1 Në fillim Hyji krijoi qiellin e tokën.
2 Toka ishte e shkretë dhe e zbrazët; terri e mbulonte humnerën dhe fryma e Hyjit endej përmbi ujëra.
3 Hyji tha: “Le të bëhet drita”! Dhe drita u bë. 4 Hyji pa se drita ishte gjë e mirë dhe e ndau dritën nga terri. 5 Hyji e quajti dritën ‘ditë’, kurse terrin ‘natë’. Dhe u bë mbrëmje e mëngjes ‑ dita e parë.
6 Hyji tha edhe: “Le të bëhet ndërmjet ujërave kupa e qiellit dhe le t’i ndajë ajo ujërat prej ujërave”. 7 Hyji bëri kupën e qiellit dhe i ndau ujërat që ishin nën kupën e qiellit prej atyre që ishin përmbi kupën e qiellit. Dhe u bë ashtu. 8 Hyji e quajti kupën e qiellit ‘qiell’. Dhe u bë mbrëmje e mëngjes ‑ dita e dytë.
9 Hyji tha prapë: “Le të bashkohen ujërat, që janë nën qiell, në një vend të vetëm. E le të duket teriku!”. Dhe u bë ashtu.
10 Hyji terikun e quajti ‘tokë’ kurse ujërat e bashkuara i quajti ‘dete’. Dhe Hyji pa se ishte gjë e mirë. 11 Dhe Hyji tha: “Le të qesë toka bar të gjelbër e bar që qet farë e lëndë frytdhënëse që jep fryte sipas llojit të vet që ta ketë farën e vet në vetvete përmbi tokë”! E u bë ashtu. 12 Toka qiti barin e gjelbër, barin që qet farë sipas llojit të vet, dhe lëndën frytdhënëse sipas llojit të vet, që ka më vetvete farën sipas llojit të vet. Hyji pa se ishte gjë e mirë. 13 Dhe u bë mbrëmje e mëngjes ‑ dita e tretë.
14 Hyji tha: “Le të bëhen ndriçues në kupën e qiellit, që ta ndajnë ditën e natën dhe të shërbejnë si shenja për stinë, ditë dhe vite: 15 që të ndriçojnë në kupën e qiellit dhe të ndrisin tokën”. Dhe u bë ashtu. 16 Hyji bëri dy dritëdhënës të mëdhenj: dritëdhënësin më të madh që të sundojë ditën e dritëdhënësin më të vogël që të sundojë natën dhe yjet. 17 Hyji i vendosi në kupën e qiellit që të ndriçojnë mbi tokë, 18 që ta sundojnë ditën dhe natën e ta ndajnë dritën prej errësirës. Hyji pa se ishte gjë e mirë. 19 Dhe u bë mbrëmje e mëngjes ‑ dita e katërt.
20 Hyji tha edhe: “Le të vlojnë ujërat vrumull me qenie të gjalla e shpendët le të fluturojnë përmbi tokë, nën kupën e qiellit”!
21 Hyji krijoi përbindësh të mëdhenj deti dhe çdo lloj qenie të gjallë që lëviz rrëshqanthi e gëlojnë sipas llojit të vet si edhe çdo shpend sipas llojit të vet. Hyji pa se ishte gjë e mirë.
22 Hyji i bekoi dhe tha: “Shtohuni e shumohuni, mbushni ujërat e detit; po edhe shpendët le të shumohen përmbi tokë”! 23 Dhe u bë mbrëmje e mëngjes ‑ dita e pestë.
24 Përsëri Hyji tha: “Le të prodhojë toka qenie të gjalla, secilën sipas llojit të vet: bagëti, zvarranikë dhe egërsira sipas llojit të tyre”! Dhe u bë ashtu. 25 Hyji krijoi çdo lloj egërsire, bagëtie dhe zvarraniku të tokës. Hyji pa se ishte gjë e mirë.
26 Hyji tha: “Le ta bëjmë njeriun në shëmbëlltyrën e në përngjasimin tonë që të jetë zotërues i peshqve të detit, i shpendëve të qiellit, i kafshëve, i mbarë tokës, dhe i çdo zvarraniku që zvarritet mbi tokë”!
27 Hyji krijoi njeriun në përngjasimin e vet,
e krijoi në përngjasimin e Hyjit;
i krijoi mashkull e femër.
28 Hyji i bekoi dhe u tha:
“Shtohuni e shumohuni e mbusheni tokën
dhe sundojeni atë!
Bëhuni zotëruesit e peshqve të detit, të shpendëve të qiellit dhe të çdo gjallese që lëviz përmbi tokë”!
29 Hyji tha edhe: “Ja, çdo bimë që qet farë mbi tokë dhe të gjitha pemët që kanë në vetvete frytin e pemës që qet farë: le të jenë ushqimi juaj”! 30 Të gjitha kafshëve mbi tokë, çdo shpendi të qiellit e çdo gjëje që lëviz mbi tokë, në të cilat është fryma e jetës, i jap për ushqim të gjitha barërat e gjelbëra. Dhe u bë ashtu. 31 Hyji shikoi gjithçka kishte bërë dhe, ja, ishin shumë të mira!” Dhe u bë mbrëmje e mëngjes ‑ dita e gjashtë.
1 Kështu u kryen qielli e toka dhe mbarë ushtria e tyre. 2 Të shtatën ditë Hyji e kreu punën e vet që kishte bërë. Të shtatën ditë pushoi nga çdo punë që kishte bërë. 3 Hyji e bekoi të shtatën ditë dhe e shenjtëroi, sepse atë ditë kishte pushuar prej çdo pune që Hyji kishte bërë duke krijuar. 4 Kjo është zanafilla e qiellit dhe e tokës, kur qenë krijuar.
Prova e lirisë. Parajsa
Atë ditë, kur Zoti Hyj krijoi tokën e qiellin 5 para se të mbinte në tokë ndonjë shkurre fushe, para se të gjelbëronte ndonjë bimë tokësore: sepse Zoti Hyj nuk kishte lëshuar ende shi mbi tokë e nuk kishte njeri që ta punonte tokën; 6 megjithatë, një burim dilte nga toka dhe e ujiste mbarë sipërfaqën e saj, 7 atëherë Zoti Hyj e formoi prej pluhurit të tokës njeriun dhe nëpër hundë i futi frymën e jetës e njeriu u bë qenie e gjallë.
8 Zoti Hyj mbolli një kopsht në Eden, në lindje e në të e vendosi njeriun që e kishte krijuar. 9 Zoti Hyj bëri që prej toke të mbijë çdo lloj peme, e bukur për t’u parë dhe e shijshme për t’u ngrënë e në mes të parrizit pemën e jetes e pemën e dijes të mirës e të së keqes.
10 Një lumë buronte nga Edeni për ta ujitur kopshtin. Prej andej ndahej e formonte katër krahë. 11 Njëri quhet Pison: ky dredhon rreth mbarë tokës së Hevilatit ku ka ar ‑ 12 ari i asaj toke është shumë i mirë ‑ po ka edhe bdel dhe gur onikin. 13 Lumi i dytë quhet Geon. Ky i sillet rreth mbarë tokës së Etiopisë. 14 Kurse lumi i tretë quhet Tigris: ky rrjedh në lindjen e Asirisë. E lumi i katërt është Eufrati.
15 Zoti Hyj e mori njeriun dhe e vendosi në kopshtin Eden që ta punojë e ta ruajë atë: 16 Zoti Hyj i urdhëroi njeriut dhe i tha: “Ha prej çdo peme të kopshtit; 17 por prej pemës së dijes - të së mirës dhe të së keqes, ruaj se ha. Sepse, atë ditë që ke për të ngrënë prej saj, do të vdesësh”.
18 Zoti Hyj tha edhe: “Nuk është mirë që njeriu të jetë vetëm: do t’ia bëj një ndihmë që t’i përngjajë”. 19 Pasi Zoti Hyj i kishte formuar prej dheut të gjitha kafshët e gjalla të fushës dhe të gjithë shpendët e qiellit, i solli te njeriu, për të parë, se si do t’i quajë, sepse secila kafshë e gjallë do të mbante atë emër, me të cilin do ta quante njeriu.
20 Njeriu ia ngjiti emrin përkatës secilës bagëti, secilit shpend të qiellit dhe secilës egërsirë të fushës; por për njeriun nuk gjendej një ndihmës që t’i përngjante atij.
21 Prandaj, Zoti Hyj i lëshoi njeriut një gjumë të rëndë. Pasi e zuri gjumi, ia nxori një brinjë dhe vendin e saj e mbushi me mish.
22 Zoti Hyj e përftoi gruan prej brinjës që ia kishte nxjerrë njeriut dhe e solli te njeriu. 23 Atëherë njeriu klithi:
“Kjo tani është ashti i eshtrave të mi
dhe mishi i mishit tim!
Le të quhet Grua,
sepse kjo u mor nga njeriu”.
24 Për këtë arsye njeriu do ta lërë të atin dhe t’ëmën e vet dhe do të jetojë bashkë me gruan e vet e do të bëhen një trup i vetëm.
25 Të dy ishin të zhveshur: njeriu dhe gruaja e nuk ndjenin farë turpi.
1 Ndër të gjitha egërsirat e fushës që Zoti Hyj krijoi, gjarpri ishte më dinaku. Ky i tha gruas: “Vërtet, Hyji ju urdhëroi që të mos hani prej asnjë peme të kopshtit?”. 2 Gruaja iu përgjigj: “Ne i hamë frutat e pemëve që janë në kopsht; 3 porse për frytin e pemës që është në mes të kopshtit, Hyji na urdhëroi të mos e hamë as të mos e prekim që të mos vdesim”. 4 Porse gjarpri i tha gruas: “Nuk do të vdisni assesi. 5 Madje Hyji e di se kurdo të hani prej saj, sytë tuaj do të hapen e do të bëheni porsi Hyji duke e njohur të mirën e të keqen”.
6 Atëherë gruaja pa se pema ishte e mirë për ta ngrënë dhe e bukur për t’u parë dhe pemë e dëshirueshme për të fituar dijen; gruaja mori prej frutit të saj dhe hëngri. Pastaj i dha edhe burrit të vet që ishte me të. Hëngri edhe ai. 7 Atëherë u hapën sytë të dyve. Kur panë se ishin lakuriq, gërshetuan gjethe fiqsh dhe bënë mbështjellës për vete.
8 Kur pastaj e dëgjuan zërin e Zotit Hyj që po shëtiste nëpër kopsht, në freskinë e pasditës, njeriu e gruaja e tij u fshehën para Zotit Hyj ndërmjet pemëve të kopshtit.
9 Zoti Hyj e thirri njeriun e i tha: “Ku je”? 10 Ky iu përgjigj: “Dëgjova zërin tënd në kopsht e u tremba, sepse jam lakuriq e u fsheha”. 11 Ai i tha: “Kush të tregoi se je lakuriq? A mos hëngre frutat nga pema prej së cilës të kam urdhëruar të mos hash”? 12 Njeriu u përgjigj: “Gruaja që ma dhe për shoqe, ajo më dha frut prej pemës dhe hëngra”. 13 Atëherë Zoti Hyj i tha gruas: “Pse e bëre këtë”? Gruaja u përgjigj: “Më gënjeu gjarpri dhe hëngra”.
14 Atëherë Zoti Hyj i tha gjarprit:
“Pasi e bëre këtë gjë
qofsh mallkuar ndër të gjitha bagëtitë
dhe kafshët e egra!
Do të ecësh përmbi barkun tënd
dhe do të hash pluhur në të gjitha ditët e jetës sate!
15 Armiqësi do të vë ndërmjet teje e gruas,
ndërmjet farës sate e farës së saj:
fara e saj do të ta ndrydhë kokën,
kurse ti do t’ia sulmosh themrën”.
16 E gruas i tha:
“Do t’i shtoj mundimet e shtatzënisë sate,
në mundime do t’i lindësh fëmijët,
dëshirimi yt do të të shtyjë kah burri yt
e ai do të sundojë mbi ty.”
17 Kurse njeriut i tha:
“Pasi e dëgjove zërin e gruas sate
dhe hëngre frutin prej pemës që ta pata ndaluar ta hash:
Për shkak tëndin qoftë mallkuar toka!
Prej saj me mund do ta nxjerrësh kafshatën
për çdo ditë të jetës sate.
18 Do të të prodhojë ferra e halluga
dhe do të ushqehesh me barishte toke.
19 Me djersë të ballit tënd do ta hash bukën
derisa të mos kthehesh në dhe
prej të cilit qe nxjerrë,
sepse pluhur je dhe në pluhur do të kthehesh”!
20 Njeriu e quajti gruan e vet Evë, sepse ajo është nëna e të gjithë të gjallëve.
21 Zoti Hyj ia bëri njeriut e gruas së tij petkat prej lëkure dhe i veshi. 22 Atëherë Zoti Hyj tha: “Ja, njeriu u bë gati si njëri prej nesh duke e njohur të mirën e të keqen; tani, pra, s’do të ishte mirë ta shtrijë dorën e të marrë prej pemës së jetës e të hajë dhe të jetojë për amshim”.
23 Zoti Hyj e dëboi njeriun prej kopshtit të Edenit që ta punojë tokën prej së cilës qe krijuar. 24 E dëboi njeriun dhe, në lindjen e kopshtit të Edenit, i vendosi kerubinët e shpatën flakëruese e vringëlluese për ta ruajtur shtegun e pemës së jetës.
1 Njeriu e njohi Evën, gruan e vet. Ajo ngjizi dhe lindi Kainin e tha: “Prej Zotit e fitova një njeri.” 2 Pastaj lindi Abelin, vëllanë e tij. Abeli ishte bari delesh, kurse Kaini bujk.
3 Pas disa kohësh Kaini i kushtoi Zotit fli prej fryteve të tokës. 4 Po ashtu edhe Abeli kushtoi prej të parëlindurve të grigjës së vet bashkë me dhjamin e tyre. Zoti e pëlqeu Abelin dhe flinë e tij, 5 kurse as Kainin e as flinë e tij s’e pëlqeu fare. Kaini u zemërua për së tepërmi dhe u çart në fytyrë. 6 Zoti i tha: “Përse je zemëruar dhe rri kokulur? 7 Sepse, nëse vepron mirë, a nuk do ta mbash kokën lart? E po s’veprove mirë, në pritë te dera e ke mëkatin; ai të lakmon ty; porse ti duhet ta mbizotërosh”.
8 Kaini i tha vëllait të vet Abelit: “Të dalim jashtë”! Kur u gjetën në fushë, Kaini u hodh mbi vëllanë e vet Abelin dhe e vrau.
9 Atëherë Zoti e pyeti Kainin: “Ku është vëllai yt, Abeli”? Ky iu përgjigj: “Nuk di. Pse a mos jam unë rojtari i tim vëllai”? 10 Zoti i tha: “Po çka bëre?! Zëri i gjakut të vëllait tënd bërtet tek unë prej dheut. 11 Prandaj qofsh mallkuar e dëbuar nga ara, e cila e hapi gojën dhe e përpiu gjakun e vëllait tënd të derdhur prej dorës sate! 12 Kur ta punosh tokën, ajo s’do t’i japë më frytet e veta. Do të jesh endacak dhe rravgues përmbi tokë”. 13 Kaini i tha Zotit: “Ndëshkimi im është më i madh nga sa mund të mbart. 14 Ja! Ti po më dëbon sot prej tokës së pëlleshme dhe më duhet të fshehem prej fytyrës sate dhe do të jem rravgues dhe endacak përmbi tokë. Këndej, edhe kushdo që të më gjejë, do të më vrasë”. 15 Por, Zoti i tha: “Jo, pra, assesi s’do të ndodhë ashtu, sepse kushdo që ta vrasë Kainin, do të ndëshkohet shtatëfish”! E Zoti i vuri Kainit një shenjë që të mos e vrasë askush që do ta gjente.
16 Kaini iku prej pranisë së Zotit dhe zuri vend në dheun e Nodit, në lindje të Edenit.
Pasardhësia e Kainit
17 Kaini e njohi gruan e vet; ajo ngjizi dhe lindi Henokun. Pastaj ndërtoi një qytet dhe ia ngjiti emrin e të birit, Henok. 18 Henokut i lindi Iradi, Iradit i lindi Maviaeli, Maviaelit i lindi Matuzaeli e Matuzaelit i lindi Lameku. 19 Ky mori dy gra. Njëra quhej Adë, kurse tjetra Selë. 20 Ada lindi Jabelin, i cili qe trungu i atyre që banojnë në tenda dhe i barinjve. 21 Vëllai i tij quhej Jubal. Ky qe trungu i të gjithë atyre që i bien cetrës dhe fyellit.
22 Po edhe Sela lindi Tubalkainin. Ky qe farkëtar, trungu i atyre që punojnë remin dhe hekurin. Tubalkaini e pati motër Noemën. 23 Lameku u tha grave të veta:
“Adë e Salë, dëgjojeni zërin tim;
gratë e Lamekut, dëgjojeni fjalën time:
vrava njeriun pse më pat plagosur,
edhe një djalosh pse më pat rënë.
24 Kaini do të hakmerret shtatëfish,
kurse Lameku shtatëdhjetë herë shtatë”!
Seti dhe pasardhësit e tij
25 Adami e njohi gruan e vet dhe ajo lindi djalë, të cilit ia ngjiti emrin Set. Tha: “Hyji më dhuroi pasardhës tjetër në vend të Abelit, të cilin e vrau Kaini”. 26 Po edhe Setit i lindi djalë, të cilin e quajti Enos. Aso kohe zuri të thirret në ndihmë emri i Zotit.
1 Ky është libri i breznive të Adamit. Kur Hyji e krijoi njeriun, e krijoi në përngjasimin e Hyjit. 2 E krijoi njërin mashkull, kurse tjetrin femër dhe i bekoi. Ditën kur qenë krijuar ua dha emrin “Njeri”.
3 Adami kishte njëqind e tridhjetë vjet kur i lindi djali që i përngjante krejt atij me fytyrë ‑ të cilin e quajti Set. 4 Adami, pasi i lindi Seti, jetoi tetëqind vjet dhe i lindën edhe djem e vajza. 5 Adami jetoi nëntëqind e tridhjetë vjet e atëherë vdiq.
6 Po edhe Seti jetoi njëqind e pesë vjet dhe i lindi Enosi. 7 Seti, pasi i lindi Enosi, jetoi edhe tetëqind e shtatë vjet dhe i lindën bij dhe bija. 8 E tërë jeta e Setit kapi nëntëqind e dymbëdhjetë vjet kur edhe vdiq.
9 Kurse Enosi jetoi nëntëdhjetë vjet dhe i lindi Kainani. 10 Enosi jetoi, pasi i lindi Kainani, tetëqind e pesëmbëdhjetë vjet dhe i lindën bij e bija. 11 E tërë jeta e Enosit kapi nëntëqind e pesë vjet kur edhe vdiq.
12 Po edhe Kainani jetoi shtatëdhjetë vjet dhe i lindi Malaleeli. 13 Edhe Kainani jetoi pasi i lindi Malaleeli, tetëqind e dyzet vjet dhe i lindën bij dhe bija. 14 E tërë jeta e Kainanit arrin në nëntëqind e dhjetë vjet kur edhe vdiq.
15 Po edhe Malaleeli jetoi gjashtëdhjetë e pesë vjet dhe i lindi Jaredi. 16 Po edhe Malaleeli jetoi pasi i lindi Jaredi tetëqind e tridhjetë vjet dhe i lindën bij dhe bija. 17 E tërë jeta e Malaleelit kapi tetëqind e nëntëdhjetë e pesë vjet kur edhe vdiq.
18 Jaredi jetoi njëqind e gjashtëdhjetë e dy vjet dhe i lindi Henoku. 19 Jaredi jetoi, pasi i lindi Henoku, tetëqind vjet dhe i lindën bij e bija. 20 E tërë jeta e Jaredit kap në nëntëqind e gjashtëdhjetë e dy vjet kur edhe vdiq.
21 Kur Henoku kishte gjashtëdhjetë e pesë vjet i lindi Matusala. 22 Henoku jetoi treqind vjet udhës së Hyjit, pasi i lindi Matusala, e i lindën bij e bija. 23 E tërë jeta e Henokut kapi treqind e gjashtëdhjetë e pesë vjet.
24 Henoku jetoi udhës së Hyjit dhe u zhduk, sepse e mori Hyji.
25 Kur Matusala kishte njëqind e tetëdhjetë e shtatë vjet i lindi Lameku. 26 Matusala jetoi, pasi i lindi Lameku, edhe shtatëqind e tetëdhjetë e dy vjet dhe i lindën bij e bija. 27 E tërë jeta e Matusalës arriti në nëntëqind e gjashtëdhjetë e nëntë vjet kur edhe vdiq.
28 Kur Lameku u bë njëqind e tetëdhjetë e dy vjeç, i lindi djali, 29 të cilin e quajti Noeh. E tha: “Ky do të na ngushëllojë në mundin tonë dhe në punën e duarve tona në fushë, të cilën Zoti e mallkoi”. 30 Lameku jetoi, pasi i lindi Noehi, edhe pesëqind e nëntëdhjetë e pesë vjet dhe i lindën bij e bija. 31 E tërë jeta e Lamekut kapi shtatëqind e shtatëdhjetë e shtatë vjet kur edhe vdiq.
32 Noehi kishte pesëqind vjet kur i lindën Semi, Kami e Jafeti.
1 Kur njerëzit filluan të shtohen e të përhapen përmbi tokë dhe u lindën vajza, 2 bijtë e Hyjit, kur i panë bijat e njerëzve se ishin të bukura, zunë t’i marrin për gra të gjitha ato që u pëlqenin. 3
Atëherë Zoti tha: “Shpirti im nuk do të qëndrojë përherë në njeriun, sepse ai s’është tjetër, por mish; ditët e jetës së tij do të jenë njëqind e njëzet vjet”.
4 Në atë kohë ‑ po edhe më vonë ‑ kishte mbi tokë viganë, kur bijtë e Hyjit lidhnin martesë me bijat e njerëzve dhe ato u lindin fëmijë: këta janë kreshnikët e kohëve të lashta, njerëz të përmendur.
2. PËRMBYTJA
Të prishurit e njerëzimit
5 Zoti pa se paudhësia e njerëzve përmbi tokë ishte e madhe dhe se çdo mendim i zemrës së tyre nuk synonte tjetër, por që të bëjë vazhdimisht të keqen. 6 Zotit i erdhi keq pse e krijoi njeriun përmbi tokë. I erdhi keq thellë në zemër 7 e tha: “Do ta shuaj prej faqes së dheut njeriun që e krijova: njeriun, bagëtitë, zvarranikët edhe shpendët e qiellit ‑ sepse po më vjen keq që i krijova”.
