishte shkuar me shpresë se, në saje të kombësisë së përbashkët, do të gjente strehim

¹⁰ dhe ai që vetë shumë kishte lënë pa varre, mbeti vetë pa iu bërë gjëmë, pa salikime e i përjashtuar nga varri i të parëve.

¹¹ Kur mbretit i shkoi lajmi lidhur me këto që ndodhën, e mori me mend se Judeja e kishte thyer besëlidhjen. Këndej u kthye nga Egjipti, i egërsuar në shpirt porsi bisha; me armë e pushtoi qytetin

¹² e ushtarëve u dha urdhër të vrasin këdo të hasin pa farë mëshire e t’i presin të gjithë ata që të strehohen në shtëpi.

¹³ U bënë, pra, vrasje të mëdha të rinjsh e pleqsh, kërdi në gra e në foshnja, prenë vajza e fëmijë.

¹⁴ Për tri ditë pësuan tetëdhjetë mijë vetë, dyzet mijë u vranë në luftim e një numër jo më i vogël se të vrarët, u shitën skllevër.

¹⁵ Antioku i pakënaqur me kaq mori guxim të hyjë në Tempullin më të shenjtë të mbarë botës i prirë nga Menelau, tradhtari i Ligjit e i atdheut.

¹⁶ Me duart e veta të patenzona mori enët e shenjta; me duar të veta shenjtdhunuese plaçkiti gjithçka kishin dhuruar mbretërit e tjerë e qytetet për stoli, shkëlqim e nder të vendit.

¹⁷ Antioku u mbush me kreni e s’i shkonte ndër mend se Zoti ishte hidhëruar për një kohë të shkurtër për shkak të mëkateve të qytetarëve, për ç’arsye dhe e braktisi atë vend.

¹⁸ Ndryshe, po të mos kishte qenë populli i ngarkuar me shumë mëkate, edhe ky, porsi Heliodori i dërguar për të parë vishtarin prej mbretit Seleuk, po sa të kishte hyrë, do të kishte qenë frushkulluar e do ta kishte lënë menjëherë guximi.

¹⁹ E, njëmend, Zoti nuk e zgjodhi popullin për shkak të vendit të shenjtë, por e zgjodhi vendin për shkak të popullit.

²⁰ Këndej edhe vetë vendi mori pjesë në mjerimet e popullit, më vonë pati pjesë edhe në mirëqenien e tij; i braktisur në kohën e felgrimit të të Gjithpushtetshmit, prapë, i pajtuar me të Madhin Zot, qe përtërirë në nderin e mëparshëm.

²¹ Kështu, pra, Antioku, pasi i mori një mijë e tetëqind talenta nga Tempulli, u kthye me nxitim në Antioki, duke besuar, në kreninë e vet, nga madhështia e zemrës së vet, se terikun do ta bënte të lundrueshëm e detin shëtitore!

²² Mbikëqyrës në Jerusalem la, për ta marrë popullin me të keq, njëfarë Filipi, i farës frigjiane, por për kah sjellja edhe më të pashpirt se ai që e emëroi;

²³ në Garizim Andronikun, e, përveç tyre, edhe Menelaun, i cili edhe më zi se këta i merrte me të keq bashkëqytetarët.

²⁴ Ndërkaq mbreti dërgoi qeveritarin Apolon me një ushtri - njëzet e dy mijë ushtarësh - me urdhër t’i vrasë të gjithë që kishin arritur moshën burrërore, kurse gratë e të rinjtë t’i shesë.

²⁵ Ky, si erdhi në Jerusalem, u shti kinse kishte qëllime paqësore, priti deri ditën e shenjtë të së shtunës, atëherë, duke shfrytëzuar pushimin e çifutëve, u urdhëroi të vetëve t’i marrin armët,

²⁶ urdhëroi të vriten të gjithë ata që dolën të shikojnë stërvitjen dhe, duke i rënë kryq e tërthor qytetit me ushtarë të armatosur, vrau një shumicë të madhe njerëzish.

²⁷ Por, Juda që quhet edhe Makabe, me dhjetë vetë u tërhoq në shkretëtirë, duke jetuar me shokët e vet në male porsi egërsirat; ushqeheshin me barishta për të mos u përdhosur me ndonjë papastërti.