Rregullimet per textin e shfaqur

¹ Nikanori e mori vesh se njerëzit që ishin me Judën ndodheshin në krahinën e Samarisë, vendosi t’i sulmojë pa farë rreziku ditën e pushimit.

² Judenjtë që përdhunë u duhej të shkonin me të, i thanë: “S’ka hije t’i vrasësh në një mënyrë kaq të egër e barbare, por jepi nder më të ndershmes ditë që e ka shenjtëruar Ai që sheh gjithçka.”

³ Ai fatziu pyeti a do të ketë në qiell ndonjë të fuqishëm që ka urdhëruar të mbahet e shtuna.

⁴ E kur ata i përgjigjën: “Është Zoti i gjallë, Zotëruesi i qiellit, i cili urdhëroi të shenjtërohet dita e shtatë!”

⁵ Por, ai tha: “Edhe unë jam gjithashtu zotërues mbi tokë që urdhëroi të merren armët e të kryhen punët e mbretit!” Megjithatë nuk ia doli ta kryejë synimin e vet të mbrapshtë.

⁶ Ndërkaq Nikanori, me zverrk lart prej krenisë së pashoqe, kishte vendosur në mendje të vet të ndërtojë një trofe botor me prenë që do t’ua merrte njerëzve të Judës.

⁷ Makabeu, përkundrazi, kishte besim të pandërprerë e shpresë të sigurt se do ta ndihmonte Zoti

⁸ dhe u jepte zemër të vetëve të mos i tremben ardhjes së paganëve, por t’i mbanin në mend ndihmat që u ishin bërë nga Qielli e tash të shpresojnë se do të ngadhënjejnë me ndihmën e të Gjithpushtetshmit.

⁹ Duke u dhënë kështu zemër me fjalët e Ligjit e të Profetëve, duke ua sjellë në mendje luftërat që i kishin luftuar, ua mbushi zemrën me guxim.

¹⁰ Pasi kështu të gjithëve ua ndezi flakë ndjenjat, ua zbuloi dhe ua vërtetoi pabesinë e paganëve dhe thyerjen e përbetimeve.

¹¹ Pasi i armatosi të gjithë, jo aq me shqyta e me heshta sa me fjalë të mira e fjalim guximdhënës, u dëftoi një ëndërr të denjë për t’u besuar, pothuajse vegim, që të gjithë i gëzoi.

¹² Vegimi i tij ishte ky: Onia, që kishte pasë qenë kryeprift, burrë i ndershëm e i mirë, në takim i sjellshëm, në doke i matur, gojëmbarë në bisedë, që i kishte ushtruar që në fëmijëri të gjitha virtytet, me duar të lartësuara, lutej për të gjithë popullin e judenjve.

¹³ Pastaj i ishte dukur edhe një njeri tjetër, në shenjë për thinja e për nder, të një madhërie të mrekullueshme e denjësie të madhërueshme.

¹⁴ Atëherë Onia kishte thënë: “Ky është dashamirësi i vëllezërve, që lutet shumë për popullin e për Qytetin e shenjtë: është Jeremia, profeti i Hyjit.”

¹⁵ Atëherë Jeremia e shtriu dorën e djathtë e ia dha Judës një shpatë të artë e, ndërsa po ia jepte, i kishte thënë:

¹⁶ “Merre shpatën e shenjtë dhuratë prej Hyjit, me të do t’i zhbish kundërshtarët!”

¹⁷ Të nxitur nga fjalët shumë të flakta të Judës, të afta t’i shtyjnë në trimëri e t’i burrërojnë edhe zemrat e të rinjve, judenjtë vendosën të mos qëndrojnë në fushim, por të sulen me guxim e ta vendosin fatin me përleshje të hapët me të gjitha fuqitë, sepse Qyteti, gjërat e shenjta e Tempulli ishte në rrezik.

¹⁸ Për ta frika për gra, fëmijë, vëllezër e të afërm ishte më e vogël, sepse shqetësimi i parë e kryesor ishte për Tempullin e shuguruar.

¹⁹ Shqetësimi nuk ishte më i vogël as i atyre që kishin qenë lënë në qytet për shkak të përleshjes në fushë të hapët.