8 Porse Noehi gjeti hir para Zotit.
9 Ja historia e Noehit:
Noehi ishte i drejtë dhe i patëmetë ndër bashkëkohës të vet; ecte udhës së Hyjit. 10 I lindën tre djem: Semi, Kami dhe Jafeti.
11 Toka ishte prishur para syve të Hyjit dhe ishte mbushur me dhunë. 12 Hyji e shikoi tokën dhe, ja, ishte prishur ‑ sepse sjellja e çdo njeriu përmbi tokë ishte sjellje plot ligësi.
Përgatitjet për përmbytje
13 Hyji i tha Noehit: “Për mua erdhi dita të shfaros çdo njeri. Toka është mbushur me ligësi për shkak të njerëzve dhe, ja, unë do t’i shfaros ata nga toka. 14 Punoje për vete një arkë nga druri rrëshinor. Ndaje në kthina dhe lyeje përbrenda e përjashta me peshkve. 15 Dhe, ja, si duhet ta punosh: gjatësia e saj le të jetë treqind kutësh, gjerësia pesëdhejtë kutësh, kurse lartësia e saj le të jetë tridhjetë kutësh. 16 Në arkë bëje një dritare dhe mbaroje një kut nën majën e saj. Në krah lëre derën; bëje në të katin e poshtëm, të mesmin e të lartin.
17 Dhe, ja, unë do të sjell përmbytjen me ujë mbi tokë për të mbytur çdo gjallesë që ka frymën e jetës nën qiell: gjithçka është përmbi tokë, do të shfaroset. 18 Unë do të bëj besëlidhje me ty. E ti hyr në arkë me bijtë e tu, gruan tënde e me ty gratë e bijve të tu.
19 Prej të gjithë frymorëve, të çdo lloji, shtjeri në arkë nga dy ‑ mashkull e femër ‑ që të shpëtojnë gjallë me ty. 20 Prej shpendëve, sipas llojit të tyre, prej bagëtive sipas llojit të tyre, prej zvarranikëve sipas llojit të tyre le të hyjnë nga dy prej të gjithave me ty që të mund të jetojnë. 21 Ti pastaj merr me vete çdo lloj ushqimesh që mund të hahen dhe ruaj pranë vetes që të jenë ushqim për ty e për to”.
22 Noehi bëri gjithçka si urdhëroi Hyji: pikërisht ashtu.
1 Atëherë Zoti i tha Noehit: “Hyr në arkë ti dhe gjithë familja jote, sepse ty të gjeta të drejtë para syve të mi në këtë brezni. 2 Prej të gjitha kafshëve të pastra merr nga shtatë e shtatë ‑ mashkull e femër ‑ kurse prej të papastrave dy nga dy ‑ mashkull e femër. 3 Po ashtu edhe prej shpendëve të qiellit shtatë e shtatë ‑ mashkull e femër, që të shpëtojë fara mbi mbarë sipërfaqen e tokës. 4 Sepse, edhe shtatë ditë e do të bëj të bjerë shi përmbi tokë për dyzet ditë e dyzet net dhe do të shfaros çdo gjë të gjallë që krijova mbi sipërfaqen e tokës. 5 Noehi bëri krejt ashtu si i urdhëroi Zoti.
6 Noehi kishte gjashtëqind vjet kur ujërat e përmbytjes vërshuan mbi sipërfaqen e tokës.
7 Noehi hyri në arkë me të bijtë e tij, gruan e tij dhe gratë e bijve të tij për shkak të ujërave të përmbytjes. 8 Prej kafshëve të gjalla të pastra e të papastra, prej shpendëve dhe prej çdo gjallese që lëviz përmbi tokë, 9 hynë dy nga dy me Noehin në arkë ‑ mashkull e femër, siç kishte urdhëruar Zoti. 10 Si kaluan shtatë ditë, ujërat e përmbytjes vërshuan mbi tokë.
11 Të gjashtëqindin vit të jetës së Noehit, në muajin e dytë, të shtatëmbëdhjetën ditë të muajit, plasën të gjitha burimet e humnerës së madhe e u hapën pendat e qiellit. 12Përmbi tokë ra shi për dyzet ditë e dyzet net. 13 Po atë ditë hynë në arkë Noehi, Semi, Kami e Jafeti, bijtë e tij, gruaja e tij dhe me ta tri gratë e bijve të tij, 14 ata dhe çdo frymor, sipas llojit të vet, çdo lloj kafshe, sipas llojit të vet dhe çdo zvarranik që lëviz përmbi tokë, sipas llojit që i përket, e çdo fluturues sipas llojit, të gjithë shpendët dhe të gjitha kafshët që fluturojnë, 15 hynë me Noehin në arkë dy e dy nga çdo qënie në të cilin ishte fryma e jetës. 16 Ata që kanë hyrë, hynë mashkull e femër prej të gjitha qënieve të gjallë sikurse Hyji i kishte urdhëruar Noehit. Zoti nga jashtë ia mbylli derën.
17 Atëherë u bë përmbytje mbi tokë gjatë dyzet ditëve e ujërat u shumuan dhe e ngritën arkën lart nga toka. 18 Sepse u rritën shumë dhe mbuluan gjithçka mbi sipërfaqen e tokës, kurse arka notonte përmbi ujë. 19 Ujërat u bënë gjithnjë e më të furishme mbi tokë, dhe u mbuluan të gjitha malet e larta nën qiell. 20 Uji qe më i lartë pesëmbëdhjetë kutë përmbi malet që kishte mbuluar. 21 Mbaruan të gjithë frymorët që lëvizin përmbi tokë: shpendët, kafshët, egërsirat, si dhe të gjithë zvarranikët që hiqen zvarrë përmbi tokë dhe të gjithë njerëzit; 22 gjithçka në tokë që kishte frymën e jetës sharroi. 23 Shfarosi çdo gjallesë që ishte përmbi tokë: prej njeriut deri në bagëti, deri në zvarranikë edhe në shpendët e ajrit; u shqimën nga faqja e dheut. Mbetën gjallë vetëm Noehi edhe ata që ishin me të në arkë. 24 Ujërat e pushtuan tokën njëqind e pesëdhjetë ditë.
1 Hyjit i ra ndër mend për Noehin dhe për të gjithë frymorët e bagëtitë që ishin me të në arkë, solli erën përmbi tokë dhe ujërat ranë. 2 U mbyllën burimet e humnerës e pendat e qiellit edhe u ndaluan shirat nga qielli. 3 Ujërat u tërhoqën nga toka pak nga pak. Pas njëqind e pesëdhjetë ditëve ujërat filluan të pakësohen. 4 Të shtatin muaj, të shtatëmbëdhjetën ditë të muajit u ndal arka mbi malet Ararat. 5 Por ujërat vazhdimisht shkonin duke u ulur deri në muajin e dhjetë. Të dhjetin muaj, ditën e parë të muajit, u panë majet e maleve.
6 Pasi kaluan dyzet ditë, Noehi e hapi dritaren e arkës që kishte pasë punuar dhe lëshoi korbin. 7 Ky dilte: shkonte e kthehej derisa u terën ujërat mbi tokë. 8 E lëshoi edhe pëllumbin për të parë a është hequr ujët përmbi sipërfaqen e tokës. 9 Ky, duke mos gjetur ku ta pushojë këmbën e vet, u kthye tek ai në arkë: sepse ujërat ishin mbi mbarë tokën. Noehi e shtriu dorën, e kapi dhe e futi në arkë. 10 Pasi priti edhe shtatë ditë të tjera, përsëri e lëshoi pëllumbeshën prej arke. 11 Atëherë ajo erdhi tek ai në mbrëmje dhe e solli në sqep të vet një gem ulliri me gjethe të gjelbëra. Noehi e mori vesh se ujërat ishin tërhequr prej toke. 12 Megjithatë, priti edhe shtatë ditë të tjera. Atëherë e lëshoi pëllumbeshën; kjo nuk u kthye më.
13 Ishte viti gjashtëqind e një, muaji i parë, dita e parë e muajit, kur ujërat u thanë përmbi tokë. Noehi e hoqi mbulesën e arkës, shikoi dhe, ja, sipërfaqja e tokës ishte tharë.
14 Të dytin muaj, të njëzeteshtatën ditë të muajit, toka u ter.
Dalja nga arka
15 Atëherë Hyji i tha Noehit: 16 “Dil ti e gruaja jote nga arka, e me ty bijtë e tu e gratë e bijve të tu. 17 Qiti me ty edhe të gjitha kafshët e gjalla të çdo lloji që i ke me ty: shpendët, bagëtitë ashtu edhe të gjithë zvarranikët që zvarriten përmbi tokë, që të shpërndahen e të përhapen përmbi tokë, të rriten e të shtohen e të shumohen mbi tokë”. 18 Doli, pra, Noehi e me të bijtë e tij, gruaja e tij e gratë e bijve të tij. 19 Po ashtu nga arka dolën edhe të gjithë gjallorët sipas llojeve të tyre: bagëtitë, shpendët dhe zvarranikët që zvarriten përmbi tokë.
20 Noehi ndërtoi në nder të Zotit një lter, mori prej të gjitha kafshëve të pastra e prej shpendëve të pastër dhe i kushtoi fli shkrumbimi në lter. 21 Zoti i mori erë erës së këndshme dhe tha në zemrën e vet: “Nuk do ta mallkoj më kurrë tokën për shkak të njerëzve, sepse mendimi i zemrës së njeriut është i prirur kah e keqja që prej rinisë së tij; nuk do t’i ndëshkoj më të gjithë frymorët si bëra.
22 Derisa toka të jetë
mbjelljet dhe korrjet,
të ftohtët e të nxehtët,
vera e dimri,
dita e nata
kurrë s’do të pushojnë”.
1 Hyji e bekoi Noehin dhe bijtë e tij e u tha: “Jini të pëlleshëm, shumohuni dhe mbusheni tokën. 2 Jini tmerr dhe frikë për të gjitha gjallesat e tokës, për të gjithë shpendët e qiellit dhe për të gjitha kafshët e gjalla që lëvizin përmbi tokë; të gjithë peshqit e detit janë në duart tuaja. 3 Gjithçka që lëviz dhe gjallon do ta keni për ushqim: jua jap të gjitha këto siç ju pata dhënë të gjitha perimet e blerta. 4 Vetëm mos e hani mishin me shpirt që është në gjak. 5 Unë do të kërkoj llogari për gjakun e jetës suaj. Do të kërkoj llogari prej të gjitha kafshëve; do të kërkoj llogari prej njeriut për jetën e njeriut, prej secilit gjakun e vëllait të vet.
6 Kush derdh gjakun e njeriut,
gjaku i tij të derdhet prej njeriut,
sepse në përfytyrimin e Hyjit
Hyji e krijoi njeriun.
7 Jini të pëlleshëm dhe shumohuni,
mbusheni tokën dhe sundojeni”!
8 Edhe këto i tha Hyji Noehit dhe bijve të tij:
9 “Ja, unë po e lidh besëlidhjen time me ju dhe me trashëgimtarët tuaj, pas jush 10 e me çdo qenie të gjallë që është me ju, qoftë ai shpend, qoftë bagëti, qoftë egërsirë e tokës që është me ju, me të gjitha gjallesat që dolën prej arkës me ju ‑ me mbarë, gjallesat e tokës. 11 Unë po lidh besëlidhjen time me ju: nuk do të sharoset më asnjë gjallesë me ujërat e përmbytjes dhe nuk do të ketë më përmbytje që shkreton tokën”.
12 Dhe Hyji tha:
“Kjo është shenja e besëlidhjes
që unë po e bëj
ndërmjet meje e juve
dhe me çdo gjallesë
që është me ju
për të gjitha breznitë e ardhshme;
13 Ylberin tim do ta vë në re
dhe do të jetë shenja e besëlidhjes
ndërmjet meje dhe tokës.
14 Kur me re ta mbuloj qiellin,
në re do të duket ylberi im,
15 do të më kujtohet besëlidhja ime me ju
e me çdo frymë të gjallë që mishit i jep jetë,
ujë përmbytjeje më s’do të ketë
për të zhdukur mbarë frymorët.
16 Ylberi do të duket në re,
atë unë do ta shikoj
dhe do të më kujtohet besëlidhja e përhershme
që u lidh mes Hyjit e çdo gjëje të gjallë,
të mbarë gjallesave që janë përmbi tokë”.
17 Hyji i tha Noehit: “Kjo do të jetë shenja e besëlidhjes që e bëra ndërmjet meje e çdo gjallese përmbi tokë”.
3. PREJ PËRMBYTJES E DERI TEK ABRAHAMI
Noehi dhe bijtë e tij
18 Bijtë e Noehit që dolën nga arka ishin: Semi, Kami e Jafeti.
Kami është trungu i Kanaanit.
19 Këta tre janë bijtë e Noehit. Prej tyre u përhap tërë gjinia njerëzore mbi mbarë tokën.
20 Noehi që ishte bujk, nisi të mbjellë një vreshtë. 21 Pasi piu verë, u deh dhe u zdesh në çadrën e vet. 22 Kur Kami i ati i Kanaanit e pa d. m. th. të atin ashtu lakuriq, lajmëroi dy vëllezërit e tij që ishin jashtë.
23 Atëherë Semi e Jafeti morën mallotën, e vunë në krah, e duke ecur prapazi, mbuluan lakuriqësinë e atit të tyre duke mos e shikuar babain lakuriq. 24 Noehi, kur e lëshoi pija e, si e mori vesh çka i kishte bërë i biri i vogël, 25 tha:
“Qoftë mallkuar Kanaani:
Skllav, bir skllavi qoftë për vëllezërit e vet”!
26 E shtoi:
“Qoftë bekuar Zoti, Hyji i Semit!
Kanaani qoftë skllavi i tij!
27 Hyji e zgjeroftë Jafetin!
Banoftë në tendat e Semit
e Kanaani qoftë skllavi i tij”!
28 Noehi jetoi pas përmbytjes edhe treqind e pesëdhjetë vjet.
29 Jetoi gjithsej nëntëqind e pesëdhjetë vjet e atëherë vdiq.
1 Këta janë pasardhësit e bijve të Noehit: Semi, Kami e Jafeti. Këtyre pas përmbytjes u lindën fëmijë.
2 Bijtë e Jafetit: Gomeri, Magogu, Madai, Javani, Tubali, Mosoku e Tirasi.
3 Bijtë e Gomerit: Askenezi, Rifati, Togormai.
4 Bijtë e Javanit: Elisai, Tarsisi, Cetimi dhe Rodanimi. 5 Prej këtyre u ndanë popujt nëpër ujdhesa në krahinat e veta, secili sipas gjuhës së vet dhe sipas barkut të vet, në kombësi të vet.
6 Bijtë e Kamit: Kusi, Mesraimi, Futi dhe Kanaani.
7 Bijtë e Kusit: Sabai, Hevilai, Sabatai, Regmai e Sabatakai. Bijtë e Regmait: Sabai e Dadani. 8 Kusit i lindi Nemrodi, i cili u bë sundimtari i parë në tokë 9 dhe me vullnetin e Zotit u bë gjuetar i vyeshëm. Nga kjo doli edhe thënia: “Nemrodi gjuetar si ai para syve të Zotit”. 10 Mbretëria e tij filloi me Babiloninë, Arakun, Akadin e Kalaanën, në dheun e Senaarit. 11 Nga ky vend kaloi në Asiri e atje ndërtoi Ninivën, Rohobotirin e Kalenë;
12 po ashtu Resenin ndërmjet Ninives dhe Kalesë. Ky është qytet i madh. 13 Kurse Mesraimit i lindi Ludimi, Anamimi, Laabimi, Neftuimi, 14 Fetrusimi, Kasluimi dhe Kaftorimi, prej të cilëve rrjedhin filistenjtë.
15 Kanaanit i lindi Sidoni, djali i parë, e Heteu, 16 Jebuseu, Amorreu, Gergezeu, 17 Heveu, Araceu, Sineu, 18 Aradiumi, Samareu e Emateu. Atëherë u shpërndanë fiset e kanaanëve. 19 Kufijtë e Kanaanit shkonin prej Sidonit në drejtim të Gerarës deri në Gazë, dhe në drejtim të Sodomës e të Gomorrës, Adamës e të Seboimit deri në Lesë. 20 Këta janë bijtë e Kamit sipas vëllazërive, gjuhëve, vendeve e kombësisë së tyre.
21 Gjithashtu i lindën fëmijë edhe Semit, trungut të të gjithë bijve të Heberit, vëllait të madh të Jafetit.
22 Bijtë e Semit: Elami, Asuri, Arfaksadi, Ludi dhe Arami.
23 Bijtë e Aramit: Usi, Huli, Geteri dhe Mesi. 24 Kurse Arfaksadit i lindi Saleu e prej këtij i lindi Heberi. 25 Heberit i lindën dy djem: njëri quhej Faleg, sepse në kohën e tij u nda toka, kurse i vëllai u quajt Jektan. 26 Këtij, Jektanit, i lindi Elmodadi, SAlefi, Asarmoti, Jareu, 27 Adurami, Uzali, Deklai, 28 Ebali, Abimaeli, Sabai, 29 Ofiri, Hevilai dhe Jobabi. Të gjithë këta janë bijtë e Jektanit. 30 Vendbanimi i tyre shtrihej prej Mesës në drejtim të Sefarit, mali i lindjes.
31 Këta janë bijtë e Semit sipas vëllazërive të tyre, gjuhëve, vendeve dhe kombësisë.
32 Këta janë barqet e bijve të Noehit sipas breznive të tyre dhe të fiseve.
Pas përmbytjes prej tyre u ndanë popujt mbi tokë.
1 Mbarë toka kishte vetëm një gjuhë dhe fjalët e njëjta. 2 Kur u çuan prej lindjes, gjetën një fushë në dheun e Senaarit dhe aty ngulën banimin. 3 I thanë njëri‑tjetrit:
“Ejani të presim tulla dhe t’i pjekim në zjarr”.
Tullat i përdorën në vend të gurëve e bitumin në vend të llaçit.
4 Dhe thanë: “Ejani ta ngrehim për vete një qytet dhe pirg, maja e së cilës do të prekë qiellin. T’ia rrisim vetes zërin që të mos shpërndahemi faqes së dheut”.
5 Zoti zbriti përmbi tokë për të parë qytetin dhe pirgun që e ndërtuan njerëzit. 6 Zoti tha: “Njëmend qenkan një popull dhe paskan vetëm një gjuhë! Ky është fillimi i veprimtarisë së tyre dhe tani e tutje nuk do ta kenë vështirë të kryejnë gjithçka të synojnë. 7 Ejani, pra, të zbresim e t’ua pështjellojmë këtu gjuhën e tyre, që të mos mund të merren vesh njëri me tjetrin”. 8 Prej andej Zoti i shpërndau nga ai vend mbi sipërfaqen e mbarë tokës dhe ata pushuan së ndërtuari qytetin.
9 Prandaj edhe quhet Babel, sepse aty u pështjellua gjuha e mbarë tokës dhe prej andej Zoti i shpërndau mbi faqen e dheut.
Patriarkët pas përmbytjes
10 Këta janë pasardhësit e Semit:
Semi kishte njëqind vjet kur i lindi Arfaksadi dy vjet pas përmbytjes. 11 Semi jetoi, pasi i lindi Arfaksadi, pesëqind vjet dhe i lindën djem e vajza.
12 Kurse Arfaksadi kishte tridhjetë e pesë vjet kur i lindi Saleu.
13 Arfaksadi jetoi, pasi i lindi Saleu, katërqind e tre vjet dhe i lindën djem e vajza.
14 Saleu kishte tridhjetë vjet kur i lindi Heberi. 15 Saleu jetoi, pasi i lindi Heberi, katërqind e tre vjet dhe i lindën djem e vajza.
16 Heberi kishte tridhjetë e katër vjet kur i lindi Falegu.
17 Heberi jetoi, pasi i lindi Falegu, katërqind e tridhjetë vjet dhe i lindën djem e vajza.
18 Edhe Falegu kishte tridhjetë vjet dhe i lindi Reu. 19 Falegu jetoi, pasi i lindi Reu, dyqind e nëntë vjet dhe i lindën djem e vajza.
20 Reu kishte tridhjetë e dy vjet kur i lindi Sarugu. 21 Edhe Reu jetoi, pasi i lindi Sarugu, dyqind e shtatë vjet dhe i lindën djem e vajza.
22 Sarugu kishte tridhjetë vjet kur i lindi Nahori. 23 Edhe Sarugu jetoi, pasi i lindi Nahori, dyqind vjet dhe i lindën djem e vajza.
24 Nahori kishte njëzet e nëntë vjet kur i lindi Tareu. 25 Nahori jetoi, pasi i lindi Tareu, njëqind e nëntëmbëdhjetë vjet dhe i lindën djem e vajza.
26 Tareu kishte shtatëdhjetë vjet kur i lindi Abrami, Nahori e Arani.
Trashëgimtarët e Tareut
27 Këta janë pasardhësit e Tareut:
Tareut i lindi Abrami, Nahori e Arani. Aranit i lindi Loti.
28 Arani vdiq para babait të vet, Tareut, në vendlindjen e vet, në Ur të Kaldenjve. 29 U martuan edhe Abrami e Nahori. Gruaja e Abramit quhej Sarajë, kurse gruaja e Nahorit Melhë. Ishte bija e Aranit, e t’et të Melhës dhe të Jeskës. 30 Saraja ishte beronjë dhe nuk kishte fëmijë.
31 Tareu mori të birin, Abramin, dhe Lotin, birin e Aranit, të birit të vet edhe Sarajën, renë e vet, gruan e Abramit, të birit të vet dhe i nxori nga Uri i Kaldenjve për të shkuar në dheun e Kanaanit. Arritën në Harran dhe aty ngulën.
32 Mosha e Tareut kapi dyqind e pesë vjet e atëherë vdiq në Harran.
Thirrja e Abrahamit
1 Zoti i tha Abrahamit:
“Dil prej vendit tënd dhe prej vëllazërisë sate,
e prej shtëpisë së babait tënd
në drejtim të një vendi që do të ta tregoj.
2 Prej teje do të bëj një popull të madh
dhe do të të bekoj.
Do ta bëj të madh emrin tënd.
Ti vet do të jesh bekim.
3 Do t’i bekoj ata që do të bekojnë ty,
do t’i mallkoj ata që do të mallkojnë ty.
Në ty do të bekohen të gjitha fiset e tokës”!
