1 Në kohën kur Qyteti gëzonte paqe të plotë dhe përpikërisht mbaheshin ligjet në saje të përkushtisë së kryepriftit Oni dhe të urrejtjes së tij ndaj së keqes,
2 ndodhte që edhe vetë mbretërit ta nderonin Vendin e shenjtë e ta bënin Tempullin të shkëlqyeshëm me dhuratat më të madhërueshme,
3 kështu që derisa edhe Seleuku, mbreti i Azisë, nga të ardhurat e veta i plotësonte të gjitha shpenzimet që kërkoheshin për shërbesën e flive.
4 Por, njëfarë Simoni, i fisit Balgea, i vënë kryekuj- destar i Tempullit, ra në mosmarrëveshje me kryepriftin lidhur me rregullimin e tregut të qytetit.
5 Pasi s’mundi të ngadhënjejë mbi Oninë, shkoi tek Apoloni, biri i Tarseut, që aso kohe ishte prijësi i Celesirisë e Fenicisë,
6 dhe e njoftoi se vishtari në Jerusalem ishte plot e përmaje me para, kështu që mbushullia e pasurisë ishte e panumërueshme dhe se ajo pasuri nuk ishte e nevojshme për shpenzime të flijimit: ishte e mundur të qitej në pronësi të mbretit.
7 Edhe Apoloni bisedoi me mbretin dhe i tregoi për pasuri që i kishte qenë vënë në dijeni. Mbreti e thirri Heliodorin, që ishte në krye të punëve të shtetit, e dërgoi me urdhër ta marrë pasurinë e përmendur.
8 Heliodori u nis menjëherë për rrugë, kinse shkonte në kontroll të qyteteve të Celesirisë e të Fenicisë, por në të vërtetë për të çuar në vend qëllimin e mbretit.
9 Por, kur erdhi në Jerusalem dhe, si qe pritur mirë nga kryeprifti e Qyteti, tregoi për njoftimin që kishte marrë dhe e zbuloi qëllimin për çka kishte ardhur; pyeste mandej nëse vërtet gjendja ishte e tillë.
10 Kryeprifti i shpjegoi se ato sende ishin të vejushave e të jetimave që i kishin lënë aty për t’u ruajtur,
11 do të tjera i takonin Hirkanit të Tobisë, një burri vërtet shumë të përmendur e jo ashtu sikurse i kishte njoftuar shpifësi Simoni i pabesë. Mbarë pasuria ishte katërqind talenta të argjendtë e dyqind të artë.
12 Assesi nuk është e mundur të dëmtohen ata që kanë pasur besim në shenjtërinë e vendit, në denjësi e në
karakterin e padhunueshëm të Tempullit, të nderuar në mbarë botën.
13 Por, Heliodori, në fuqi të urdhrave të prerë të mbretit, thoshte se duhej të çoheshin patjetër në vishtarin e mbretit.
14 Ditën prej tij të caktuar hyri për të bërë inventarin e këtyre pasurive. Në mbarë qytetin ishte çuar një trazirë jo e vogël.
15 Ndërkaq, priftërinjtë, të veshur me petka priftërore, ranë përmbys përpara lterit dhe i luteshin Atij në qiell që kishte dhënë ligjin mbi gjërat e lëna të ruhen që t’ua ruante të pacënuara atyre që i kishin lënë të ruhen.
16 Kush e shikonte fytyrën e kryepriftit, i copëtohej zemra: fytyra në të vërtetë dhe ngjyra që ndërronte tregonin dhimbjen e brendshme të shpirtit.
17 Sepse atë burrë e kishte pushtuar një frikë e madhe e gjithë trupi i dridhej, këndej ata që e shikonin e kishin të qartë dhimbjen e madhe që ia kishte pushtuar zemrën.
18 Njerëzit ngarendin turra-turra nga shtëpitë në lutjen botore, sepse shihej se do të dhunohej Vendi i shenjtë.
19 Gratë të mbërthyera parzmash me grathore ngarendin udhëve, madje deri edhe vajzat që, ndryshe rrinin të mbyllura, disa dilnin te dera, do të tjera dilnin mbi mure, kurse disa të tjera shikonin nëpër dritare:
20 porse të gjitha i çonin duart kah Qielli e luteshin.