²⁰ E, ndërsa të gjithë po prisnin vendimin e përleshjes së afërme, armiqtë tashmë kishin filluar sulmin, ushtria ishte vënë në rreshtat e luftimit, elefantët ishin renditur në vendet përkatëse, kalorësia në vend të vet,

²¹ Makabeu po e shikonte ushtrinë e madhe që afrohej, veglat e ndryshme të armatimit të tyre, pamjen tmerruese të elefantëve, duke i shtrirë duart e veta drejt Qiellit që bën mrekulli, iu lut Zotit, i bindur plotësisht se Ai nuk e ndan fitoren sipas armëve, por ua jep atyre që Ai i gjykon të denjë.

²² Duke u lutur, tha kështu: “Ti, o Zotërues, që e dërgove engjëllin tënd në kohën e Ezekisë, mbretit të Judesë, dhe ai i zhbiu njëqind e tetëdhjetë e pesë mijë ushtarë të Senakeribit,

²³ dërgoje edhe kësaj herë, o Zotëruesi i qiellit, engjëllin tënd të mirë para nesh që të mbjellë frikë e tmerr!

²⁴ Le t’i tmerrojë fuqia e madhë- rueshme e krahut tënd ata që, me hyjshmi në gojë, po e sulmojnë popullin tënd të shenjtë!” Dhe kështu i dha fund uratës.

²⁵ Ndërsa ata që ishin me Nikanorin afroheshin me zë të borive e me këngë lufte,

²⁶ ata që ishin me Judën u përleshën me armiq duke u lutur e thënë uratë.

²⁷ Duke luftuar me duar e duke iu lutur Zotit me zemër, i shtruan për tokë jo më pak se tridhjetë e pesë mijë njerëz, mrekullisht të kënaqur me praninë e Hyjit.

²⁸ Si mori fund lufta e, ndërsa të gëzuar po ktheheshin, e njohën Nikanorin të vrarë, të ngjeshur në armët e veta.

²⁹ Lëshuan britma hareje me gëzim të papërmbajtur, e falënderonin Zotin e gjithpushtetshëm në gjuhën atërore.

³⁰ Atëherë ai që për çdo gjë kishte qenë i pari, korp e shpirt, të luftojë për bashkëqytetarë, ai që e kishte ruajtur dashurinë e rinisë për kombin e vet, urdhëroi t’i pritet koka dhe dora me gjithë shpatull Nikanorit e të çoheshin në Jerusalem.

³¹ Kur arriti atje, i bashkoi bashkë- vëllezërit e priftërinjtë e, duke qëndruar përpara lterit, i thirri edhe ata që ishin në Qytezë:

³² Ua dëftoi kokën e Nikanorit të patenzonë dhe dorën e bakeqit, të cilën duke e shtrirë kundruall Tempullit të shenjtë të Hyjit të gjithpushtetshëm, ishte lavdëruar me aq madhështi.

³³ Mandej, pasi e preu gjuhën e Nikanorit hyjshmues, dha urdhër t’u qitej shpendëve grimë nga një grimë dhe të varej përballë Tempullit shpërblimi i marrëzirës së tij.

³⁴ Atëherë të gjithë ngritën drejt qiellit bekime Zotit të lavdishëm me këto fjalë: “Qoftë bekuar Ai që e ruajti Banesën e vet të papërdhosur!”

³⁵ Mandej Juda e vari kokën e Nikanorit në Qytezë, ku ta shihnin të gjithë si shenjë të qartë të ndihmës së Zotit.

³⁶ Atëherë të gjithë një zëri vendosën që të mos lihet assesi të kalojë ajo ditë pa kremtim, por të festohet të trembë- dhjetën ditë të muajit të dymbëdhjetë - që quhet në gjuhën aramaike Adar, në sy të ditës së Mardokeut.

³⁷ Kështu, pra, shkuan punët me Nikanorin e, pasi nga ajo kohë qytetin e mbajtën në dorë hebrenjtë, edhe unë këtu po i jap fund tregimit.

³⁸ Nëse e kam përpiluar mirë e si duhet, atë edhe e kam pasur dëshirë; por në qoftë se e kam përpiluar dobët e mesatarisht, është krejt ç’kam mundur të bëj.

³⁹ Por, sikurse të pihet vetëm verë ose vetëm ujë, është e dëmshme, ndërsa vera e përzier me ujë është e pëlqyeshme e jep kënaqësi, kështu edhe mjeshtria e rënditjes së mirë të tregimit, i kënaq veshët e atyre që u ndodh ta lexojnë librin. Këtu, pra, po i jap fund.