4 Atëherë Abrahami u nis siç i kishte urdhëruar Zoti dhe me të shkoi edhe Loti. Abrami kishte shtatëdhjetë e pesë vjet, kur çoi prej Harranit. 5 E mori Sarajën, gruan e vet, dhe Lotin, djalin e vëllait të vet, si dhe të gjithë pasurinë e tundshme që kishte fituar po dhe njerëzit që kishte fituar në Harran dhe u nisën drejt dheut të Kanaanit. Arritën në dheun e Kanaanit.
6 Abrami e përshkoi tokën deri te vendi Sihem, deri te Qarri More. Në atë vend atëbotë banonin kanaanët. 7 Zoti iu dëftua Abramit dhe i tha: “Farës sate do t’ia jap këtë vend”.
Abrami, në nder të Zotit që iu dëftua, e ndërtoi aty një lter.
8 Prej andej kaloi në malin që ishte në lindje të Betelit, aty e nguli çadrën e vet duke pasur në perëndim Betelin e në lindje Hajin. Edhe aty e ndërtoi një lter në nder të Zotit dhe thirri në ndihmë emrin e Tij. 9 Abrami kaloi prej një zemërimie në tjetrën deri në Nageb.
Abrami në Egjipt
10 Në vend u bë zi buke dhe Abrami zbriti në Egjipt për të kaluar pak kohë atje: sepse uria në vend ishte shumë e rëndë. 11 Kur u afrua, para se të hynte në Egjipt, i tha Sarajës, gruas së vet: “E di se je grua e bukur 12 dhe se, kur të shohin egjiptianët, do të thonë: ‘Është gruaja e tij’; mua do të më vrasin e ty do të lënë gjallë. 13 Po të lutem, pra, thuaj se je motra ime, që të më bëjnë mirë në saje tënde e të mos ma marrin jetën për hir tënd”. 14 Kështu, pra, kur Abrami hyri në Egjipt, egjiptianët panë se gruaja ishte shumë e bukur. 15 E panë edhe oborrtarët e faraonit dhe e lëvduan atë në praninë e tij. Kështu, gruaja qe marrë dhe çuar në shtëpinë e faraonit. 16 Abramin e morën me të mirë për shkak të saj. Ai fitoi bagëti të imëta e të trasha, gomarë, skllevër, shërbëtore dhe deve. 17 Por, Zoti i çoi faraonit dhe familjes së tij shumë të këqija për shkak të Sarajës, gruas së Abramit. 18 Faraoni e thirri Abramin e i tha: “Çka më bëre kështu? Pse nuk më tregove se është gruaja jote? 19 Për ç’arsye the se është motra jote dhe unë e mora për grua? Tani, pra, ja, gruan tënde! Merre dhe shko!”. 20 Faraoni u urdhëroi njerëzve të vet për Abramin; ata e përcollën atë dhe gruan e tij me të gjithë pasurinë që kishte.
1 Abrami prej Egjiptit u kthye në Nageb e bashkë me të edhe gruaja e tij me gjithë ç’kishte dhe Loti. 2 Abrami ishte shumë i pasur. Kishte bagëti, argjend dhe ar. 3 Pastaj prej zemërimie në zemërimië, prej Nagebit shkoi në Betel, deri në atë vend ku më parë kishte ngulur çadrën ndërmjet Betelit e Hajit, 4 në vendin e lterit që kishte ndërtuar më parë dhe aty e thirri në ndihmë emrin e Zotit.
5 Por edhe Loti, që e përcillte Abramin, kishte shumë grigja delesh dhe shumë gjedhe e çadra: 6 sikur të jetonin bashkë, as vendi nuk mund t’i zinte: sepse kishin gjë të madhe e nuk mund të jetonin bashkë. 7 Këndej edhe shpërtheu grindja ndërmjet barinjve të grigjave të Abramit me barinjtë e grigjave të Lotit. Aso kohe në atë vend jetonin kanaanët e ferezenjtë.
8 Prandaj, Abrami i tha Lotit:
“Të lutem, të mos grindemi unë e ti ndër veti, të pushojnë grindjet ndërmjet barinjve të mi e barinjve të tu: sepse jemi vëllezër!
9 A nuk e ke parasysh tërë këtë vend? Ndahu prej meje, po të lutem! Nëse ti do të shkosh në të majtën, unë do të marr të djathtën; nëse ti do të zgjedhësh të djathtën, unë do të shkoj në të majtën”.
10 Loti i çoi sytë dhe shikoi e pa se krejt lugina e Jordanit, që e tëra ujitej ‑ para se Zoti ta shpartallonte Sodomën e Gomorrën ‑ ishte si kopshti i Zotit dhe si Egjipti, deri në Segor. 11 Loti e zgjodhi për vete mbarë krahinën e Jordanit dhe shkoi në lindje; kështu u ndanë njëri prej tjetrit.
12 Abrami jetoi në dheun e Kanaanit, kurse Loti zuri vend në qytete të luginës së Jordanit dhe çoi çadrat deri në Sodomë.
13 Sodomasit ishin njerëz shumë të këqij dhe mëkatarë të mëdhenj para Zotit.
14 Zoti i tha Abramit, pasi Loti u nda nga ai: “Çoji sytë e tu dhe nga vendi ku je tani, shiko drejt kah veriu e jugu e drejt kah lindja e perëndimi: 15 Krejt tokën që po e sheh, do ta jap ty dhe farës sate për jetë e mot. 16 Farën tënde do ta shtoj porsi pluhurin e tokës: ai që do të mund ta numërojë pluhurin e tokës, ai do ta numërojë edhe farën tënde. 17 Çohu dhe bjeri tokës për së gjati dhe për së gjeri, sepse do ta jap ty”. 18 Abrami e çoi çadrën e vet e erdhi dhe e nguli te Qarret Mambre, që janë në Hebron. Aty e ndërtoi një lter në nder të Zotit.
1 Mirëpo, në kohën e Amrafelit, mbretit të Senaarit, të Ariohut, mbretit të Elasarit, të Kodorlahomorit, mbretit të Elamit dhe të Tadalit, mbretit të paganëve, 2 këta nisën luftën kundër Barait, mbretit të Sodomës dhe kundër Bersait, mbretit të Gomorrës, kundër Senaabit, mbretit të Adamës, kundër Semeberit, mbretit të Seboimit dhe kundër mbretit të Belës, që është Segori. 3 Të gjithë këta u fushuan në luginën Sidim, që tani është Deti i Vdekur. 4 Dymbëdhjetë vjet qenë nën skllavërinë e Kodorlahomorit, të trembëdhjetin vit bënë kryengritje. 5 Kështu të katërmbëdhjetin vit erdhi Kodorlahomori dhe mbretërit, që ishin me të dhe i mundën rafaimët në Astarotkarnaim dhe zuzimët në Ham, emimët në Savekariataim, 6 dhe korrenjtë në malet e Seirit deri tek Elfarani që është në shkretëtirë. 7 U kthyen prapa dhe erdhën te burimi Mesfat, që është Kadesi, dhe i shkretuan të gjitha trevat e amalecitëve dhe të amorrenjve, që banonin në Asasontamar.
8 Atëherë u çua mbreti i Sodomës, mbreti i Gomorrës, mbreti i Adamës, mbreti i Seboimit dhe mbreti i Belës ‑ që është Segori dhe e drejtuan luftimin kundër tyre në luginën Sidim, 9 d. m. th. kundër Kodorlahomorit, mbretit të Elamit, kundër Tadalit, mbretit të paganëve, kundër Amrafelit, mbretit të Senaarit, dhe Ariokut, mbretit të Elasarit: katër mbretër kundër pesë mbretërve. 10 Lugina Sidim kishte shumë puse të bitumit, ndërsa mbreti i Sodomës dhe mbreti i Gomorrës u lëshuan në të ikur, ranë aty, kurse ata që shpëtuan, ikën ndër male. 11 Ata e morën gjithë pasurinë e Sodomës e të Gomorrës, të gjitha ushqimet dhe u larguan. 12 Rrëmbyen edhe Lotin, birin e të vëllait të Abramit, dhe të gjithë gjënë e tij. Ky banonte në Sodomë.
13 Dhe, ja, një i ikur, e njoftoi Abramin Hebre, që banonte te Qarret Mambre, të Amorreut, vëllait të Eskolit dhe të Anerit. Këta kishin bërë besëlidhje me Abramin.
14 Posa Abrami e mori vesh se i ishte zënë rob Loti, i vëllai, i çoi në këmbë treqind e tetëmbëdhjetë njerëz të aftë për luftë ‑ skllevër të lindur në shtëpinë e tij ‑ i ndoq deri në Dan. 15 E pasi i ndau njerëzit e vet, i sulmoi natën, i mundi dhe i ndoq deri në Hobë, që është në veri të Damaskut. 16 E ktheu të gjithë pasurinë si edhe Lotin, me gjithë pasurinë e tij, gratë edhe njerëzit që i përkitnin atij.
Melkizedeku
17 Abramit kur po kthehej, pasi e mundi Kodorlahomorin dhe mbretërit që e shoqëronin, atij i doli para mbreti i Sodomës në luginën Save, që është lugina e Mbretit.
18 Ndërkaq Melkizedeku, mbreti i Salemit, prifti i Hyjit tejet të Lartë ‑ i solli bukë e verë, 19 e bekoi dhe tha:
“Qoftë bekuar Abrami prej Hyjit tejet të Lartë,
që krijoi qiellin e tokën!
20 Qoftë bekuar Hyji tejet i Lartë
që i lëshoi armiqtë e tu në duar të tua”!
Abrami i dha të dhjetën e të gjithave.
21 Mbreti i Sodomës i tha Abramit:
“Mua më jep vetëm njerëzit, e pasurinë merre ti”!
22 Abrami iu përgjigj: “Dorën time po e çoj lart kah Zoti, Hyji tejet i Lartë, Krijuesi i qiellit e i tokës, 23 s’do të marr asgjë nga ato që të përkasin ty: as një fije peri, as një lidhëse sandaleje, që të mos mund të thuash: ‘Unë e bëra Abramin të pasur’, 24 me përjashtim të atyre që hëngrën djelmoshat dhe të pjesës së presë të burrave që erdhën me mua, Anerit, Eskolit dhe Mambresë: ata do ta marrin pjesën e vet”.
1 Pas këtyre ngjarjeve, fjala e Zotit i qe drejtuar Abramit në një vegim. I tha: “Abram, mos ki frikë! Unë jam mbrojtësi yt! Shpërblimi yt do të jetë shumë i madh”!
2 Abrami u përgjigj: “O Zot, Hyj, ç’më duhen dhuratat e tua, pasi shkoj i shuar pa pasardhës dhe trashëgimtari i shtëpisë sime do të jetë Eliezeri prej Damaskut”. 3 Dhe Abrami vazhdoi: “Ja, po sheh se nuk më dhe pasardhës dhe ja, një rob i shtëpisë do të më trashëgojë”. 4 Atëherë Zoti i tha këto fjalë: “Ky nuk do të jetë, trashëgimtari yt do të jetë pinjolli yt që do të rrjedhë prej teje”. 5 Zoti e bëri të dalë jashtë dhe i tha: “Shikoje qiellin dhe numëroji yjet, po munde”! Dhe shtoi: “Të tillë do të jenë trashëgimtarët e tu”. 6 Abrami i besoi Zotit dhe iu çmua për drejtësi.
7 I tha edhe: “Unë jam Zoti që të nxora nga Uri i Kaldesë për ta dhënë këtë tokë pronë”. 8 Abrami i tha: “O Zot, Hyj, nga mund ta di se ajo do të jetë prona ime”. 9 Zoti u përgjigj: “Ma gjej një mështjerrë tri vjeçe dhe një dash tri vjeç, një turtull dhe një pëllumb”. 10 Abrami i mori këto të gjitha dhe i preu për mjedis dhe secilën prej gjysmave e vendosi përballë njërën tjetrës. Shpendët nuk i preu. 11 Shpendët grabitqarë lëshoheshin mbi kufoma, por Abrami i dëbonte.
12 Në të perënduar të dielli, Abramin e lodhi gjumi dhe, ja, e kaploi një tmerr i madh dhe e mbështolli një errësirë e dendur. 13 I qe thënë: “Dije mirë që tani se pasardhësit e tu do të jetojnë në një vend të huaj dhe atje do t’i bëjnë skllevër dhe do t’i shtypin e mundojnë plot katërqind vjet. 14 Përnjëmend, popullin, të cilit do t’i shërbejnë, unë do ta gjykoj dhe, së fundi, ata do të dalin me pasuri të madhe. 15 Ti do të shkosh tek etërit e tu në paqe, i varrosur në pleqëri të thellë. 16 Në të katërtin brez, pasardhësit e tu do të kthehen këtu: sepse ende nuk janë mbushur keqbërësitë e amorrenjve.
17 Kur perëndoi dielli, u bë një terr i zi, u duk një tangar i ndezur dhe flakadani i përshkoi ato pjesë.
18 Atë ditë Zoti lidhi këtë besëlidhje me Abramin:
“Këtë tokë do t’ia jap farës sate
prej lumit të Egjiptit
deri në Lumin e madh ‑ Eufrat:
19 cinenjtë e cenezenjtë, cedmonenjtë
20 hetenjtë, ferezenjtë dhe rafaimët,
21 amorrenjtë, kananenjtë, gergezenjtë e jebusenjtë”.
1 Saraja, gruaja e Abramit, nuk po lindte fëmijë. Mirëpo, ajo kishte një shërbëtore egjiptiane që quhej Agarë, 2
dhe i tha burrit të vet: “Ja, Zoti më bëri beronjë. Fli me skllaven time, ndoshta prej saj do të kem djem”. Abrami e pranoi parashtrimin e Sarajës. 3 Dhjetë vjet pasi që Abrami zuri vend në dheun e Kanaanit, Saraja e mori Agarën, skllaven egjiptiane dhe ia dha burrit të vet për grua. 4 Ai fjeti me të dhe ajo ngjizi. Kur pa se ishte shtatzënë, e përbuzi zonjën e vet.
5 Saraja i tha Abramit: “Po vepron keq kundrejt meje. Unë ta dhashë në gji skllaven time, e cila sa pa se mbeti shtatzënë, zuri të më përbuzë. Zoti gjykoftë ndërmjet meje e teje”! 6 Abrami iu përgjigj: “Ja, ‑ i tha ‑ shërbëtorja jote është në duart të tua! Bëj me të si të duash!” Atëherë Saraja e mori aq me të keq sa që ajo u largua. 7 Engjëlli i Zotit e gjeti te një burim në shkretëtirë, te burimi në rrugën e Surit, 8 dhe i tha: “Agarë, skllave e Sarajës, nga po vjen dhe kah po shkon”? Ajo iu përgjigj: “Po iki prej Sarajës, zonjës sime”. 9 Engjëlli i Zotit i tha. “Kthehu te zonja jote dhe ji e përvuajtur kundrejt pushtetit të saj”! 10 Dhe engjëlli i Zotit shtoi: “Aq shumë do ta shtoj farën tënde sa që nuk do të mund të numërohet fare”! 11 Dhe vazhdoi engjëlli i Zotit:
“Ja, se je shtatzënë,
do të lindësh djalë
dhe ngjitja emrin Ismael,
sepse Zoti e dëgjoi vuajtjen tënde.
12 Ky djalë, bishë mali do të jetë:
dora e tij kundër të gjithëve do të jetë
edhe dora e të gjithëve kundër tij do të jetë!
Do ta ngulë çadrën përballë të gjithë vëllezërve të vet”.
13 Agara e quajti emrin e Zotit që po fliste me të: “Ti je Hyji që më sheh”. Sepse tha: “Vërtet, këtu e pashë pas shpine Atë që më sheh”! 14 Këndej edhe quhet ai pus Lahairoi (që do të thotë: Pusi i atij që jeton dhe më sheh). Pusi është ndërmjet Kadesit dhe Baradit.
15 Agara i lindi Abramit djalë. Ai djalit të vet që e lindi Agara, ia ngjiti emrin Ismael. 16 Abrami kishte tetëdhjetë e gjashtë vjet, kur prej Agarës i lindi Ismaeli.
1 Kur Abrami i mbushi nëntëdhjetë e nëntë vjet, iu dëftua Zoti dhe i tha:
“Unë jam Hyji i gjithëpushtetshëm!
Ec para meje
dhe ji i përsosur!
2 Po bëj besëlidhje
ndërmjet meje e teje
dhe do të bëj të shtohesh shumë,
pa masë shumë”!
3 Abrami ra me fytyrë përdhe. 4 Dhe Hyji i tha:
“Ja, marrëveshja ime me ty:
Do të bëhesh trungu i popujve të shumtë.
5 Nuk do ta kesh më emrin Abram,
por emri yt do të jetë Abraham,
sepse të bëra babë të shumë kombeve.
6 Do të bëj të shtohesh shumë, tejet shumë,
prej teje do të bëj të rrjedhin popuj,
dhe prej teje do të lindin mbretër.
7 Do të bëj besëlidhje me ty
ndërmjet meje e teje,
dhe pas teje me breznitë që do të rrjedhin prej teje.
Kjo besëlidhje e përhershme
mua do të më bëjë Hyjin tënd
dhe Hyjin e pasardhësve të tu pas teje.
8 Ty dhe pasardhësve të tu pas teje,
do t’ua jap tokën e çojeve të tua,
mbarë dheun e Kanaanit, pronë të përhershme.
Dhe unë do të jem Hyji i tyre”.
9 Hyji i tha përsëri Abrahamit: “Ti duhet ta ruash besëlidhjen time, po ashtu edhe pasardhësit e tu brez pas brezit. 10 Ja, besëlidhja ime që duhet ta mbani ndërmjet meje e juve, d. m. th. ndërmjet pasardhësve të tu pas teje: të gjithë meshkujt e tu do të rrethpriten: 11 do ta rrethprisni lëkurën e gjymtyrës tuaj, që të jetë shenjë besëlidhjeje ndërmjet meje dhe juve. 12 Foshnja tetëditëshe ndër ju le të rrethpritet: çdo mashkull brezni pas breznie si ai që lind në shtëpi si ai që blehet me para prej çdo të huaji, që nuk është i fisit tuaj. 13 Le të rrethpritet edhe skllavi i lindur në shtëpi ose i blerë. Besëlidhja ime do të bëhet në mishin tuaj, besëlidhje e përhershme. 14 Mashkulli, i cili nuk do të rrethpritet, le të shfaroset prej popullit të vet: ai e thyen besëlidhjen time”.
15 Hyji i tha gjithashtu Abrahamit: “Sarajën, gruan tënde, nuk do ta thërrasësh më me emër Sarajë, sepse emri i saj do të jetë Sarë. 16 Unë do ta bekoj dhe edhe prej saj do të të fal një djalë. Unë do ta bekoj dhe prej saj do të rrjedhin popuj; prej saj do të lindin mbretërit e popujve”.
17 Abrahami ra me fytyrë për dhe dhe u qesh duke menduar më vete: “Vallë, a këtij qindvjeçari do t’i lindë djalë? Po a thua Sara nëntëdhjetë vjeçe do të lindë”? 18 I tha Hyjit: “E paça me jetë Ismaelin”! 19 E Hyji i tha: “Sara, gruaja jote, do të lindë djalë dhe ngjitja emrin Izak. Do të lidh besëlidhje me të, një besëlidhje të përhershme, si edhe me farën e tij pas tij. 20 Edhe për Ismaelin ta dëgjova lutjen: ja, do ta bekoj, do ta bëj të shtohet e të shumohet tesve; prej tij do të lindin dymbëdhjetë prijës dhe prej tij do të rrjedhë një popull i madh. 21 Por, besëlidhjen time do ta lidh me Izakun që do ta lindë Sara po në këtë kohë sot një vjet”. 22 Kur Hyji e kreu bisedën me Abrahamin, prej Abrahamit u ngrit lart.
23 Atëhere Abrahami e mori Ismaelin, djalin e vet, dhe të gjithë ata që kishin lindur në shtëpinë e tij si dhe të gjithë ata që i kishte blerë: të gjithë meshkujt e shtëpisë: po atë ditë të gjithëve ua rrethpreu lëkurën e gjymtyrës së tyre siç i kishte urdhëruar Hyji. 24 Abrahami kishte nëntëdhjetë e nëntë vjet kur e rrethpreu lëkurën e gjymtyrës së vet. 25 Ismaeli ishte trembëdhjetë vjeç kur u rrethpre. 26 Të njëjtën ditë u rrethpre Abrahami dhe djali i tij, Ismaeli. 27 Po ashtu edhe të gjithë meshkujt e shtëpisë së tij, qoftë të lindur në shtëpi të tij, qoftë të blerë prej të huajve: edhe ata u rrethprenë me të.
1 Zoti iu duk Abrahamit te Qarret e Mambres, ndërsa po rrinte në derë të tendës. Ishte pika e zhegut. 2 Si i çoi sytë përpjetë, i pa tre burra në këmbë pranë tij. Si i shikoi, vrapoi t’u dalë para prej derës së tendës dhe u përkul në nderim 3 e tha: “Imzot, nëse kam ndonjë farë rëndësie para syve të tu, mos kalo pa hyrë te shërbëtori yt. 4 Do t’ju sillet pak ujë dhe lani këmbët tuaja e pushoni nën hije të lëndës. 5 Po ju sjell një kafshore bukë që ta merrni veten para se të vazhdoni udhën. Po ju po i bini kah dera shërbëtorit tuaj”! Ata i thanë: “Bëj, pra, si the”!
6 Abrahami shpejtoi në tendë te Sara e i tha: “Shpejto e përziej tri masë të miellit më të mirë dhe na i bëj do kuleç”. 7 Ai vetë vrapoi në vathë dhe prej andej e nxori një viç të ri e të majmë dhe ia dha shërbëtorit. Ai e përgatiti me të shpejtë. 8 Mori edhe mazë, qumësht dhe viçin që e kishte pjekur dhe ua shtroi përpara, ndërsa ai vetë, derisa ata hanin, rrinte pranë tyre në këmbë nën lëndë.
9 Ata i thanë: “Ku është Sara, gruaja jote”? Ai u përgjigj: “Ja, është në tendë”! 10 Ai i tha: “Do të kthehem dhe do të vij te ti po në këtë kohë, dhe Sara, gruaja jote, do të ketë djalë”. Si e dëgjoi Sara, që ishte pas tij, te dera e tendës, u qesh. 11 Ishin të dy të moçëm dhe në moshë të shkuar, dhe Sarës i ishin ndalur ato të grave. 12 Ajo u qesh me vete dhe tha: “Pasi u vyshka dhe zotëria im u plak, a thua do të mundem ta kem dëshirimin”? 13 Zoti i tha Abrahamit: “Pse u qesh Sara dhe tha: ‘Po a thua njëmend do të lind unë plakusha’”? 14 Sepse, a ka gjë të pamundshme për Zotin? Do të kthehem, po në këtë kohë, te ti, dhe Sara do të ketë djalë. 15 Sara mohoi, e foli: “Nuk qesha!”, sepse u tremb. Ai ia priti: “Po, po qeshe”!