21 Ishte pamje e trishtueshme të shikosh gjithkund atë mori njerëzish të shtrirë përmbys dhe ngushticën e zemrës të kryepriftit për shkak të asaj që pritej se do të ndodhë.
22 Ndërsa këta e thirrnin në ndihmë Zotin e gjithpushtetshëm t’ua ruajë të paprekura sendet atyre që i kishin lënë të ruhen,
23 në anën tjetër Heliodori
zbatonte atë që kishte qenë vendosur.
24 Tashmë Heliodori me përcjellësit e vet ishte aty, te vishtari, kur Zotëruesi i Shpirtrave, i Gjithpushtetshmi, bëri një dukje të jashtëzakonshme, kështu që të gjithë ata që guxuan të hyjnë, të tmerruar nga fuqia e Hyjit, u ra të fikët e i mbuloi tmerri.
25 Sepse atyre u duk një kalë i kalorësuar nga një kalorës i tmerrshëm, i stolisur me një mbulesë shale tejet të mirë. Kali u sul me vrull kundër Heliodorit dhe e goditi me këmbë të para. Ai që ishte mbi shpinë të kalit dukej se armët i kishte të arta.
26 U dukën edhe dy djelmosha, shumë të fortë, të pashëm sa s’ka, të veshur me petka të shndritshme. Këta zunë vend rreth tij, njëri nga njëra anë e tjetri nga ana tjetër e frushkullonin pa ndërprerje duke i dhënë plagë të panumërta.
27 S’vonoi e u rrëzua për tokë, e pushtoi terr i dendur. Ata e kapën dhe e vunë në bartore.
28 Kështu, ai që pak më parë kishte hyrë në dhomën e vishtarit me përcjellës e me rojë të trupit, mbartej i pafuqishëm t’i ndihmojë vetvetes, pasi e sprovoi në mënyrën më të qartë fuqinë e Perëndisë.
29 Kështu, ndërsa ai, i shtrirë nga fuqia hyjnore, ishte aty pa zë e pa farë shprese shpëtimi,
30 hebrenjtë e bekonin Zotin që e madhëroi vendin e vet e Tempullin që pak më parë ishte i kapluar nga frika e trazira, por me dukjen e Zotit të gjithpushtetshëm, u mbush me gëzim e hare!
31 Disa nga përcjellja e Heliodorit i bënë lutje Onisë ta thirrte në ndihmë të Tejetlartin, t’ia dhuronte jetën atij që ishte në grahmat e fundit pa dhënë shpirt.
32 Kryeprifti duke u trembur se, ndoshta, mbretit do t’i shkojë ndër mend se hebrenjtë do të kenë bërë ndonjë pabesi ndaj Heliodorit, kushtoi një fli për shërimin e njeriut.
33 Ndërkohë që kryeprifti po e kushtonte flinë e shpërblimit, po ata djelmosha iu dukën përsëri Heliodorit, të veshur me të njëjtat petka, iu afruan e i thanë: “Falju nderit shumë krye- priftit Oni, sepse në saje të tij, Zoti ta fali jetën.
34 E ti që të frushkulloi Qielli,
shpallu të gjithëve pushtetin e Hyjit!” Si i thanë këto fjalë, u zhdukën.
35 Heliodori, si i kushtoi Zotit një fli e si i bëri kushte të mëdha Atij që ia ruajti jetën, u nda miqësisht me Oninë dhe me gjithë ushtrinë u kthye te mbreti.
36 Dëshmonte para të gjithëve për veprat e Hyjit të tejetlartë që i kishte parë me sytë e vet.
37 Kur mbreti e pyeti Heliodorin kush do të ishte një tjetër i aftë për t’u dërguar në Jerusalem edhe një herë, i tha:
38 “Nëse ke ndonjë armik ose dikënd që djerron ta marrë mbretërinë, dërgoje atje e do të të kthehet i rrahur me frushkuj, në qoftë se e nxjerr, në ndonjë mënyrë, kokën shëndosh, sepse në atë vend është me të vërtetë një fuqi Hyjnore.
39 Sepse, Ai që e ka selinë në qiell, vigjëlon dhe e mbron atë vend dhe i godit e i zhbin ata që shkojnë atje me qëllime të këqija.”
40 Ja, pra, kështu shkuan punët lidhur me Heliodorin e me ruajtjen e vishtarit.