Ndërmjetësimi i Abrahamit
16 Njerëzit u çuan prej aty dhe e drejtuan shikimin kah Sodoma. Edhe Abrahami u nis me ta për t’i përcjellë. 17 E Zoti tha: “A thua duhet të fsheh nga Abrahami çka do të bëj? 18 Abrahami duhet të bëhet një popull i madh dhe i fuqishëm në të cilin do të jenë të bekuar të gjithë popujt e tokës”! 19 Unë e zgjodha Abrahamin që t’i mësojë bijtë e vet pas tij si dhe shtëpinë e vet ta ndjekin udhën e Zotit, të bëjnë gjithë ç’është e mirë, e drejtë dhe drejtësi; kështu që Zoti të bëjë gjithçka premtoi të bëjë për Abrahamin.
20 Këndej edhe Zoti shtoi: “Ankimi kundër Sodomës e Gomorrës është i madh dhe mëkati i tyre është tepër i rëndë. 21 Unë duhet të zbres e të shoh a po veprojnë njëmend ashtu si po arrin ankimi deri tek unë. Do ta di a po a jo”!
22 Njerëzit u nisën prej andej drejt Sodomës, ndërsa Abrahami po qëndronte ende para Zotit. 23 Iu afrua dhe tha. “Vërtet se bashkë me fajtorin do ta shfarosësh edhe të drejtin? 24 Nëse në qytet do të jenë rastësisht pesëdhjetë të drejtë, vërtet do ta shfarosësh atë vend dhe nuk do ta falësh për shkak të atyre pesëdhjetë të drejtëve që do të jenë në të? 25 Larg qoftë prej teje që ta shfarosësh të drejtin bashkë me të mbrapshtin? A do të barazosh të drejtin me fajtorin? Larg teje! A thua se Gjykatësi i mbarë botës nuk do ta shtjerë në veprim drejtësinë”,
26 Zoti u përgjigj: “Nëse do t’i gjej në Sodomë pesëdhjetë të drejtë, brenda në qytet, për shkak të tyre do ta fal tërë qytetin”.
27 Abrahami e mori përsëri fjalën: “Ja, unë po marr guxim të flas me Zotin tim, unë që jam hi e pluhur: 28 po e zëmë se ndër ata pesëdhjetë të drejtë, do të jenë pesë më pak. A thua për shkak të atyre të pesëve do ta shfarosësh tërë qytetin”? Ai tha: “Nuk do ta shfaros nëse i gjej dyzet e pesë të drejtë”.
29 Abrahami s’u durua e i tha: “Po qe se atje do të jenë vetëm dyzet”? ‑ Hyji u përgjigj: “Nuk do ta ndëshkoj për shkak të atyre dyzet të drejtëve”.
30 Përsëri tha: “Nuk më hidhërohet Zoti im nëse flas: e po qe se, atje janë vetëm tridhjetë”. Ai tha: “Nuk do ta shfaros as nëse i gjej tridhjetë”.
31 “Ja, prapë, po marr guxim ‑ tha ‑ të flas me Zotin tim: po nëse, ndoshta, atje do të jenë vetëm njëzet”! Hyji i tha: “Nuk do ta shfaros për shkak të atyre të njëzetëve”. 32 “Po të lutem ‑ vazhdoi ‑ Imzoti nuk do të më hidhërohet, nëse flas vetëm edhe një herë: po qe se atje janë, ndoshta, vetëm dhjetë”! ‑ Zoti tha: “Unë nuk do ta shfaros për shkak të atyre të dhjetëve”.
33 Zoti u largua pasi e kreu bisedën me Abrahamin. Abrahami u kthye në vend të vet.
1 Në mbrëmje arritën dy engjëjt në Sodomë. Atëherë Loti po rrinte te dera e Sodomës. Ky, kur i pa, u ngrit dhe u doli para, i përshëndeti duke u përkulur deri në tokë 2 dhe tha: “Urdhëroni, ju lutem, zotërinjtë e mi, dhe ejani në shtëpinë e shërbëtorit tuaj e kaloni natën. Lani këmbët tuaja e në mëngjes vazhdojeni udhën tuaj”. Ata i thanë: “Assesi! Natën do ta kalojmë në treg.” 3 Por, ai aq nguli këmbë saqë i shtrëngoi të hyjnë në shtëpi. Pasi hynë në shtëpinë e tij, u përgatiti një gosti, u poq bukë të pabrumë dhe hëngrën.
4 Para se të shkonin të flejnë, njerëzit e qytetit, sodomasit, i ri e i vjetër ‑ mbarë populli, të gjithë së bashku e rrethuan shtëpinë. 5 E thirrën Lotin dhe i thanë: “Ku janë ata burra që hynë natën te ti? Na i qit jashtë që ta shfryjmë dëshirimin me ta”.
6 Loti doli te ta dhe, pas shpine, e mbylli derën. U tha: 7 “Mosni, vëllezërit e mi, mos e bëni këtë të keqe. 8 Ja, i kam dy vajza, të cilat s’i ka prekur ende dora e mashkullit, ato po jua qes dhe bëni me to ç’të doni, vetëm që të mos u bëni gjë këtyre burrave, sepse hynë në hijen e pullazit tim”. 9 Por, ata i thanë: “Hiqu asaj!” Dhe vazhduan: “Shih, ky i huaj, i ardhur dhe do të jetë gjykatës! Do ta bëjmë më zi, pra, ty se sa atyre”! Ta shtynë Lotin me hov dhe u afruan ta thyejnë derën. 10 Por, ata dy njerëz e shtrinë dorën, e futën Lotin brenda dhe e ndrynë derën. 11 Ata që ishin përjashta i vërbuan prej më të voglit e deri te më i madhi, kështu që të mos mund e gjenin derën.
12 Njerëzit i thanë Lotit: “A ke më ndokënd tëndin këtu? Dhëndër? Bij e bija, të gjithë të tutë, që janë në qytet, nxirri jashtë këtij vendi. 13 Do ta shkatërrojmë këtë vend, sepse është i madh ankimi kundër tyre para Zotit, i cili na dërgoi ta shfarosim”. 14 Loti doli për të folur me dhëndurët e vet, të cilët do t’i merrnin bijat e tija dhe tha: “Çohuni, e dilni prej këtij vendi, sepse Zoti do ta shkatërrojë këtë qytet”. Por atyre iu duk se po bënte mahi.
15 Në të zbardhur të dritës, engjëjt e nxitnin Lotin dhe i thonin: “Çohu, merre gruan tënde dhe dy bijat e tua që i ke këtu që të mos mbarosh për shkak të kobësisë së qytetit”. 16 Pasi ai po ngarritej, dy burrat e kapën për dore atë, gruan e tij dhe dy bijat e tija, sepse Zoti kishte mëshirë për të, 17 e nxorën jashtë dhe e qitën prej qytetit. Aty i tha njëri: “Ik, shpëto jetën! Mos u kthe të shikosh prapa dhe mos u ndal askund në këtë fushë, por shpëtoje veten në mal se mbarove”!
18 Loti u tha: “Mos e thëntë Zoti!
19 Shërbëtori yt gjeti hir para teje dhe pate dhimbje të madhe ndaj meje duke ma shpëtuar jetën. Por, unë nuk mund të shpëtoj në mal pa më kapur e keqja dhe do të vdes. 20 Ja, këtu afër është qyteti. Qytet i vogël në të cilin mund të iki, të strehohem. A nuk është kjo gjë e vogël që po e kërkoj për të shpëtuar jetën”? 21 I tha: “Ja, edhe për këtë gjë po ta pranoj lutjen: nuk do ta shpartalloj qytetin për të cilin fole.
22 Shpejto e shpëto në këtë qytet, sepse nuk do të mund të bëj asgjë, derisa të mos hysh atje”.
Për këtë arsye ai qytet u quajt Segor.
23 Dielli lindte mbi tokë e Loti hyri në Segor.
24 Atëherë Zoti lëshoi mbi Sodomën e Gomorrën, në formë të shiut, sulfur e zjarr. Ata binin prej Zotit, prej qiellit. 25 I shfarosi ato qytete dhe tërë krahinën përreth, të gjithë banorët e qyteteve dhe tërë bimësinë mbi tokë. 26 E shoqja e Lotit shikoi prapa dhe u bë trupore kripe.
27 Abrahami u çua heret në mëngjes dhe erdhi në atë vend ku ishte ndalur më parë para Zotit. 28 Ia lëshoi sytë së largëti Sodomës dhe Gomorrës edhe mbarë krahinës. I pa shkëndijat që ngriteshin nga toka thua se ishin tym furre.
29 Mirëpo, kur Hyji i shkretoi qytetet e asaj krahine, i ra ndër mend Abrahami dhe kështu e skajoi Lotin para se të shkretonte qytetet, në të cilat banonte.
Prejardhja e moabitëve dhe e amonitëve
30 Loti u çua nga Segori dhe zuri vend në mal. Me të shkuan edhe dy bijat e tija. Kishte frikë të rrinte në Segor. Për banim zgjodhi një shpellë. Me të banonin edhe dy bijat e tija.
31 Vajza e madhe i tha të voglës: “Baba ynë është i moçëm e këndej, në vend, nuk ka mbetur asnjë mashkull që të mund të flejë me ne, siç është doke në mbarë botën. 32 Eja ta dehim babanë tonë me verë e të flejmë me të që të mund ta ruajmë farën tonë”.
33 Prandaj, atë natë i dhanë të pijë të atit verë, hyri vajza e madhe dhe fjeti me të. Ai nuk u kujtua as kur ra e bija me të as kur u ngrit. 34 Të nesërmen gjithashtu i tha e madhja të voglës: Ja, fjeta dje me tim atë; t’i japim të pijë verë edhe sonte, dhe ti hyr e fli me të, që ta ruajmë farën e babasë tonë”.
35 Edhe atë natë i dhanë të atit të pijë verë, hyri vajza e vogël dhe fjeti me të. Po as kësaj here nuk iu kujtua as kur ra as kur u ngrit ajo.
36 Kështu, pra, mbetën shtatëzënë dy të bijat e Lotit prej të atit të tyre. 37 E madhja lindi djalë dhe ia ngjiti emrin Moab. Ky është trungu i moabitëve të sotëm. 38 Po edhe e vogla lindi djalë dhe ia ngjiti emrin Benami (që do të thotë: Djali i popullit tim). Ky është i ati i amonitëve të sotëm.
1 Abrahami u çua prej andej në drejtim të Nagebit dhe nguli të banojë ndërmjet Kadesit e Surit, zemërimioi në Gerarë. 2 Tha për Sarën, gruan e vet: “Është motra ime”. Abimeleku, mbreti i Gerarës, çoi dhe e mori. 3 Por, Hyji i erdhi Abimelekut natën në ëndërr dhe i tha: “Do të vdesësh për shkak të gruas që more, sepse ajo e ka burrin”. 4 Abimeleku ende nuk e kishte prekur. Dhe tha: “O Zot! A do t’i shfarosësh edhe njerëzit e pafajshëm?
5 Po a nuk më tha ai vetë: ‘Është motra ime’, po ashtu edhe ajo: ‘Është im vëlla’? Bëra kështu në thjeshtësinë e zemrës sime e me duar të pafajshme”. 6 Dhe Hyji i tha atij në ëndërr: “Edhe unë e di se veprove me ndërgjegje të dëlirë dhe prandaj të ruajta që të mos mëkatosh kundër meje dhe nuk lejova ta prekësh. 7 Tani ktheja burrit të saj gruan, sepse ai është profet. Ai do të lutet për ty dhe ti do të jetosh. Por, nëse nuk do ta kthesh, dije se do të vdesësh ti dhe të gjithë të tutë”.
8 Abimeleku u çua menjëherë, me natë, i thirri të gjithë shërbëtorët e vet dhe i vuri në dijeni për gjithçka që i tha Hyji. Njerëzit u frikësuan për së tepërmi. 9 Abimeleku e thirri edhe Abrahamin dhe i tha: “Çka na bëre kështu? Me çka rashë në mëkat kundër teje, që ti të ma sjellësh mua dhe mbretërisë sime një mëkat kaq të madh? Bëre me mua, si nuk duhej të bëje”. 10 Dhe i tha përsëri: “Çka deshe ti duke vepruar kështu”?
11 Abrahami iu përgjigj: “Mendoja më vete: ‘Me siguri në këtë vend nuk do të ketë frikë të Hyjit dhe do të më vrasin për shkak të gruas sime’. 12 Ndryshe ajo është edhe motra ime, sepse është e bija e tim ati, por jo e sime ëmë dhe e mora për grua. 13 Kur Hyji më bëri të endem larg nga vendi i tim ati, unë i thashë asaj: ‘Bëje këtë mirësi për mua: në çdo vend që të hyjmë, thuaj se jam yt vëlla’”.
14 Abimeleku mori dele e dhi, lopë, shërbëtorë e shërbëtore dhe ia dha Abrahamit. Duke ia kthyer Sarën, gruan e tij, 15 i tha: “Ja, para syve e ke tokën time, bano kudo që të pëlqejë”! 16 Kurse Sarës i tha: “Ja, po ia jap vëllait tënd një mijë sikla argjendi; të jetë kjo për ty si vel para syve të të gjithëve që janë me ty dhe si shfajësim para tyre”.
17 Abrahami iu lut Zotit dhe Hyji e shëroi Abimelekun, gruan e tij dhe shërbëtoret, dhe ato lindën; 18 sepse Zoti i kishte bërë beronja të gjitha gratë e shtëpisë së Abimelekut për shkak të Sarës, gruas së Abrahamit.
1 Zotit iu kujtua çka i kishte thënë Sarës dhe bëri ashtu siç i kishte premtuar. 2 Sara ngjizi dhe Abrahamit i lindi djalë në pleqërinë e tij, po në atë kohë, siç e kishte paracaktuar Hyji.
3 Abrahami djalit që lindi Sara ia ngjiti emrin Izak 4 dhe të tetën ditë e rrethpreu, si i kishte urdhëruar Hyji. 5 Kur Abrahami kishte njëqind vjet, i lindi Izaku, djali i tij.
6 Sara tha:
“Hyji ma dha arsyen e qeshjes!
E kushdo që të dëgjojë, do të më përqeshë mua”!
7 Dhe vazhdoi:
“Kush do t’i kish thënë Abrahamit:
Sara do t’u japë gji fëmijëve?
Qe, pra, i lindi djalin
edhe pse në pleqëri”!
Agara dhe Ismaeli të dëbuar
8 Djali u rrit dhe e ndanë nga gjinjtë. Abrahami bëri një gosti të madhe ditën kur e ndanë prej gjinjve.
9 Kur Sara pa se biri i Agarës egjiptiane po e përqeshte Izakun, djalin e saj, i tha Abrahamit: 10 “Dëboje atë shërbëtore dhe djalin e saj; sepse djali i shërbëtores nuk bën të jetë trashëgimtar me djalin tim Izakun”. 11 Kjo gjë i erdhi e rëndë Abrahamit, sepse edhe Ismaeli ishte djali i tij. 12 Por, Hyji i tha: “Mos të vijë keq për fëmijën as për shërbëtoren tënde: gjithçka të thotë Sara, dëgjoje zërin e saj, sepse nëpër Izakun breznitë do ta mbajnë emrin tënd.
13 Megjithatë, edhe birin e shërbëtores do ta bëj popull të madh, sepse është fara jote”.
14 Abrahami u ngrit heret në mëngjes, mori bukë dhe një rrëshiq me ujë, ia vuri në krah, ia dha djalin dhe e përzuri Agarën. Kjo, pasi shkoi, sillej vërdallë nëpër shkretëtirën e Bersabesë. 15 Kur iu sos uji në rrëshiq, e la djalin nën një shkurre 16 dhe u largua. U ul përballë tij aq larg sa mund të hidhet shigjeta. Thoshte më vete: “S’mund ta shikoj djalin duke vdekur!” U ul përballë, e ngriti zërin dhe qau me dënesë. 17 Hyji e vështroi zërin e djalit. Engjëlli i Hyjit e thirri Agarën prej qiellit dhe i tha: “Çka ke, o Agarë? Mos ki frikë! Zoti e dëgjoi zërin e djalit nga vendi ku gjendet. 18 Çou, merre djalin, mbaje për dore, sepse prej tij do ta bëj një popull të madh”. 19 Hyji ia hapi sytë dhe pa një pus me ujë, shkoi e mbushi rrëshiqin dhe i dha fëmijës të pijë. 20 Hyji ishte me djalin që u rrit dhe u burrërua. Jetoi në shkretëtirë dhe u bë gjuetar i shkathët me hark. 21 Nguli banesën në shkretëtirën Faran. E ëma e martoi me një egjiptiane.
Abrahami e Abimeleku në Bersabè
22 Në atë kohë Abimeleku e prijësi i ushtrisë së tij, Fikoli, i thanë Abrahamit: “Hyji është me ty në gjithçka që bën. 23 M’u përbe, pra, në Hyjin, se nuk do të më dëmtosh as mua as pasardhësit e mi, as farën time, por do të sillesh me mua e në tokën time, në të cilën jeton si ardhacak, në miqësi siç bëra unë me ty”. 24 Abrahami tha: “Po përbetohem”.
25 Abrahami iu ankua Abimelekut për një pus që shërbëtorët e Abimelekut ia kishin marrë me dhunë. 26 Abimeleku u përgjigj: “Nuk e di kush do ta ketë bërë atë punë, por as ti nuk më tregove e unë as që dëgjova deri më sot”. 27 Abrahami mori dele e dhi e ia dha Abimelekut dhe të dy bënë besëlidhje.
28 Atëherë Abrahami i ndau në një anë shtatë rrunëza. 29 Abimeleku e pyeti: “Ç’do të thonë këto shtatë rrunëza që i ndave në një anë”? 30 Ai u përgjigj: “Shtatë rrunëzat do t’i marrësh prej dorës sime që të jenë si dëshmi se unë e çela këtë pus”. 31 Prandaj ai vend u quajt Bersabè, sepse aty të dy u përbetuan.
32 Ata lidhën besëlidhje në Bersabè.
33 Atëherë u çua Abimeleku e Fikoli, prijësi i ushtrisë së tij, e u kthyen në dheun e filistenjve.
Abrahami mbolli një tamariskë në Bersabè dhe e thirri në ndihmë emrin e Zotit, Hyjit të amshueshëm. 34 Abrahami kaloi një kohë shumë të gjatë në dheun e filistenjve.
1 Pas këtyre ngjarjeve Hyji e vuri në provë Abrahamin e i tha: “Abraham”! Ai iu përgjigj: “Tek jam”! 2 I tha: “Merre djalin tënd të dëshirit, Izakun, të cilin e do e shko në trevën Moria, e atje ma kushto fli shkrumbimi mbi njërin ndër malet që do të ta tregoj”.
3 Abrahami u ngrit heret në mëngjes, e shiloi gomarin e vet, mori me vete dy shërbëtorë të vet dhe Izakun, djalin e vet. Pasi më parë i preu drutë për fli shkrumbimi, u nis për në atë vend që Hyji i kishte treguar. 4 Të tretën ditë, pasi Abrahami i lartësoi sytë, e vështroi atë vend prej së largu. 5 U tha shërbëtorëve të vet: “Ju pritni këtu me gomar. Unë e djali po shkojmë deri atje për të adhuruar dhe do të kthehemi te ju”.
6 Mori edhe drutë e flisë së shkrumbimit e ia ngarkoi Izakut, birit të vet, kurse ai mbante në dorë zjarrin e thikën. Ndërsa të dy po ecnin së bashku, 7 Izaku i tha Abrahamit, babait të vet: “Baba!” Ai u përgjigj: “Çka do, biro? ‑ Qe ‑ tha ‑ zjarri e drutë, po ku është flia e shkrumbimit”? 8 Abrahami iu përgjigj: “Vetë Hyji do ta gjejë flinë e shkrumbimit për vete, biri im”!
Dhe të dy vazhduan udhën së bashku.
9 Kur arritën në vendin që Hyji ia kishte dëftuar, Abrahami aty e ndërtoi lterin dhe mbi të i renditi drutë. Pastaj e lidhi Izakun, djalin e vet, e vendosi mbi lter mbi turrën e druve, 10 shtriu dorën dhe e mori thikën për ta flijuar djalin e vet. 11 Dhe ja, prej qiellit bërtiti engjëlli i Zotit: “Abraham, Abraham”! Ky iu përgjigj: “Urdhëro”! 12 Engjëlli i tha: “Mos e ço dorën tënde mbi fëmijën tënd dhe mos i bëj farë dëmi! Tani po e shoh se ia ke drojën Hyjit dhe për shkakun tim nuk e kurseve as djalin tënd të dëshirit”.
13 Abrahami i çoi sytë lart dhe e pa një dash të ngatërruar për brirësh në një shkurre. E mori këtë dhe e kushtoi fli shkrumbimi në vend të të birit. 14 Atë vend e quajti: “Zoti sheh.” Këndej edhe sot e kësaj dite thuhet: “Në malin Zoti shihet”.
15 Engjëlli i Zotit e thirri Abrahamin për të dytën herë prej qiellit e i tha: 16 “Pasha mua ‑ është fjala e Zotit ‑ pasi e bëre këtë gjë dhe nuk t’u dhimbs djali yt i dëshirit,
17 unë po ta fal bekimin tim dhe do të bëj që pasardhësit e tu të shtohen porsi yjet e qiellit, porsi rëra në bregun e detit. Ndërsa pasardhësit e tu do t’i pushtojnë dyert e armiqve të vet 18 dhe në farën tënde do të jenë të bekuar të gjithë popujt e tokës pasi ti ma dëgjove fjalën”. 19 Atëherë Abrahami u kthye te shërbëtorët e vet. U çuan dhe, së bashku, shkuan në Bersabè. Abrahami banoi në Bersabè.
Pasardhësia e Nahorit
20 Pas këtyre ngjarjeve e lajmëruan Abrahamin se edhe Melka i kishte lindur Nahorit, vëllait të tij, disa djem: 21 Husin, të parëlindurin, Buzin, vëllanë e tij, Kamuelin, trungun e Aramit, 22 Kasedin, Azaun, Feldasin, Jedlafin 23 dhe Batuelin, prej të cilit lindi Rebeka. Këta të tetët i lindën prej Melkës, Nahorit, vëllait të Abrahamit.
24 Kurse gruaja e tij pa kurorë që quhej Romë, i lindi Tabeen, Gahamin, Tahasin dhe Maahanë.
1 Sara jetoi njëqind e njëzet e shtatë vjet 2 kur edhe vdiq në Kariatarbee, d. m. th. në Hebron, në dheun e Kanaanit. Abrahami i qiti vajin dhe i bëri salikimin Sarës.
3 Në kohën e kremtimit të vajit, Abrahami u ngrit në këmbë dhe iu drejtua me këto fjalë bijve të Hetit: 4 “Unë jam i huaj dhe endacak ndër ju. Ma shitni një copë vend ndër ju për varr që të mund ta varrros të ndjerën time”. 5 Bijtë e Hetit i përgjigjën:
6 “Dëgjo, imzot! Ti je ndër ne princ i Hyjit. Varrose të ndjerën tënde në varrin tonë më të mirë! S’ka njeri që ta ndalon ta varrosësh të ndjerën tënde në varrin e tij”!
7 Abrahami u ngrit dhe u përkul në nderim para popullit të vendit, d. m. th. para bijve të Hetit 8 dhe u tha: “Nëse vërtet pranoni ta marr e ta varros të ndjerën time, kini mirësinë e ndërmjetësoni për mua tek Efroni, tek i biri i Seorit, 9 që të ma japë shpellën e Makpelës, që e ka në fund të arës së vet. Të ma japë para jush me para me çmim të vërtetë si pronë varrezash”.
10 Efroni rrinte ndenjur mes bijve të Hetit. Efron Heteu iu përgjigj Abrahamit ‑ dhe e dëgjuan të gjithë hetenjtë, të gjithë ata që ishin të aftë të dëshmojnë ‑ me këto fjalë:
11 “Më dëgjo, imzot! Jo ashtu! Unë po ta jap arën dhe shpellën që është në të në praninë e bijve të popullit tim. Varrose të ndjerën tënde”!
12 Abrahami u përkul në nderim para popullit vendës 13 dhe i tha Efronit në praninë e vendësve: “Po të lutem, ma dëgjo fjalën! Unë po ta paguaj çmimin e arës: merre prej meje dhe kështu do ta varros në të të ndjerën time”. 14 Efroni iu përgjigj Abrahamit dhe i tha: 15 ”Dëgjo, imzot! Një copë tokë katërqind siklash argjendi s’është me rëndësi as për mua as për ty. Varrose lirisht të ndjeren tënde”!
16 Abrahami e pranoi çmimin e Hefronit dhe i peshoi paratë që Hefroni kërkoi në praninë e hetenjve, d. m. th. katërqind sikla të argjendta sipas monedhës që ishte në treg.
17 Kështu ara e Efronit, në Makpelë, para Mambresë, si ara ashtu edhe shpella në të, si edhe të gjitha pemët brenda kufijve të saj përreth, 18 u bënë pronë e Abrahamit në praninë e të gjithë bijve të Hetit që merrnin pjesë në këshillin e qytetit.
19 Atëherë Abrahami e varrosi Sarën , gruan e vet, në shpellën e arës së Makpelës, që është përballë Mambresë‑d. m. th. Hebronit ‑ në dheun e Kanaanit.
20 Hetenjtë ia përforcuan Abrahamit për pronë varrezash arën dhe shpellën që ishte në të.
1 Abrahami tashmë ishte i moçëm, madje shumë i shtyrë në moshë dhe Zoti e kishte bekuar në gjithçka.
2 Atëherë Abrahami i tha më të vjetrit shërbëtor të shtëpisë së vet që i mbarështonte gjithë pasurinë që kishte: “Shtjere dorën tënde nën kofshën time, 3 që të bëj të më përbehesh për Zotin, Hyjin e qiellit dhe Hyjin e tokës, se djalit tim nuk do t’ia marrësh gruan prej bijave te Kanaanit, ndër të cilët banoj. 4 Por, do të shkosh në vendin dhe në vëllazërinë time, atje do t’ia marrësh nusen djalit tim, Izakut.”
5 Shërbëtori u përgjigj: “Po në qoftë se gruaja nuk do të dojë të vijë me mua në këtë vend, a thua do të më duhet ta kthej djalin tënd në vendin prej të cilit dole ti”? 6 Abrahami i tha: “Ruaj se ma çon më djalin tim atje”!
7 Zoti, Hyji i qiellit, i cili më mori prej shtëpisë së tim ati dhe prej atdheut tim, ai që foli me mua dhe m’u përbe me këto fjalë: ‘Farës sate do t’ia jap këtë tokë, ai do ta dërgojë engjëllin para teje, dhe prej andej do t’i sjellësh djalit tim nusen. 8 Po qe se gruaja e tij nuk do të dojë të vijë pas teje, nuk do të lidhë përbetimi; porse djalin tim mos e kthe atje”.
9 Atëherë shërbëtori e futi dorën nën kofshën e Abrahamit, zotërisë së vet, dhe iu përbe për këtë gjë.
10 Shërbëtori i mori dhjetë deve të zotërisë së vet dhe u nis për rrugë. Mori me vete gjithfarë gjërash të çmueshme. E mori rrugën për Aram Naharaimin, qytet i Nahorit.
11 Pasi i ndali devetë dhe i bëri të pushojnë jashtë qytetit, pranë pusit, në mbrëmje ‑ në atë kohë kur gratë zakonisht dalin për të marrë ujë, tha: 12 “O Zot, Hyji i zotërisë tim, Abrahamit, po të lutem, më prij për së mbari sot dhe dëftoje miqësinë tënde ndaj zotërisë tim, Abrahamit. 13 Ja, unë po qëndroj pranë burimit të ujit dhe vajzat e banorëve të këtij qyteti do të dalin për të marrë ujë. 14 Bëj, pra, që vajza, të cilës t’i them: ‘Ule katrovën tënde, që të pi’, dhe ajo të përgjigjet: ‘Pi, por edhe deveve të tua po u jap të pinë’, të jetë ajo që ti e caktove për shërbëtorin tënd Izakun. Me këtë gjë do ta kuptoj se i dëftove miqësi ndaj zotërisë tim”.
15 Ky ende pa i kryer së thëni fjalët më vete, dhe ja, Rebeka ‑ bija e Batuelit, birit të Melkës, gruas së Nahorit, vëllait të Abrahamit, me katrovë në krah. 16 Vajza ishte shumë e hijshme, ishte virgjër që nuk kishte njohur mashkull. Zbriti te burimi, e mbushi katrovën dhe po kthehej.
17 Shërbëtori i doli para dhe i tha: “Më jep të pi një gërrç ujë prej katrovës sate!!” 18 Ajo iu përgjigj: “Pi, imzot”! Vrik e lëshoi katrovën prej krahut në dorë dhe i dha të pijë. 19 Kur ai piu, vajza shtoi: “Po ju nxjerr ujë edhe deveve të tua derisa te ngihen”.
20 E zbrazi katrovën në lugje, u kthye përsëri te pusi për të nxjerrë ujë dhe nxori e u dha të gjitha deveve. 21 Ai e vështronte në heshtje me dëshirë të dinte a thua Zoti po i jepte fund me sukses apo jo udhëtimit të tij. 22 Pasi devetë pinë ujë, njeriu nxori një unazë ari të rëndë një gjysmë sikli dhe ia vuri në hundë dhe dy mëdorëza për duar, të rënda dhjetë sikla. 23 Atëherë i tha: “Më trego bija e kujt je? A do të ketë vend në shtëpinë e babait tënd për të kaluar natën”? 24 Ajo u përgjigj: “Jam e bija e Batuelit, birit të Melkës, që ia lindi Nahorit”. 25 Dhe shtoi: “Kemi mjaft byk e tagji dhe vend për të kaluar natën”.
26 Njeriu ra përmbys dhe e adhuroi Zotin e 27 tha: “Qoftë bekuar Zoti, Hyji i zotërisë tim, Abrahamit, që nuk pushoi të ketë përkrahje dhe besnikëri ndaj zotërisë tim dhe që më priu udhës së drejtë në shtëpinë e vëllait të zotërisë tim”.
28 Atëherë vajzukja u lëshua vrap për të lajmëruar në shtëpinë e s’ëmës gjithçka i ndodhi.
29 Rebeka kishte një vëlla që quhej Laban. Ky i doli me të shpejtë para njeriut te pusi. 30 Kur e pa unazën në hundën dhe mëdorëzat në duart e motrës së vet dhe pasi dëgjoi fjalë për fjalë se ç’tha Rebeka: “Kështu më tha ai njeri, ” shkoi tek ai njeri që ishte me deve te burimi i ujit, 31 dhe i tha: “Hyr, i bekuari i Zotit, përse rri jashtë? E bëra gati shtëpinë dhe vendin për deve”.
32 Dhe e futi në shtëpi, i shkarkoi devetë. Deveve u qiti byk e tagji. Solli ujë për të larë këmbët ai dhe njerëzit që kishin ardhur me të. 33 Atëherë i shtroi tryezën. Por, ai tha: “Nuk do të ha para se të them ç’kam për të thënë”. Labani iu përgjigj: “Urdhëro e fol”!
34 Atëherë ai tha : “Unë jam shërbëtori i Abrahamit. Zoti e ka bekuar shumë zotërinë tim e është bërë njeri me rëndësi. 35 Zoti i ka dhënë bagëti të imëta e të trasha, argjend e ar, shërbëtorë e shërbëtore, deve dhe gomarë. 36 Dhe Sara, gruaja e imzotit, i lindi imzotit djalin në pleqërinë e saj. Atë Abrahami e bëri trashëgimtar të të gjithë pasurisë”. 37 Edhe imzoti më përbeu duke thënë: “Nuk do t’ia marrësh nusen djalit tim prej vajzave të kanaanëve, në dheun e të cilëve banoj; 38 por do të shkosh në shtëpinë e tim ati dhe do t’ia marrësh nusen djalit tim prej bijave të fisit tim”. 39 Unë i thashë imzotit: “Çka të bëj nëse gruaja nuk do të dëgjojë të vijë me mua”? 40 Zoti ‑ tha ai ‑ në praninë e të cilit jetoj, do ta dërgojë engjëllin e vet me ty dhe do t’ia çelë shtigjet udhës sate, do të m’ia marrësh djalit nusen prej fisit tim dhe prej shtëpisë së tim ati.
41 Ti do të jesh i lirë nga mallkimi im vetëm kur të shkosh, e në mos ta dhënçin, atëherë do të jesh i lirë nga mallkimi im.
42 Erdha sot te burimi dhe thashë: ‘O Zot, Hyji i zotërisë tim ‑ Abrahamit, nëse do ta bësh vërtet të dobishëm udhëtimin tim që po e bëj, 43 ja, tek jam para burimit të ujit: atëherë, vajza që do të dalë për të marrë ujë, të cilës do t’i them: ‘Më jep të pi pak ujë prej katrovës sate’, 44 dhe të më thotë: “Urdhëro e pi dhe po nxjerr edhe për devetë të tua”, ajo është gruaja që Zoti e caktoi për djalin e zotërisë tim.
45 Ndërsa, unë në heshtje i përbluaja këto më vete, erdhi Rebeka me katrovë në krah. Zbriti te burimi dhe mori ujë. Unë i thashë: ‘Më jep të pi pak!’ 46 Ajo vrik e lëshoi katrovën prej krahut dhe më tha: ‘Urdhëro e pi dhe po u jap të pinë edhe deveve? Unë piva po edhe gamilave u dha ujë. 47 E pyeta dhe i thashë: ‘E bija e kujt je?’ Ajo m’u përgjigj: ‘Jam e bija e Batuelit, birit të Nahorit, që i lindi Melka.’
Ia vura, pra, unazën në hundë dhe mëdorëzat në duar. 48 Rashë përmbys dhe e adhurova Zotin duke e bekuar Zotin, Hyjin e zotërisë tim, Abrahamit, që m’i çeli shtigjet e udhës së drejtë për të marrë bijën e vëllait të zotërisë tim për djalin e tij.
49 Prandaj, nëse doni të dëftoni mirësi dhe besnikëri ndaj zotërisë tim, më tregoni, por, në qoftë se ju pëlqen ndryshe, ma tregoni edhe këtë, që të shkoj djathtas ose majtas”.
50 U përgjigjën Labani dhe Batueli: “E paska thënë Zoti! Ne nuk mund të themi asgjë jashtë pëlqimit të tij. 51 Ja, Rebeka është para teje; merre e shko me të dhe u bëftë gruaja e djalit të zotërisë tënd, si ka thënë Zoti”.
52 Shërbëtori i Abrahamit, posa i dëgjoi këto fjalë, ra përmbys dhe e adhuroi Zotin.
53 Nxori stoli argjendi, ari dhe petka dhe ia dha Rebekës. Po edhe të vëllait dhe t’ëmës së Rebekës u dha dhurata të çmueshme. 54 Atëherë hëngrën dhe pinë ai e njerëzit që ishin me të dhe aty e kaluan natën.
Si u çuan në mëngjes, shërbëtori u tha: “Më lejoni të kthehem te zotëria im”. 55 Vëllai dhe nëna e saj u përgjigjën: “Le të rrijë vajza së paku dhjetë ditë me ne e pastaj të vijë”. 56 Por, ai tha: “Pasi Zoti ma bëri udhën e frytshme, ju lutem, ju mos më ndalni. Më lejoni të nisem për te zotëria im!” 57 I thanë: “Le ta thërrasim vajzën e ta pyesim atë”.
58 Pasi e thirrën dhe ajo erdhi, e pyetën: “A do të shkosh me këtë njeri”? Ajo u përgjigj : “Po”.
59 Atëherë e përcollën Rebekën, motrën e vet, nanshoren e saj dhe shërbëtorin e Abrahamit me përcjellësit e tij. 60 Motrës i uruan fatlumësi dhe i thanë:
“Motër‑o, motra jonë!
Me mijëra mijërash u shtofsh!
Fara jote i pushtoftë
dyert e armiqve te vet”!
61 U çua, pra, Rebeka dhe shërbëtoret e saja, hipën në deve dhe e ndoqën atë njeri. Shërbëtori e mori Rebekën dhe u nis.
62 Izaku u kthye prej krahinës së pusit Lahairoi dhe banonte në dheun Nageb.
63 Në muzg Izaku kishte dalë në fushë për të vajtuar. Si i çoi sytë, pa se po vinin disa deve. 64 Po edhe Rebeka i çoi sytë dhe e pa Izakun. Zbriti prej devesë 65 dhe i tha shërbëtorit: “Kush është ai njeri që po ecën fushës e po na del përpara”? Ai i tha: “Ai është zotëria im”. Ajo e mori me të shpejtë velin dhe u mbulua. 66 Shërbëtori i tregoi Izakut gjithçka kishte bërë. 67 Izaku e futi Rebekën në tendën e Sarës, nënës së vet, dhe e mori për grua. Ai e deshi dhe e gjeti në të ngushëllimin pas vdekjes së nënës së vet.
1 Abrahami mori edhe një grua tjetër që quhej Ceturë. 2 Prej saj i lindën Zamrani, Jeksani, Madani, Madiani, Jezboku dhe Suehu. 3 Jeksanit i lindën Sabai dhe Dadani. Bijtë e Dadanit qenë Asurimi, Latusimi dhe Loomimi. 4 Kurse Madianit i lindën Efai, Oferi, Henoku, Abidai dhe Eldaai. Të gjithë këta ishin bijtë e Ceturës.
5 Abrahami ia dha Izakut gjithë pasurinë e vet. 6 Bijve të shemrave të veta u dha dhurata dhe i ndau prej djalit të vet Izakut dhe, ndërsa ishte ende gjallë, i dërgoi, larg prej Izakut, në krahinën e Lindjes.
Vdekja e Abrahamit
7 Abrahami jetoi njëqind e shtatëdhjetë e pesë vjet. 8 Atëherë Abrahami pushoi së jetuari, vdiq në pleqëri të lume, i moçëm e plot vjet, kur u bashkua me popullin e vet.
9 E varrosën Izaku dhe Ismaeli, bijtë e tij, në shpellën Makpela, që ështe në arën e Efronit, të birit të Seor Heteut, të krahinës Mambre, 10 që e pati blerë prej Hetenjve. Këtu u varrosën Abrahami dhe Sara, gruaja e tij.
11 Pasi vdiq Abrahami, Zoti e bekoi Izakun, birin e tij, që kishte ngulur banesën te pusi Lahairoi.
Pasardhësia e Ismaelit
12 Këta janë pasardhësit e Ismaelit, birit të Abrahamit, që i lindi nga Agara egjiptiane, shërbëtorja e Sarës. 13 Ja emrat e bijve të Ismaelit me emrat e tyre sipas rendit që lindën: i parëlinduri i Ismaelit Nabajoti, pastaj Cedari, Adbeeli, Mabsami,
14 Masmai edhe Dumai, Masai, 15 Hadadi, Temai, Jeturi, Nafisi dhe Cedmai. 16 Këta janë bijtë e Ismaelit dhe emrat e tyre sipas fshatrave dhe zemërimiave të tyre: dymbëdhjetë trungjet e të aq fiseve.
17 Ismaeli jetoi njëqind e tridhjetë e shtatë vjet. Pushoi së jetuari dhe vdiq e u bashkua me popullin e vet. 18 Ismaelitët banuan që prej Hevilës deri në Sur që ështe përballë Egjiptit, në drejtim te Asyrisë. Ishin venduar përballë vëllezërve të vet.
III. HISTORIA E IZAKUT DHE E JAKOBIT
Lindja e Ezaut dhe e Jakobit
19 Ja, historia e Izakut, birit të Abrahamit.
Abrahamit i lindi Izaku. 20 Ky, kur kishte dyzet vjet, e mori për grua Rebekën, bijën e Batuelit Aramejas prej Padanaramit, motrën e Labanit Aramejas.
21 Izaku iu lut Zotit për gruan e vet, sepse ajo ishte beronjë. Zoti ia dëgjoi lutjen dhe Rebeka mbeti shtatzënë. 22
Por, fëmijët e saj shkapateshin në kraharorin e saj. Ajo tha:
“Nese ështe kështu, pse të jetoj?” Shkoi të këshillojë Zotin. 23 Ai iu përgjigj:
“Dy kombësi janë në kraharorin tënd
dhe dy popuj, të dalë prej kaharorit tënd, do të ndahen;
njëri popull do ta zotërojë popullin tjetër
dhe i madhi do t’i shërbejë të voglit.”
24 E kur u krye koha e shtatëzënësisë, ja, në kraharorin e saj ishin binjakët. 25 Ai që lindi i pari ishte i kuq dhe leshatak, porsi lahik leshi. Iu ngjit emri Ezau. Pastaj, duke lindur vëllai i tij, me dorë ia mbante thembrën Ezaut, prandaj ia ngjitën emrin Jakob.
26 Izaku kishte gjashtëdhjetë vjet kur i lindën djemtë.
27 Kur u rritën, Ezau u bë njeri shumë i aftë në gjah që qarkullonte shkretëtirën, kurse Jakobi ishte njeri i qetë që banonte nën tendë. 28 Izaku e donte më shumë Ezaun, sepse i pëlqente të ushqehej me gjahun e tij, kurse Rebeka e donte më shumë Jakobin.
Ezau shet të drejtën e parëlindësisë
29 Një herë Jakobi zjeu një haje. Këtij, kur Ezau u kthye nga fusha i lodhur, 30 i tha: “Më jep prej këso haje të kuqe, sepse jam lodhur e këputur.” Për këtë arsye u quajt Edom. 31 Jakobi i tha: “Ma shit njëherë të drejtën e parëlindësisë sate.” 32 Ai u përgjigj: “Ja, po vdes! Çka më vlejnë të drejtat e parëlindësisë?” 33 Jakobi i tha: “M’u përbe!” U përbe dhe e shiti të drejtën e parëlindësisë. 34 Dhe, kështu, mori bukën dhe çorbë thjerre, hëngri dhe piu, u çua dhe shkoi duke mos qenë në kujdes pse i shiti të drejtat e parëlindësisë.
1 U bë zi buke në vend, përpos asaj që ndodhi në kohën e Abrahamit. Izaku shkoi tek Abimeleku, mbreti i filistenjve, në Gerarë. 2 Zoti iu dëftua dhe i tha: “Mos shko në Egjipt, por qëndro në atë vend që do të ta dëftoj. 3 Bëj çoje në të unë do të jem me ty dhe do të të bekoj. Sepse ty dhe farës sate do t’ia jap të gjitha këto krahina dhe do ta çoj në vend betimin që ia pata dhënë Abrahamit, babait tënd. 4 Unë do ta shtoj farën tënde porsi yjet e qiellit dhe pasardhësve të tu do t’ua jap të gjitha këto treva. Në pasardhësinë tënde do të bekohen të gjitha fiset e tokës, 5 sepse Abrahami e dëgjonte fjalën time, u përmbahej të gjitha urdhërimeve të mia dhe i nderonte rregulloret e ligjet e mia”.
6 Kështu, pra, Izaku banoi në Gerarë.
7 Kur njerëzit e vendit e pyetën për gruan e tij, ai u përgjigj: “E kam motër.” Kishte frikë, vërtet, të thoshte se e ka grua, sepse mendonte se do ta vrisnin për shkak të hijeshisë së saj. 8 Pasi kaluan shumë ditë që ai banonte aty, Abimeleku, duke shikuar prej dritares, e pa duke luajtur me Rebekën, gruan e tij, 9 Pasi Abimeleku çoi e thirri Izakun, i tha: “Pa dyshim, ajo është gruaja jote. Si munde të thuash se e ke motër?” Ai u përgjigj: “Nga frika se do të humbja kokën për shkak të saj”.
10 Abimeleku tha: “Përse na e bëre këtë? Mund të ndodhte që ndonjëri prej këtij populli të bjerë me gruan tënde, e kështu do të kishe sjellë mbi ne një mëkat të madh.” Dhe mbreti i urdhëroi mbarë popullit:
11 “Kushdo që e prek këtë njeri dhe gruan e tij, do të vritet”.
12 Atë vit Izaku mbolli në atë vend dhe mblodhi të lashta njëqind fish. Zoti e bekoi. 13 Dhe ky njeri u pasurua, dhe pasuria e tij vinte e shtohej sa që u bë jashtëzakonisht e madhe. 14 Kishte gjë të madhe: bagëti të imëta e të trasha me shumicë dhe shumë skllevër.
Pusat ndërmjet Gerarës dhe Bersabesë
Për këtë arsye filluan t’i kenë smirë filistenjtë 15 dhe të gjithë pusat që i kishin çelur shërbëtorët e t’et, në kohën e Abrahamit, i mbushën me dhe. 16 Aq sa edhe vetë Abimeleku i tha Izakut: “Largohu prej nesh, sepse u bëre shumë më i zoti se ne”.
17 Ai bëri çojën dhe i nguli çadrat te përroi i Gerarës dhe aty u vendos. 18 I çeli përsëri pusat, që i kishin çelur në kohën e të atit, Abrahamit, të cilët, pasi vdiq ai, i kishin mbyllur filistenjtë. I quajti po me ato emra me të cilët i kishte quajtur i ati përpara.
19 Shërbëtorët e Izakut gropuan në luginë e gjetën aty një pus me ujë të gjallë. 20 Por, edhe aty shpërtheu grindje ndërmjet barinjve të Gerarës dhe barinjve të Izakut. Ata thonin: “Uji është yni!” Për këtë arsye pusin e quajti: ‘Esek’ (d. m. th. Grindje), sepse aty u grindën me të. 21 Çelën edhe një pus tjetër, por edhe për të u grindën. Këtë e quajti Sitna (d. m. th. Armiqësitë). 22 U çua prej aty dhe çeli një pus tjetër, për të cilin nuk u ngatërruan. Për këtë arsye e quajti: Rehobot (d. m. th. Gjerësi), sepse thoshte: “TaniZoti na dha hapësirë të lirë dhe do të shtohemi në këtë vend”.
23 Prej këtij vendi u ngjit në Bersabe. 24 Po atë natë aty iu dëftua Zoti dhe i tha:
“Unë jam Hyji i atit tënd Abrahamit.
Mos u tremb, sepse unë jam me ty.
Unë do të të bekoj
dhe do ta shumoj farën tënde
Për dashuri ndaj shërbëtorit tim, Abrahamit”.
25 Këndej Izaku e ndërtoi aty një lter dhe, pasi e thirri emrin e Zotit, e nguli aty zemërimiën dhe shërbëtorët e Izakut çelën aty një pus.
Besëlidhja me Abimelekun
26 Ndërkaq tek ai erdhi Abimeleku prej Gerarës. Me të erdhi Ohozati, miku i tij, dhe Fikoli, prijësi i ushtrisë. 27 U tha Izaku: “Pse erdhët tek unë ju që më urreni dhe më dëbuat prej vendit tuaj”? 28 Ata iu përgjigjën: “E pamë se me ty është Zoti dhe prandaj thamë: Të bëjmë një betim ne dhe ti, ta lidhim një besëlidhje me ty, 29 që ti të mos na bësh ndonjë të keqe, sikurse që edhe ne nuk të prekëm dhe nuk të bëmë asgjë tjetër përveç mirë dhe të lamë të shkosh në paqe. Vërtet ti je i bekuari i Zotit”. 30 Izaku atëherë u bëri një gosti dhe hëngrën e pinë. 31 Si u ngritën heret në mëngjes, iu përbenë njëri‑tjetrit. Atëherë Izaku i përcolli dhe ata u ndanë prej tij në paqe.
32 Po këtë ditë erdhën shërbëtorët e Izakut dhe e lajmëruan për pusin që kishin hapur dhe i thanë: “Gjetëm ujin”. 33 Këndej e quajti Sabee (që do të thotë: Begati). Për këtë arsye qytetit iu vu emri Bersabe deri në ditën e sotme.
Gratë hetenje të Ezaut
34 Kur Ezau kishte dyzet vjet mori për grua Juditën, bijën e Beerit hetè edhe Bazematën, bijën e Elonit hetè. Të dyja ua prishën zemrën Izakut dhe Rebekës.
1 Izaku u plak. Sytë iu errësuan dhe nuk mund të shihte më.
E thirri djalin e vet të madh, Ezaun, dhe i tha: “Biro”! Ai iu përgjigj: “Urdhëro”! 2 E vazhdoi: “Ti po sheh ‑ i tha ‑ se jam plakur. Nuk e di kur më vjen vdekja. 3 Merri, pra, armët e tua: kukurrën dhe harkun e dil në gjah. Dhe, si të zësh gjë, 4 më përgatit ushqim siç e di se më pëlqen dhe ma sill ta ha që të të bekoj para se të vdes”.
5 Mirëpo, Rebeka e kishte dëgjuar Izakun duke folur me Ezaun, birin e vet. Doli, pra, Ezau për gjah në fushë për të vrarë ndonjë kafshë të egër e për ta sjellë. 6 Rebeka i tha Jakobit, birit të vet: “Ja, e dëgjova tët atë që po fliste me vëllanë tënd dhe po i thoshte: 7 Ma sill gjahun tënd dhe më përgatit ushqim që të ha dhe të bekoj në praninë Zotit, para se të vdes”. 8 Tani, pra, biri im, dëgjo çka po të urdhëroj. 9 Shko në grigjë dhe m’i sill dy edha të mirë që t’i përgatis tët eti prej tyre hajet që i ha me ëndje. 10 Pasi t’ia kesh sjellë tët eti e t’i ketë ngrënë, ta japë bekimin para se të vdesë”.
11 Ai iu përgjigj: “Ti e di se im vëlla Ezau është leshatak, kurse unë nuk jam leshatak. 12 Nëse më prek im atë e i kujtohet, kam frikë se mendon se desha të gënjej e në vend të bekimit, i ngarkoj vetes mallkimin”.
13 Nëna iu përgjigj: “Më rëntë mua ‑ tha ‑ ai mallkim, biri im, por vetëm ti më dëgjo, shko e sill çka të kërkova”.
14 Ai shkoi, i solli dhe ia dha nënës. Ajo i përgatiti hajet ashtu si e dinte se i pëlqenin babait të tij. 15 Dhe me petkat shumë të mira të Ezaut, që i kishte në shtëpi, e veshi Jakobin, 16 me lëkura të edhave ia mbështolli duart dhe pjesën e shogët të qafës. 17 Jakobit, djalit të vet, ia dha në dorë ushqimin shumë te shijshëm dhe bukët që kishte përgatitur.
18 Ky, si hyri tek i ati, tha: “Im atë”! Ai u përgjigj: “Oj! Kush je ti, biri im”? 19 Jakobi iu përgjigj të atit: “Jam Ezau, djali yt i madh. Bëra siç më the. Çohu, kthehu në tryezë e ha prej gjahut tim që të më bekosh.” 20 Izaku i tha përsëri të birit: “Si ‑ tha ‑ aq shpejt munde të gjesh, biri im”? Ai iu përgjigj: “Vullneti i Zotit, Hyjit tënd, bëri që të më takojë”.
21 Por, Izaku i tha: “Afrohu këtu që të të prek, biri im, që ta di a je ti biri im Ezau apo jo”. 22 Ai u afrua tek i ati dhe, pasi e preku, Izaku tha: “Zëri është zëri i Jakobit, por duart, duart janë të Ezaut”. 23 Dhe nuk e njohi, sepse duart ishin leshatake si ato të djalit të madh. Prandaj edhe e bekoi.
24 Tha: “A je ti biri im Ezau”? U përgjigj: “Unë jam”.
25 Atëherë ai: “Më jep ‑ tha ‑ të ha prej gjahut tënd, biri im, dhe të të bekojë shpirti im”. I dha dhe ai hëngri. I solli edhe verë. Kur e piu, 26 Ezaut i tha i ati: “Afrohu e më puth, biri im”! 27 U afrua dhe e puthi. Posa e dëgjoi erën e mirë të petkave të tija, i dha bekimin me këto fjalë:
“Ah! Ç’erë e këndshme e djalit tim,
porsi era e fushës pjellore
që e bekoi Zoti ynë!
28 Të dhëntë Perëndia,
bashkë me vesën e qiellit
e me tokë të pëlleshme,
begati drithi e vere.
29 Të shërbefshin popujt,
para teje u përkulshin fiset!
Ji zotëria i vëllezërve të tu,
para teje u përkulshin bijtë e nënës sate!
Qoftë mallkuar kush të mallkoftë ty,
qoftë bekuar kush të bekoftë ty”!
30 Posa Izaku i kishte dhënë bekimin Jakobit dhe, posa Jakobi u largua nga i ati, ia arriti Ezau, vëllai i tij 31 dhe, si i përgatiti ushqimet, ai solli të atit e tha: “Çohu, babai im, dhe ha nga gjahu i birit tënd, që të më bekojë shpirti yt”. 32 Izaku, i ati i tij i tha: “Pse kush je ti”? Ai iu përgjigj: “Unë jam i parëlinduri, biri yt Ezau”. 33 Izaku u dridh si thupra në ujë nga habia e jashtëzakonshme dhe tha: “Kush është, pra, ai që, pasi e zuri gjahun, ma solli dhe hëngra prej të gjithave para së të vije ti? Unë i dhashë bekimin dhe ai do të jetë i bekuar”.
34 Kur Ezau i dëgjoi fjalët e të atit, i shpërthyen gjëmë të forta e jashtëzakonisht të hidhura dhe i tha të atit: “Ma jep bekimin edhe mua, im atë”! 35 Ai iu përgjigj: “Erdhi me dredhi yt vëlla dhe ta mori bekimin”. 36 Por, ai shtoi: “Ju vu me të drejtë emri Jakob! Ja, më hoq dredhi, për herë të dytë! Herën e parë m’i mori të drejtat e parëlindësisë, kurse tani ‑ herën e dytë ‑ ma mori bekimin që më përkiste mua”!
Dhe shtoi: “A thua nuk e ruajte ndonjë bekim për mua”? 37 Izaku u përgjigj: “Ja, unë e bëra zotërinë tënd dhe të gjithë vëllezërit e tij ia bëra shërbëtorë. Atë e sigurova me drithë e me verë. E pas këtyre, biri im, çka të bëj tjetër për ty?” 38 Ezau i tha t’et: “Po a nuk e ke, ati im, së paku një bekim të vetëm për mua? Po të lutem, ma jep bekimin edhe mua”! Dhe, pasi dëneste më gjëmë, 39 Izaku, i mallëngjyer, i tha:
“Qe Ja, larg tokës pjellore
do ta ngulësh banimin
dhe larg nga vesa që bie prej qiellit.
40 Do të jetosh nga shpata jote
dhe do t’i shërbesh vëllait tënd.
Por do të vijë koha kur të ngrihesh
do ta heqësh zgjedhën e tij nga qafa jote”.
41 Ezau e urrente Jakobin për shkak të bekimit të cilin ia dha i ati. Tha në zemrën e vet: “Po afrohet koha e zisë për tim atë, atëherë do ta vras tim vëlla, Jakobin”. 42 Rebeka qe vënë në dijeni rreth synimeve të Ezaut, djalit të saj të madh. Ajo çoi dhe e thirri Jakobin, djalin e vet të voglin dhe i tha: “Ja, Ezau, vëllai yt, kërcënohet se do të të vrasë. 43 Prandaj, biri im, më dëgjo: çohu dhe ik te Labani, im vëlla, në Karran. 44 Rri me të për ca ditë derisa t'i pushojë zemërimi vëllait tënd. 45 Kur t’i shkojë hidhërimi e të harrojë çka i bëre, atëherë do të çoj të të marr prej andej. Përse të mbetem në të njëjtën ditë pa të dy djemtë”?
Izaku e dërgon Jakobin te Labani
46 Atëherë Rebeka i tha edhe Izakut: “Më është neveritur edhe jeta ime për shkak të këtyre bijave të Hetit. Nëse edhe Jakobi merr për grua ndonjë prej bijave hetite, siç janë këto, bijat e këtij vendi, s’kam pse të jetoj”.
1 Prandaj, Izaku e thirri Jakobin, i dha bekimin dhe i urdhëroi: “Ruaj se martohesh me bijat e Kanaanit. 2 Çohu, shko në Padanaram, në shtëpinë e Batuelit, te babai i nënës sate dhe merr grua prej andej, nga bijat e Labanit, ungjit tënd. 3 E paç bekimin e Hyjit të gjithëpushtetshëm dhe bëftë të trashëgohesh e të shtohesh që të bëhesh shumicë popujsh. 4 Ai të dhëntë ty e farës sate bekimet e Abrahamit që ta fitosh për pronë tokën e çojave të tua që Hyji ia premtoi gjyshit tënd”.
5 Pasi Izaku e dërgoi, Jakobi u nis për Padanaram te Labani, biri i Batuelit aramejas, vëllai i Rebekës, nënës së Jakobit dhe të Ezaut.
Një martesë tjetër e Ezaut
6 Duke parë Ezau se i ati i dha bekimin Jakobit dhe se e dërgoi për në Padanaram për t’u martuar andej dhe, ndërsa po ia jepte bekimin, i urdhëroi me këto fjalë: “Mos merr grua prej bijave të Kanaanit”, 7 dhe se ai i dëgjoi prindërit dhe shkoi në Padanaram; 8 po edhe pasi e kishte sprovuar se i ati nuk i kishte në qejf bijat e Kanaanit, 9 shkoi tek Ismaeli dhe mori për grua, përveç atyre që kishte, Maheletën, bijën e Ismaelit, birit të Abrahamit, të motrën e Nabajotit.
Ëndrra e Jakobit
10 Pasi Jakobi doli prej Bersabesë vazhdoi udhën për Karran.
11 Arriti në një farë vendi dhe, pasi dielli perëndoi, u ndal të kalojë natën. Mori një nga gurët aty pranë, e vuri nën kokë dhe fjeti në atë vend. 12 Në ëndërr pa një shkallë që fundin e kishte në tokë e maja i prekte qiellin. Engjëjt e Hyjit ngriheshin dhe zbritnin nëpër të. 13 Pa edhe Zotin të mbështetur në shkallë që po i thoshte: “Unë jam Zoti, Hyji i Abrahamit, atit tënd, dhe Hyji i Izakut. Tokën në të cilën fle, unë do ta jap ty dhe farës sate. 14 Trashëgimtarët e tu do të jënë porsi pluhuri i dheut. Do të shtrihen në drejtim të perëndimit, të lindjes, të veriut e të jugut. Në ty dhe në farën tënde do të jenë të bekuar të gjithë fiset e dheut. 15 Dhe, ja, unë jam me ty. Unë do të të ruaj kudo që të shkosh. Unë do të kthej në këtë vend, nuk do të lëshoj dore, por do të plotësoj gjithçka që të kam thënë”.
16 Jakobit i doli gjumi dhe tha: “Vërtet në këtë vend qenka Zoti e unë nuk e dija”!
17 E kapi frika dhe tha: “Sa i tmerrshëm ështe ky vend! Nuk është këtu tjetër, por shtëpia e Zotit dhe dera e qiellit!” 18 Jakobi u ngrit heret në mëngjes, mori gurin që e kishte vënë nën kokë, e ndreqi në gurngulur dhe qiti vaj mbi të. 19 Atë vend e quajti Betel; më parë qyteti quhej Luzë.
20 Jakobi bëri edhe këtë kusht: “Nëse Hyji do të jetë me mua dhe nëse do të më ruajë në këtë udhëtim që kam marrë, nëse do të më japë bukë për të ngrënë dhe petka për t’u veshur, 21 dhe nëse do të kthehem shëndosh e mirë në shtëpinë e tim ati ‑ Zoti do të jetë Hyji im 22 dhe ky gur që unë e ngreha në gurngulur do të jetë shtëpia e Zotit; dhe prej të gjithave që do të më dhurosh, unë do të ta jap të dhjetën”.
1 Atëherë Jakobi mori rrugën dhe shkoi në dheun e bijve të Lindjes. 2 Në fushë pa një pus dhe tri grigja delesh në mriz rreth tij, sepse prej tij pinin delet dhe grykën e kishte të mbyllur me një gur të madh. 3 Ishte zakon që, kur të mblidheshin të gjitha delet, të hiqej guri dhe, pasi ta shuanin etjen grigjat, guri të vihej përsëri në grykën e pusit.
4 Jakobi u tha barinjve: “Prej nga jeni, vëllezër”? Ata i përgjigjën: “Prej Karranit”. 5 I pyeti: “A mos e njihni Labanin, birin e Nahorit”? I thanë: “E njohim”. 6 “A është shëndosh?”, u tha. “Mirë është ‑ i thanë ‑ dhe, ja, Rakela, bija e tij po vjen me grigjë”. 7 Tha: “Ka edhe shumë ditë dhe nuk është koha të bashkohen delet. Jepuni të pinë dhe ktheni në kullotë”! 8 Ata përgjigjën: “Nuk mundemi derisa të mblidhen të gjitha bagëtitë e ta heqim gurin prej grykës së pusit; atëherë do t’u japim ujë grigjave”.
9 Ata ende po flisnin me të, dhe ja, Rakela po vinte me delet e të atit. Ishte bareshë. 10 Kur Jakobi e pa Rakelën, bijën e Labanit, ungjit të vet, dhe delet e Labanit, ungjit të vuet, u afrua, e hoq gurin prej grykës së pusit 11 dhe i dha ujë grigjës së Labanit, ungjit të vet. Atëherë Jakobi e përqafoi Rakelën dhe qau me zë të lartë. 12 I tregoi se ishte vëllai babait të saj dhe biri i Rebekës. Ajo, duke nxituar, e lajmëroi të atin. 13 Ai, posa dëgjoi se kishte ardhur djali i motrës, Jakobi, vrapoi për t’i dalë para. E përqafoi dhe e mbuloi me të puthura dhe i priu në shtëpi të vet. Pasi i dëgjoi të gjitha ç’kishin ngjarë, 14 tha: “Vërtet qenke ashti dhe mishi im”!
Kështu qëndroi tek ai një muaj.
Dy martesat e Jakobit
15 Atëherë Labani i tha: “A thua pse je im vëlla do të më shërbesh falas? Më trego sa duhet të jetë shpërblimi yt”!
16 Labani kishte dy vajza. E madhja quhej Lia, kurse e vogla quhej Rakelë. 17 Lia i kishte sytë e sëmurë me gloq, kurse Rakela ishte e bukur dhe e pashme. 18 Jakobi e donte këtë dhe tha: “Do të të shërbej shtatë vjet për vajzën tënde të voglën, Rakelën”. 19 Labani u përgjigj: “Më mirë është ta jap ty se sa një njeriu tjetër. Rri me mua”!
20 Kështu Jakobi shërbeu shtatë vjet për Rakelën. Iu duk si të ishin pak ditë prej dashurisë së madhe ndaj saj. 21 Atëherë Jakobi i tha Labanit: “Ma jep të fejuarën time, sepse u plotësua koha e dua të martohem”.
22 Labani i thirri në bukë të gjithë njerëzit e atij vendi dhe bëri dasmë. 23 Kur u bë mbrëmje, Labani mori vajzën e vet Linë dhe ia dha Jakobit. Ky u bashkua me të. 24 Labani ia dha vajzës shërbëtoren që quhej Zelfë.
Kur zbardhi drita... ç’të shohësh? Ishte Lia!
25 Jakobi i tha vjehrrit të vet: “Çfarë më bëre kështu? A nuk të shërbeva për Rakelën? Përse më gënjeve”? 26 Labani iu përgjigj:
“Ndër ne nuk ështe zakon ta martojmë vajzën e vogël para të madhes. 27 Le të kalojë kjo javë dasme dhe do ta jap edhe tjetrën si shpërblim për shërbim që do të më bësh për shtatë vjet të tjera”.
28 Jakobi pranoi dhe, pasi kaloi java e dasmës, Labani ia dha edhe vajzën tjetër, Rakelën, për grua. 29 Kësaj ia dha për shërbëtore Bilhën. 30 Jakobi u martua edhe me Rakelën dhe e deshi më shumë se Linë. I shërbeu Labanit edhe shtatë vjet të tjera.
Bijtë e Jakobit
31 Zoti duke parë se Jakobi e përbuzte Linë, atë e bëri të pëlleshme, kurse Rakelën beronjë. 32 Lia mbeti në e rëndë dhe lindi djalin, të cilit ia dhanë emrin Ruben, sepse thoshte: “Zoti e pa përvujtërinë time, tani do të më dojë burri im”.
33 Ngjizi përsëri dhe lindi djalin e tha: “Ndjeu Zoti se isha e lënë pas dore dhe ma dhuroi edhe këtë djalë”. Ia ngjiti emrin Simon.
34 Mbeti edhe të tretën herë shtatzënë dhe lindi edhe një djalë e tha: “Ketë herë burri im do të kthehet kah unë, sepse i linda tre djem”, prandaj e quajti Levi.
35 Ngjizi edhe të katërtën herë dhe lumnoi një djalë e tha: “Këtë herë do t’i jap lavdi Zotit”! Për këtë arsye e quajti Judë. Dhe pushoi të lindë.
1 Rakela, duke parë se nuk po mund të lindte fëmijë, i pati smirë motrës dhe i tha burrit: “Bëj të kem fëmijë, ndryshe do të vdes”! 2 Jakobi i hidhëruar, iu përgjigj: “Pse a mos jam unë në vend të Hyjit që ty ta mohoi frytin e barkut”? 3 Por, ajo tha: “Ja, shërbëtorja ime Bilha: bjer me të, që të lindë në prehrin tim dhe të kem edhe unë prej saj bij”. 4 Dhe ia dha Bilhën, shërbëtoren e vet për grua. 5 Kjo, pasi e mori Jakobi, ngjizi dhe lindi djalë.
6 Rakela tha: “Hyji ma dha të drejtën dhe ma dëgjoi edhe mua lutjen, sepse më dhuroi djalin”. Prandaj e quajti me emër Dan.
7 Bilha, shërbëtorja e Rakelës, mbeti përsëri shtatzënë dhe i lindi Jakobit nje djalë tjetër. 8 Rakela tha: “Luftimet e Hyjit i luftova me motrën time dhe ngadhënjeva”, prandaj e quajti Neftali.
9 Lia, kur pa se nuk po mund të lindte më, mori Zelfën, shërbëtoren e vet dhe ia dha Jakobit për grua. 10 Edhe kjo i lindi Jakobit djalë. 11 Dhe Lia klithi: “Ç’fat të mirë”!
Prandaj e quajti Gad.
12 Zelfa, shërbëtorja e Lisë, i lindi Jakobit edhe një djalë tjetër. 13 Dhe Lia klithi prapë: “Për lumturinë time! Sepse gratë do të më shpallin të lume”! Prandaj e quajti Aser.
14 Në kohën e korrjes së grurit Rubeni doli në fushë, gjeti mullaga dhe ia solli Lisë, nënës së vet. Rakela i tha: “Më jep pak mullaga që t’i solli djali”. 15 Ajo iu përgjigj: “A po të duket pak që ma rrëmbeve burrin e po do të m’i marrësh edhe mullagat e djalit tim”? Rakela i tha: “Le të flejë sonte me ty për mullagat e djalit tënd”. 16 Kur Jakobi u kthye në mbrëmje nga fusha, Lia i doli përpara e i tha: “Sonte fli tek unë, sepse të kam paguar me mollët e dashurisë së djalit tim”. Dhe ai fjeti me të atë natë.
17 Hyji e vështroi Linë, ngjizi dhe i lindi Jakobit djalin e pestë 18 dhe tha: “Perëndia më shpërbleu, pse ia dhashë burrit tim shërbëtoren time”. Prandaj e quajti djalin Isahar.
19 Lia mbeti përsëri shtatzënë dhe i lindi Jakobit djalin e gjashtë 20 dhe tha: “Perëndia më dhuroi dhuratë të mirë. Kësaj here do të më nderojë burri im, sepse i linda gjashtë djem”. Prandaj e quajti djalin Zabulon.
21 Pas këtij lindi edhe vajzën me emër Dinë. 22 Hyjit i ra ndërmend edhe për Rakelën; Hyji ia plotësoi dëshirën dhe e bëri të pëlleshme. 23 Edhe kjo ngjizi dhe lindi djalë. Tha: “Hyji ma hoqi turpin!” 24 Dhe e quajti me emër Jozef duke shtuar: “Më shtoftë Zoti edhe me një djalë tjetër”!
Si u pasurua Jakobi
25 Pasi lindi Jozefi, Jakobi i tha Labanit: “Më lësho të kthehem në shtëpinë time, në vendin tim. 26 M’i jep gratë dhe fëmijët e mi, për të cilat të shërbeva, që të shkoj e ti e di shërbimin që të kam bërë”. 27 Labani i tha: “Nëse të kam mik... Me ca shenja mësova se Hyji më bekoi në saje tënde. 28 Caktoje shpërblimin tënd që do të ta jap”.
29 Jakobi iu përgjigj: “Ti e di se si të kam shërbyer dhe sa t’u shtuan grigjat në duart e mia. 30 Ç’ke pasur para se të vija unë te ti? E tani shih sa ështe shtuar. Pate bekimin e Zotit që kur erdha unë. E tani, është koha të punoj edhe për shtëpinë time”? 31 Labani i tha: “Çka do të të jap”? Ai iu përgjigj: “S’dua të më japësh asgjë; por, nëse bën çka të kërkoj unë, do t’i kullos dhe do t’i ruaj përsëri bagëtitë e tua. 32 Sot më lejo t’u hyj të gjitha grigjave të tua, që të ndaj të gjitha bagëtitë ngjyrash të ndryshme e me lara dhe, cilado që të jetë galë ndër dele dhe kracë e lacë ndër dhi, do ta marr për shpërblimin tim. 33 Nesër do të më përgjigjë drejtësia ime. Kur të vish për ta parë pagën time, të gjitha dhitë që nuk do të jenë laca e kraca dhe ndër dele të mos jenë gala, le të vlerësohet si të vjedhura”.
34 Labani i tha: “Mirë, na qoftë si po thua ti”!
35 Po atë ditë i ndau cjeptë kracana e lacana si dhe të gjitha dhitë kraca e laca, të gjitha që kishin pika të bardha, dhe ndër berre çdo kokërr që ishte galë dhe ua dha djemve të vet. 36 I çoi tri ditë rrugë larg ndërmjet tij dhe Jakobit. Jakobi ruante pjesën tjetër të bagëtive të Labanit.
37 Atëherë Jakobi mori thupra të njoma plepi, bajameje dhe rrapi dhe ua hoqi pjesërisht lëkurën, kështu që atyre që ua hoqi lëkurën t’u dukej të bardhët. 38 Thuprat që i kishte shkruar pjesërisht me vija, i vuri në lugje, ku i ujonte që, kur të vinin grigjat për të pirë ujë, t’i kishin para sysh thuprat dhe, duke shikuar ato, të mbarësoheshin. 39 Kështu mbarësoheshin duke shikuar thuprat dhe bënë edha ngjyrash të ndryshme, kraca e laca.
40 Po edhe për sa u përket deleve, edhe ato Jakobi i ndau e bënte ashtu që, ndërsa ndërzeheshin, të shikonin të larmet dhe të zezat që ishin në grigjën e Labanit. Kështu bëri grigja të veta dhe nuk i bashkoi me grigjat e Labanit. 41 Sa herë që mbarësoheshin bagëtitë e shëndosha, Jakobi vinte thuprat në lugjet e ujit para syve të tyre që të mbarësoheshin duke i shikuar ato. 42 Kur mbarësoheshin bagëtitë e nevojme, nuk i vinte. Kështu të nevojmet i takonin Labanit e të fortat Jakobit. 43 Kështu ai u pasurua jashtëzakonisht dhe bëri grigja të mëdha, shërbëtore e shërbëtorë, gamile e gomarë.
1 Jakobi, pasi mori vesh se bijtë e Labanit thonin: “Gjithçka pati ynë atë ia mori Jakobi dhe prej mallit të babait tonë e mblodhi të gjithë atë pasuri”, 2 pa edhe në fytyrën e Labanit, se nuk ishte më ndaj tij si dje e pardje. 3 Edhe Zoti i tha Jakobit: “Kthehu në dheun e të parëve të tu, në vëllazërinë tënde, dhe unë do të jem me ty”.
4 Jakobi çoi e i thirri Rakelën e Linë në fushë, ku po ruante gjënë, 5 dhe u tha: “Po shoh nga fytyra e babait tuaj se nuk është më ndaj meje si më parë. Hyji i tim eti qe me mua. 6 Po edhe ju vetë keni parë se i shërbeva atit tuaj me të gjitha fuqitë e mia. 7 E ati juaj luajti me mua dhe dhjetë herë ma ndërroi pagën, por, megjithatë, Hyji nuk e lejoi të më dëmtojë”. 8 Kur thoshte: “Bagëtitë e ngjyrëngjyrshme do të jenë paga jote”, të gjitha bënin qengja të larmë. Kur, përkundrazi, thoshte: “Të frëcmet do të jenë paga jote”, të gjitha grigjat bënin të frëcme. 9 Hyji ia mori atit tuaj pasurinë dhe ma dha mua. 10 Një herë, kur ishte koha e mbarësimit, papritmas, pashë në ëndërr cjep kracana, lacana dhe me vija që po ndërzeheshin. 11 Engjëlli i Hyjit më tha në ëndërr: “Jakob”. Unë i përgjigja: “Tek jam”! 12 Ai shtoi: “Çoji sytë dhe shiko: të gjithë cjeptë që po ndërzehen janë kracana, lacana e të larmë. Pashë mirë gjithçka po të bën Labani. 13 Unë jam Hyji, Betel ku ti i ke shugururar gurngulurin dhe m’iu kushtove. Tani, pra, çohu dhe dil nga ky vend dhe kthehu në vendlindjen tënde”.
14 Atëherë Rakela e Lia i përgjigjën: “Vallë, a kemi ne më pjesë dhe gjë për të trashëguar në shtëpinë e atit tonë? 15 Pse a nuk na mbajti si të ishim të huaja dhe a nuk na shiti e nuk e hëngri çmimin tonë? 16 Po edhe e gjithë pasuria që Hyji ia mori atit tonë, është jona dhe e bijve tanë: prandaj, bëj ashtu si të ka urdhëruar Hyji”.
17 Atëherë Jakobi u çua dhe i ngarkoi fëmijët e vet dhe gratë e veta në gamile. 18 Mori edhe të gjitha grigjat e veta dhe mbarë pasurinë që kishte fituar në Padanaram dhe tfilloi për Kanaan tek Izaku, i ati i tij.
19 Në atë kohë Labani kishte shkuar për të qethur delet e Rakela i vodhi idhujt që i përkitnin t’et. 20 Jakobi ia treti vëmendjen Labanit sa që këtij as që i shkoi në mendje se do të iknin.
21 Kështu Jakobi iku me gjithçka kishte, e kaloi Lumin dhe u drejtua kah malet e Galaadit.
Labani e ndjek Jakobin
22 Të tretën ditë i lajmëruan Labanit se Jakobi kishte ikur. 23 Ky i mori me vete vëllezërit e vet dhe e ndoq shtatë ditë. E zuri në malin Galaad. 24 Por, Hyji erdhi te Labani Arameas natën në ëndërr dhe i tha: “Ruaj se i thua gjë Jakobit”!
25 Jakobi e kishte ngulur çadrën e vet, kur edhe Labani, pasi e arriti me vëllezërit e vet, po në malin Galaad, e nguli edhe ai çadrën. 26 Atëherë i tha Jakobit: “Përse veprove kështu dhe më gënjeve dhe m’i more bijat e mia si t’i kishe fituar me shpatë? 27 Përse ike fshehurazi e më gënjeve pa më treguar? Do të kisha përcjellë me gëzim, me këngë, me tupana e me lyra! 28 Nuk më dhe mundësi as t’i puth bijtë e bijat e mia. Veprove marrisht! Tani 29 unë e kam në dorë të të bëj keq, por Hyji i babait tëndë më tha dje: ‘Ruaj se i thua gjë Jakobit!’ 30 Ani, ike se të ka marrë malli për shtëpinë e atit tënd, por pse m’i vodhe idhujt e mi”?
31 Jakobi iu përgjigj: “Ika pse pata frikë! Mendoja më vete se ndoshta do të m’i marrësh me dhunë bijat e tua. 32 E sa për hyjnitë e tua, kujtdo që t’ia gjesh, ta paguajë me jetë! Në praninë e të afërmve tanë kontrollo dhe gjithçka të gjesh tek unë prej gjërave të tua, merre”! Jakobi nuk dinte në të vërtetë se Rakela i kishte vjedhur idhujt shtëpiakë.
33 Atëherë Labani hyri në çadrën e Jakobit e të Lisë dhe të dy shërbëtoreve, por nuk gjeti gjë. Si doli prej çadrës së Lisë, hyri në çadrën e Rakelës. 34 Ajo i kishte fshehur idhujt në shalën e deves dhe u ul mbi të. T’et që po kërkonte mbarë çadrën dhe që nuk gjeti asgjë 35 i tha: “Mos të hidhërohet imzoti, që nuk po mund të ngrihem në këmbë para teje, sepse jam ndër ato të grave”.
Ai kërkoi, por nuk i gjeti idhujt.
36 I fyer prej hidhërimit Jakobi atëherë shfreu kundër Labanit: “Çfarë faji apo çfarë mëkati bëra që po më përndjek kështu, 37 sa s’më le zhele pa pështjelluar? Çka gjete prej gjithë asaj pasurie të shtëpisë sate? Nxirre këtu para syve të vëllezërve të mi e të tu dhe ata të gjykojnë! 38 Ja, tani njëzet vjet jam te ti! Delet e tua dhe dhitë e tua nuk shtinë! Deshtë e grigjave të tua nuk i hëngra! 39 As për të ngrënat nga bisha nuk ta solla shenjën: gjithmonë ta kam paguar dëmin! Çkado vidhej ditën apo natën, prej meje e kërkoje! 40 Ditën më digjte vapa e natën akulli! Gjumi më ikte prej syve. 41 Kështu të shërbeva për njëzet vjet me radhë në shtëpinë tënde: katërmbëdhjetë vjet për bijat e tua e gjashtë për grigjat e tua. Ti je ai që ma ndërrove pagën dhjetë herë! 42 Po të mos e kisha pasur pranë Hyjin e tim ati, Hyjin e Abrahamit, Tmerrin e Izakut, me siguri do të më kishe nisur lakuriq! Vuajtjet e mia dhe mundin e duarve të mia, i pa Hyji dhe vendosi dje”!
Marrëveshja mes Jakobit e Labanit
43 Labani atëherë iu përgjigj: “Këto bija janë bijat e mia, këta bij janë bijtë e mi, këto grigja janë grigjat e mia dhe gjithçka që po sheh, janë të miat. Çfarë të keqeje mund t’u bëj unë sot bijave të mia dhe bijve të tyre që ato i lindën? 44 Eja, pra, e të lidhim besë unë e ti që ta kemi një dëshmi ndërmjet nesh”.
45 Jakobi mori një gur, e ngriti në gurngulur, 46 dhe u tha vëllezërve të vet: “Mblidhni gurë”! Ata grumbulluan gurë dhe bënë mogilë e hëngrën bukë aty mbi të. 47 Labani e quajti Jegarsahaduta (d. m. th. Mogila e dëshmitarit), kurse Jakobi Galed (secili sipas gjuhës së vet). 48 Labani tha edhe: “Kjo mogilë le të jetë sot dëshmitare e besës së lidhur ndërmjet meje e teje”, dhe prandaj u quajt Galed (d. m. th. Mogilë dëshmitare), 49 po edhe Masfa (d. m. th. Vërojtore), sepse tha: “Le të përgjojë Zoti ndërmjet meje e teje, kur ne s'do ta shohim njëri ‑ tjetrin. 50 Nëse do t’i marrësh me të keq bijat e mia dhe nëse do të marrësh gra të tjera pos tyre, edhe në mos paçim asnjë njeri ndërmjetës, dije mirë se Hyji është dëshmitar ndërmjet meje e teje”. 51 Labani shtoi edhe i tha Jakobit: “Ja mogila dhe gurnguluri, të cilin e ngula ndërmjet meje e teje! 52 Kjo mogilë dhe guri do të jenë dëshmitarë se unë nuk do ta kaloj këtë mogilë për të keq në drejtimin tënd dhe se as ti nuk do ta kalosh këtë mogilë as këtë gurë për të keq ndaj meje. 53 Hyji i Abrahamit dhe Hyji i Nahorit le të jenë gjykatësit tonë”!
Edhe Jakobi u përbe me Tmerrin e të atit Izakut.
54 Në mal Jakobi kushtoi fli dhe i grishi vëllezërit të hanë bukë. Ata, pasi hëngrën, natën e kaluan në mal.
55 Kurse Labani, u ngrit natën i përshëndeti bijtë dhe bijat e veta dhe, pasi u dha bekimin, u kthye në vendin e vet.
1 Edhe Jakobi e vazhdoi udhën që kishte marrë dhe i dolën para engjëjt e Hyjit. 2 Kur i pa, tha: “Ky është fushimi i Hyjit”. Dhe atë vend e quajti Mahanaim (d. m. th. Fushim).
Jakobi përgatit takimin me Ezaun
3 Atëherë Jakobi dërgoi përpara vetes disa lajmëtarë tek Ezau, vëllai i vet, që ishte në Seir, në krahinën e Edomit. 4 Atyre u urdhëroi: “Kështu thuajini zotërisë tim Ezaut: Jakobi, shërbëtori yt, thotë: Kam qenë në shtegtim te Labani dhe tek ai qëndrova deri tani. 5 Kam lopë e gomarë, bagëti të imëta, shërbëtorë e shërbëtore. Po i dërgoj këta njerëz tek imzoti për të gjetur hir para syve të tu”.
6 Lajmëtarët u kthyen te Jakobi dhe thanë: “Qemë tek Ezau, yt vëlla dhe, ja, po nxiton të të dalë para me katërqind burra”.
7 Jakobi u tremb për së tepërmi dhe prej frikës i ndau njerëzit, që ishin me të, si edhe grigjat, dele, lopë e deve në dy tuba. 8 Mendonte: ‘Nëse vjen Ezau dhe i bie njërës turmë, tjetra do të shpëtojë.’
9 Jakobi u lut: “O Hyj i atit tim, Abrahamit, Hyji i atit tim, Izakut! O Zot! Ti më the: ‘Kthehu në vendin tënd, në atmen tënde dhe do të të bëj mirë!’, 10 jam tepër i vogël për të gjithë atë mëshirë dhe për të tërë atë besënikëri që ia bëre shërbëtorit tënd. Vetëm me një shkop e kalova lumin Jordan e tani po kthehem me dy tufa! 11 Më shpëto prej dorës së tim vëllai, prej dorës së Ezaut, sepse e druaj pa masë; druaj se kur të vijë ai do të mbysë nënë e bij! 12 Ti m’u zotove se do të më bësh mirë dhe se do ta përhapësh farën time porsi rërën e detit, që ka aq shumë sa që s’mund të numërohet”.
13 Jakobi u ndal atë natë në atë vend. Atëherë mori prej atyre që kishte për t’ia dhënë dhuratë Ezaut, vëllait të vet: 14 dyqind dhi, cjep njëzet, dele dyqind, desh njëzet, 15 deve pëlleja me të vegjëlit e tyre tridhjetë, lopë dyzet, mëzetër dhjetë, gomarica njëzet dhe dhjetë zogj gomarësh. 16 Ua dha shërbëtorëve të vet, secilit tubën në vete dhe u tha shërbëtorëve: “Kaloni para meje dhe lini vend prej tufës në tufë”.
17 Të parit i urdhëroi: “Nëse do ta takosh Ezaun, tim vëlla, dhe nëse të pyet: ‘I kujt je?’ dhe ‘Kah po shkon?’ dhe ‘Të kujt janë këto që po i ndjek?’, 18 përgjigju: ‘Të shërbëtorit tënd, Jakobit; është një dhuratë që ia dërgon imzotit, Ezaut. Edhe ai vetë po vjen pas nesh’”.
19 Po kështu i urdhëroi edhe të dytit e të tretit dhe të gjithëve që u grahnin tufave. U tha: “Po këto fjalë thojani Ezaut kur ta takoni, 20 dhe shtoni: Po edhe vetë Jakobi, shërbëtori yt, po vjen pas nesh. Sepse tha: Dëshiroj ta qetësoj me dhurata që po ia dërgoj përpara dhe atëherë do të takohem me të: shpresoj se do të pajtohet me mua”.
21 Dhuratat, pra, u nisën përpara tij, kurse ai u ndal atë natë në zemërimië.
Luftimi me Hyjin
22 Po atë natë Jakobi u çua, i mori dy gratë e veta dhe dy shërbëtoret me njëmbëdhjetë bijtë dhe e kaloi vaun e Jabokut.
23 I mori, pra, dhe i kaloi në atë anë të përroit ata dhe gjithçka ishte e tija, 24 kurse ai mbeti vetëm.
Kur, ja, një njeri po luftonte me të deri në mëngjes! 25 Ky, kur pa se nuk po mund ta mundë, ia preku kërdhokullën, dhe menjëherë i doli gjymtyra e kërdhokullës së Jakobit, ndërsa po rrokej me të. 26 Ai i tha: “Më lësho se zbardhi agimi”! ‑ “Jo, nuk të lëshoj ‑ i tha ky ‑ në qoftë se nuk më jep më parë bekimin”!
27 Ai tha: “Si quhesh për emër”? iu përgjigj: “Jakob”. 28 Atëherë ai i tha: “Nuk do të quhesh më Jakob, por Izrael: sepse luftove me Perëndinë e me njerëz dhe ngadhënjeve”! 29 Jakobi e pyeti: “Ma trego emrin tënd”! U përgjigj: “Përse ma kërkon emrin”? Dhe ia dha bekimin në atë vend. 30 Jakobi e quajti atë vend Fanuel. Tha: “E pashë Perëndinë faqe faqas dhe mbeta gjallë”!
31 Dielli po lindte kur Jakobi e kaloi Fanuelin. Shqeponte për shkak të kërdhokullës. 32 Për këtë arsye izraelitët nuk e hanë dellin që është në gjymtyrën e kërdhokullës as sot e kësaj dite. Arsyeja është pse Ai ia preku Jakobit glicën e kërdhokullës.
1 Jakobi i çoi sytë dhe pa se po vinte Ezau me katërqind vetë. I ndau bijtë e Lisë, të Rakelës e të dy shërbëtoreve.
2 Dy shërbëtoret dhe bijtë e tyre i qiti të para, Linë dhe bijtë e saj të dytë, kurse Rakelën e Jozefin në fund. 3 Ai doli para tyre dhe me fytyrë për dhe e nderoi shtatë herë, derisa u afrua tek i vëllai. 4 Ezau u lëshua vrap në takim me të vëllanë dhe e përqafoi. Duke e shtrënguar ngryka‑ngrykas e puthte dhe qanin të dy.
5 Kur i çoi sytë, i pa gratë dhe fëmijët e tyre e tha: “Çka i ke ti këta”? Jakobi u përgjigj: “Janë fëmijët e mi që m'i dhuroi Perëndia, mua shërbëtorit tënd”. 6 U afruan shërbëtoret dhe fëmijët e tyre, u përkulën në nderim. 7 U afrua edhe Lia me fëmijët e saj dhe u përkulën në nderim. Të fundit e përshëndetën duke u përulur Jozefi dhe Rakela.
8 “Çka janë ato turma ‑ i tha ‑ që i pashë udhës”? iu përgjigj: “Që të gjej mirëkuptim para teje, imzot”. 9 Ai i tha: “Kam mjaft, or vëlla! Lëri për vete”! 10 Jakobi foli: “Mos ma prish, po të lutem, por, nëse kam gjetur hir para syve të tu, merri si dhuratëz prej dorës sime! M’u bë, kur e pashë fytyrën tënde, si ta kisha parë fytyrën e Perëndisë, pasi dëftove mirëkuptim për mua! 11 Merre, po të lutem, bekimin që ta solla, sepse Hyji ka pasur dhimbje për mua e kam gjithçka”.
Dhe, pasi u përpoq ta bindë me ngulm, ai pranoi 12 e tha: “Po shkojmë së bashku dhe do të jem shok udhëtimi me ty”. 13 Jakobi iu përgjigj: “Ti po sheh, imzot, se i kam fëmijët e njomë me vete edhe delet e lopët pëlleja! Po i mundova tepër në të ecur vetëm edhe një ditë, do të më cofin të gjitha grigjat. 14 Le të shkojë para meje imzoti, e unë do të vij pas ngadalë, sipas mundësisë të ecjes së gjësë së gjallë dhe sipas ecjes të të vegjëlve deri të arrij tek imzoti në Seir”. 15 Ezau iu përgjigj: “Po të lutem që së paku ndokush prej njerëzve që janë me mua të shoqërojnë në udhëtim”. “Po nuk është nevoja ‑ iu përgjigj Jakobi ‑ kam nevojë vetëm për një gjë: që të jem i pajtuar me imzotin”!
16 Po atë ditë Ezau u kthye rrugës së vet në Seir.
17 Jakobi erdhi në Sukot, ku për vete ndërtoi shtëpinë dhe per bagëti ndërtoi kasolla. Atë vend e quajti Sukot (d. m. th. Tëbanet).
Arritja në Sikem
18 Jakobi, pasi erdhi prej Padanaramit arriti shëndosh e mirë në qytetin e Sikemit, që është në Kanaan. Nguli, banesën përballë qytetit. 19 Prej bijve të Hemorit, të atit të Sikemit, e bleu për njëqind para argjendi atë copë tokë ku nguli çadrën e vet. 20 Aty e ndërtoi një lter dhe e quajti: “Hyji është Hyj i Izraelit”.
1 Dina, bija e Lisë që ia lindi Jakobit, doli për t’i parë vajzat e vendit. 2 Kur e pa Sikemi, biri i Hemor Heveut, prijësit të atij vendi, i lakmoi dhe e grabiti. Ai edhe e dhunoi Dinën. 3 Shpirti i tij u ngjit për të dhe e dashuroi. I fliste përzemërsisht për ta pajtuar. 4 Atëherë i tha Hemorit, të atit: “Ma merr këtë vajzë për grua”!
5 Jakobi, kur mori vesh se ia kishte dhunuar Dinën, të bijën, ndërsa të bijtë ishin larg në kullota të bagëtive, heshti derisa të kthehen ata.
6 Erdhi Hemori, i ati i Sikemit, për të biseduar me Jakobin, 7 dhe ja, ia bëhen edhe bijtë e Jakobit prej fushës. Kur dëgjuan se çka kishte ngjarë, u prishën dhe u hidhëruan për së tepërmi, sepse kishte bërë një punë çnderuese të madhe kundër Izraelit dhe, duke dhunuar bijën e Jakobit, kishte bërë vepër të turpshme.
8 Atëherë Hemori foli me ta e tha: “Sikemi, im bir, është i dhënë me gjithë shpirt pas vajzës tuaj. Jepjani për grua. 9 Madje të lidhemi me njëri-tjetrin me anë të martesave: bijat tuaja na i jepni neve e ju merrni tonat. 10 Banoni me ne dhe vendi për ju do të jetë i hapur: banoni në të, qarkulloni lirisht, mund të bëni prona”. 11 Po edhe Sikemi iu drejtua t’et dhe vëllezërve të vajzës: “Vetëm të pajtohem me ju dhe do t’ju jap çka të më kërkoni. 12 Ma shtoni shumë pagën e fejesës dhe dhuntinë, do të paguaj me ëndje çka të kërkoni. Vetëm ma jepni këtë vajzë për grua”.
13 Bijtë e Jakobit i përgjigjën Sikemit dhe Hemorit, të tij, jo pa dredhi për shkak të dhunimit të motrës: 14 “Nuk mund të bëjmë çka kërkoni: t’ia japin motrën tonë një të parreth‑ preri: kjo do të ishte një poshtërsi e madhe për ne. 15 Vetëm kështu mund të pranojmë: nëse doni të bëheni si ne, le të rrethpritet çdo mashkull i juaji. 16 Vetëm atëherë do t’ju japim bijat tona e do t’ju marrim bijat tuaja, do të jetojmë bashkë me ju dhe do të bëhemi një popull i vetëm. 17 Nëse nuk doni të rrethpriteni, do ta marrim vajzën tonë dhe do të largohemi”.
18 Hemorit dhe Sikemit, birit të tij, u pëlqeu propozimi i tyre. 19 Djaloshi as që donte ta shtyjë aspak të kryhej atë që ata kërkonin, sepse e donte për së tepërmi bijën e Jakobit, e në anën tjetër, ishte ndër më të rëndësishmit e shtëpisë së tij.
20 Ata shkuan te dera e qytetit. Hemori e Sikemi, biri i tij, folën me burrat e qytetit të tyre. U thanë: 21 “Këta njerëz janë të paqtë me ne. Le të qëndrojnë në tokën tonë dhe le ta qarkullojnë; ka mjaft vend për ta. Vajzat e tyre do t’i marrim për gra dhe tonat do t’ua japim atyre. 22 Porse ata pranojnë të bëjnë marrëveshje me ne, të qëndrojnë me ne dhe të bëhemi një popull: nëse edhe ne i rrethpresim të gjithë meshkujt tanë si ata. 23 Kështu bagëtitë, pasuria e tyre, e gjithë gjëja e gjallë e tyre do të jetë jona. T’jau plotësojmë, pra, këtë kërkesë dhe do të banojnë ndër ne”!
24 Të gjithë ata që mund të dilnin te dera e qytetit pranuan dhe i rrethprenë të gjithë meshkujt.
Hakmarrja e Simonit dhe e Levit
25 Por, ç’ndodhi se!... Të tretën ditë, kur dhembjet janë më të mëdha, dy bijtë e Jakobit ‑ vëllezërit e Dinës, Simoni dhe Levi, morën shpatat dhe hynë pa farë frike në qytet. Këta i prenë të gjithë meshkujt, 26 gjithashtu edhe Hemorin dhe Sikemin dhe e morën prej shtëpisë së Sikemit Dinën, motrën e vet.
27 Bijtë e Jakobit t’u lëshuan mbi kufoma dhe e plaçkitën qytetin në hakmarrjë për përdhunim. 28 I morën bagëtitë e imëta e të trasha, gomarë dhe gjithçka kishin në qytet e në fushë. 29 Morën gjithçka kishin pasur. Fëmijët e gratë e tyre i morën skllevër dhe plaçkitën gjithçka gjetën nëpër shtëpi.
30 Atëherë Jakobi u tha Simonit e Levit: “Më qitët në sherr! Bëtë të më urrejnë banorët e këtij vendi, kananenjtë e ferezenjtë. Ne jemi pak. Nëse ata bashkohen e më sulmojnë, do të më qesin faret mua dhe shtëpinë time”. 31 Ata përgjigjën: “A u desh ta shpërdorojnë motrën tonë si të ishte lavire”?
1 Atëherë Hyji i tha Jakobit: “Çohu dhe ngjitu në Betel e bano atje! Ndërtoje nje lter në nder të Hyjit që t’u dëftua kur ikje prej Ezaut, vëllait tënd”.
2 Jakobi e bashkoi tërë familjen e tha: “Flakni hyjnitë e huaja që i keni me vete dhe pastrohuni! Ndërroni petkat tuaja! 3 Të çohemi e të ngjitemi në Betel për t’ia ndërtuar atje një lter Hyjit që më vështroi në ditët e vështirësisë sime dhe më shoqëroi në udhën time”. 4 Ia dhanë të gjithë idhujt e huaj që i kishin dhe vathët që i kishin në veshë të tyre. Jakobi i futi në dhe rrëzë Qarrit që është afër qytetit Sikem.
5 Ata u nisën dhe tmerri i Hyjit i kapi të gjitha qytetet përreth dhe nuk patën guxim t’i përndjekin bijtë e Jakobit. 6 Atëherë Jakobi mbërriti në Luzë, që është në dheun e Kanaanit, d. m. th. në Betel, ai dhe i tërë populli me të. 7 Aty e ndërtoi lterin dhe atë vend e quajti Hyji i Betelit. Sepse këtu iu duk Hyji, kur ikte nga vëllai i vet. 8 Po në këtë kohë vdiq Debora, nanshorja e Rebekës dhe qe varrosur në rrëzë të Betelit pranë një lisi. Ai vend u quajt Qarri i Vajtimit.
9 Hyji iu dëftua edhe një herë Jakobit pasi u kthye prej Padanaramit, i dha bekimin 10 me këto fjalë: “Nuk do të quhesh më Jakob, por emri yt do të jetë Izrael”, dhe e quajti Izrael. 11 I tha edhe:
“Unë jam Hyji i gjithëpushtetshëm!
Shumohu dhe shtohu!
Prej teje do të dalë
një popull, një shumicë popujsh;
mbretër do të rrjedhin prej ijëve të tua!
12 Po edhe tokën që ia dhashë
Abrahamit dhe Izakut,
do ta jap ty
dhe farës sate pas teje”.
13 Dhe Hyji prej tij u ngrit lart.
14 Jakobi ndreqi gurngulurin në vend, ku i pati folur Hyji. Atëherë e njomi me fli njomjeje duke i qitur vaj 15 dhe atë vend e quajti Betel.
Lindja e Beniaminit e vdekja e Rakelës
16 Atëherë çuan zemërimiën nga Beteli. Kishte edhe pak udhë deri tek Efrata, kur Rakela lindi. 17 Për shkak të vështirësisë në të lindur filloi të jetë në rrezik. Mamia i tha: “Mos ki frikë se edhe kësaj here ke djalë”! 18 Ndërsa po i dilte shpirti sepse ishte në fill të vdekjes, e quajti djalin e vet Benoni (d. m. th. Djali i dhimbjes sime); kurse i ati e quajti Beniamin (d. m. th. Djali i të djathtës).
19 Vdiq, pra, Rakela dhe qe varrosur në udhë që shpinte në Efratë, d. m. th. në Betlehem. 20 Jakobi ngriti një gurngulur mbi varrin e Rakelës; ky gurngulur i varrit të Rakelës qëndron deri në ditën e sotme.
Zvetënimi i Rubenit
21 Izraeli u çua prej andej dhe shkoi e nguli zemërimiën përtej Magdalederit (d. m. th. Kulla e grigjës). 22 Ndërkohë që Izraeli po qëndronte atje, shkoi Rubeni dhe fjeti me Bilhën, konkubinën e të atit. Izraeli e mori vesh.
Dymbëdhjetë bijtë e Jakobit
Jakobi pati dymbëdhjetë djem.
23 Bijtë e Lisë: i parëlinduri Rubeni, pastaj Simoni, Levi, Juda, Isahari dhe Zabuloni.
24 Bijtë e Rakelës: Jozefi e Beniamini.
25 Bijtë e Bilhës, shërbëtores së Rakelës: Dani e Neftaliu.
26 Bijtë e Zelfës, shërbëtores së Lisë: Gadi e Aseri.
Këta janë bijtë e Jakobit që i lindën në Padanaram.
Vdekja e Izakut
27 Jakobi shkoi tek i ati, Izaku, që ishte në Mambre të Kariatarbeesë, d. m. th. në Hebron. Këtu kishin zemërimiuar Abrahami dhe Izaku.
28 Izaku i kishte mbushur njëqind e tetëdhjetë vjet. 29 Vdiq dhe iu bashkua të parëve të vet, i moshuar dhe i ngarkuar me shëngjergja. E varrosën të bijtë Ezau e Jakobi.
1 Këta janë pasardhësit e Ezaut, që quhet edhe Edom.
2 Ezau u martua me bijat e kanaanëve: me Adën, bijën e Elon Heteut e me Oolibamën, bijën e Anës, birit të Sebeon Horreut.
3 Mori për grua edhe Bazematën, bijën e Ismaelit, motrën e Nabajotit. 4 Prej Adës i lindi Elifazi, kurse Bazemata i lindi Rahuelin. 5 Oolibama i lindi Jehuzin, Jalamin dhe Koreun.
Këta janë bijtë e Ezaut që i lindën në Kanaan.
Shpërngulja e Ezaut
6 Atëherë Ezau i mori gratë e veta, bijtë e bijat, të gjithë njerëzit e vet, bagëtitë e imëta e të trasha dhe gjithçka kishte fituar në dheun e Kanaanit dhe shkoi në dheun e Seirit, që të jetë larg prej vëllait të vet Jakobit. 7 Njëmend ishin bërë shumë të pasur dhe nuk mund të banonin më së bashku, sepse nuk i zinte vendi ku banonin për shkak se kishin shumicë të madhe grigjash.
8 Ezau nguli të banojë në malin Seir. Ezau është Edomi.
Pasardhësit e Ezaut në Seir
9 Këta janë pasardhësit e Ezaut, trungut themelues të Edomit në malin Seir. 10 Ja, emrat e bijve të tij: Elifazi, biri i Adës, gruas së Ezaut, Rahueli, biri i Bazematës, gruas së tij.
11 Elifazi pati këta djem: Temanin, Omarin, Sefon, Gatamin dhe Cenezin. 12 Elifazi, djali i Ezaut, kishte konkubinë Tamnën, prej së cilës i lindi Amaleku. Këta janë bijtë e Adës, gruas së Ezaut.
13 Bijtë e Rahuelit janë: Nahati, Zarai, Samai e Mezai. Këta janë bijtë e Bazematës, gruas së Ezaut.
14 Këta ishin bijtë e Oolibamës, bijës së Anës, birit të Sebeonit, gruas së Ezaut, që ia lindi ajo: Jehuzi, Jalami dhe Koreu.
Trungjet themelues të Edomit
15 Këta janë prijësit e bijve të Ezaut: bijtë e Elifazit, të të parëlindurit të Ezaut: prijësi Teman, prijësi Omar, prijësi Sefo, prijësi Cenez, 16 prijësi Kore, prijësi Gatam, prijësi Amalek. Këta janë prijësit e Elifazit në dheun e Edomit. Janë bijtë e Adës.
17 Këta janë bijtë e Rahuelit, birit të Ezaut: prijësi Nahat, prijësi Zara, prijësi Sama, prijësi Meza. Këta janë prijësit e Rahuelit në dheun e Edomit. Janë bijtë e Bazematës, gruas së Ezaut.
18 Këta janë bijtë e Oolibamës, gruas së Ezaut: prijësi Jehus, prijësi Jalam, prijësi Kore. Janë prijësit e Oolibamës, të bijës së Anës, gruas së Ezaut.
19 Këta janë bijtë e Ezaut dhe këta prijësit e tyre. Ezau është Edomi.
Pasardhësit e Seirit Horre
20 Këta janë bijtë e Seirit Horre që banojnë vendin: Lotani, Sobali, Sebeoni, Ana, 21 Dizoni, Eseri dhe Disani. Këta janë prijësit horrenj, bijtë e Seirit në dheun e Edomit. 22 Bijtë e Lotanit qenë: Horiu e Hemani. Tamna ishte motra e Lotanit.
23 Këta janë bijtë e Sobalit: Alvani, Manahati, Ebali, Sefoja dhe Onami. 24 Këta janë bijtë e Sebeonit: Ajai dhe Ana. Ky është Ana që i gjeti burimet e nxehta në shkretëtirë, kur po i kulloste gomarët e Sebeonit, t’et. 25 Pati djalë Dizonin dhe vajzë Oolibamën. 26 Këta janë bijtë e Dizonit: Hemdani, Ezebani, Jetrani dhe Harrani. 27 Këta janë bijtë e Ezerit: Bilhani, Zavani e Jakani. 28 Kurse Dizani pati këta djem: Uzin dhe Aranin.
29 Këta janë prijësit e horrenjve: prijesi Lotan, prijësi Sobal, prijësi Sebeon, prijësi Ana, 30 prijësi Dizon, prijësi Eser, prijësi Dizan. Këta janë prijësit e horrenjve sipas fiseve të tyre në dheun e Seirit.
Mbretërit e Edomit
31 Mbretërit që sunduan në dheun e Edomit, para se izraelitët të kenë mbretin, qenë këta: 32 Në Edom mbretëroi Belai, biri i Beorit. Emri i qytetit të tij ishte Denabë. 33 Vdiq Belai dhe në vend të tij sundoi Jobabi, i biri i Zarës prej Bosrës. 34 Kur vdiq Jobabi, në vend të tij sundoi Husami i dheut të Temanajve. 35 Kur vdiq edhe ky, në vend të tij sundoi Adadi, biri i Badadit, që e theu Madianin në fushimin e Moabit. Qyteti i tij quhej Avit. 36 Pasi vdiq Adadi, në vend të tij sundoi Semlai prej Masrekës. 37 Pasi vdiq edhe ky, në vend të tij sundoi Sauli prej Robohotit përbri lumit. 38 Pasi vdiq edhe ky, në fron e trashëgoi Baalhanani, biri i Ahoborit. 39 Pasi vdiq edhe ky, në vend të tij sundoi Adadi. Qyteti i tij quhej Fau. Gruaja e tij quhej Meetabelë. Ishte bija e Matredës, bijës së Mezaabit.
Edhe një herë për trungjet themelues të Edomit
40 Këta janë emrat e prijësve të Ezaut sipas fiseve, vendeve dhe emërtimeve të tyre: prijësi Tamna, prijësi Alva, prijësi Jeteti, 41 prijësi Oolibama, prijësi Ela, prijësi Finon, 42 prijësi Cenez, prijësi Teman, prijësi Mabsar, 43 prijësi Magdiel, prijësi Iram.
Këta janë trungjet themelues të Edomit sipas vendbanimit në dheun që ai e kishte pronë. Ky është Ezau, trungu themelues i idumenjve.
1 Jakobi nguli banimin në dheun e Kanaanit, nëpër të cilin zemërimionte i ati i tij.
IV. HISTORIA E JOZEFIT
Jozefi dhe vëllezërit e tij
2 Ja, historia e trashëgimisë së Jakobit.
Jozefi, kur ishte shtatëmbëdhjetëvjeç, ruante grigjën e t’et bashkë me vëllezërit e vet. Jozefi ishte ende i ri e shkonte me bijtë e Bilhës dhe të Zelfës, gratë e t’et. Jozefi i tregoi t’et për zërin e tyre të keq. 3 Izraeli e donte Jozefin mbi të gjithë djemtë e tjerë, sepse e kishte fëmijë të pleqërisë. Ai ia punoi një petk deri në fund të këmbëve. 4 Duke parë vëllezërit e tij se i ati e donte më tepër se të gjithë bijtë e tjerë, ia morën aq mëri dhe nuk mundnin t’i flisnin më njerëzisht.
5 Jozefi pa një ëndërr dhe ua tregoi vëllezërve. Kjo shkaktoi ta urrenin edhe më zi. 6 Ai u tha: “Dëgjojeni ëndrrën që pashë. 7 Më dukej se po lidhnim dorëza gruri në arë. Më dukej se dorëza ime ngrihej e qëndronte ngulur, kurse dorëzat tuaja përkuleshin rreth e rreth me nderim ndaj dorëzës sime. 8 Vëllezërit i përgjigjën: “A mos do të bëhesh mbreti ynë? A thua do t’i nënshtrohemi sundimit tënd”? E për shkak të ëndrrave dhe të fjalëve të tija e urrenin edhe më tepër.
9 Pa edhe një ëndërr tjetër. Edhe këtë ua tregoi vëllezërve dhe u tha: “Pashë në ëndërr se dielli, hëna dhe njëmbëdhjetë yje po më adhuronin”. 10 Kur këtë ëndërr ia tregoi t’et dhe vëllezërve, i ati i bërtiti dhe i tha : “Çfarë do të thotë kjo ëndërr që paske parë? A thua unë, nëna jote dhe vëllezërit e tu do të të adhurojmë me fytyrë për dhe”?!
11 Për këtë vëllezërit e tij ia kishin smirë, kurse i ati në heshtje e bluante me mend këtë ngjarje.
Jozefi shitet prej vëllezërve
12 Vëllezërit e tij shkuan në Sikem për të kullotur grigjat e t’et. 13 Izraeli i tha Jozefit: “Vëllezërit e tu po kullotin berret në Sikem. Çohu e shko tek ata”! Ky iu përgjigj: 14 “Po, si jo”! E Izraeli shtoi: “Shko e shih a janë mirë vëllezërit dhe gjëja e gjallë dhe më trego si janë punët”.
Jozefi i dërguar prej luginës së Hebronit erdhi në Sikem. 15 Atje e gjeti një njeri, ndërsa ky po i kërkonte nëpër fushë dhe e pyeti çka po kërkonte. 16 Jozefi iu përgjigj: “Po kërkoj vëllezërit e mi. Më trego ku do t’i kullotin grigjat”. 17 Ai njeri i tha: “E kanë lëshuar këtë vend, por unë i dëgjova duke thënë: ‘Të shkojmë në Dotain”.
Kështu Jozefi u nis pas vëllezërve të vet dhe i gjeti në Dotain.
18 Ata e panë prej së largu. Para se të arrinte tek ata, vendosën ta vrasin. 19 I thanë njëri‑tjetrit: “Ja, po vjen ëndërrtari! 20 Ejani ta vrasim e ta hedhim në ndonjë ubël dhe do të themi:
‘E shqyen egërsirat’! Atëherë do të shihet sa i vlejnë ëndrrat e tija”!
21 Rubeni i dëgjoi dhe donte ta shpëtojë prej duarve të tyre. U tha: 22 “Mos t’ia marrim jetën”! Dhe shtoi: “Mos derdhni gjak! Por hidheni në këtë ubël që është këtu në shkretëtirë e mos çoni dorë në të”! Tha kështu, sepse donte ta shpëtojë prej duarve të tyre e t’ia kthente të atit.
23 Posa arriti te vëllezërit e vet ata ia zhveshën petkun e gjatë deri në fund të këmbëve 24 dhe e hodhën në ubël, që nuk kishte ujë. 25
Dhe u ulën të hanë bukë.
Kur i çuan sytë, panë se po vinin disa udhëtarë ismaelitë prej Galaadit me deve të ngarkuara me rrëshinë, balsam dhe peshkve erëmirë; i çonin në Egjipt. 26 Atëherë Juda u tha vëllezërve të vet: “Çfarë fitimi kemi nëse e vrasim vëllanë tonë në moh? 27 Më mirë është t’u shitet ismaelitëve dhe të mos i përdhosim duart tona. Sepse ai është vëllai ynë ‑ mishi ynë!” Vëllezërit e dëgjuan.
28 Ndërsa po kalonin andej disa tregtarë madianitë, vëllezërit e nxorën Jozefin prej ublës dhe ua shitën ismaelitëve për njëzet sikla argjendi. Ata e çuan në Egjipt.
29 Kur u kthye Rubeni tek ubla, nuk e gjeti djaloshin. 30 Atëherë i shqeu petkat e veta, shkoi te vëllezërit dhe u tha: “Nuk është djali! E unë kah t’ia mbaj”?!
31 Atëherë e morën petkun e tij, e zhytën në gjakun e një edhi që e prenë, 32
dërguan disa për t’ia çuar t’et e për t’i thënë: “E gjetëm këtë petk. Shiko a mos është petku i gjatë i djalit tënd apo jo”?
33 I ati e njohi dhe tha: “Është petku i tim bir! E paskan ngrënë egërsirat! Bisha e paska ngrënë Jozefin”! 34 Ia paskan shqyer petkat. Veshi grathoren dhe e qau djalin e vet për një kohë shumë të gjatë. Kur u mblodhen të gjithë fëmijët e tij për të ngushëlluar të atin, ai nuk donte të ngushëllohej, sepse thoshte: “Me vaj do të zbres tek im bir në banesën e të vdekurve”.
I ati e qante, 36 kurse madianitët, Jozefin, ia shiten në Egjipt Putifarit, oborrtarit të faraonit, kryetarit të rojeve.
1 Në atë kohë Juda u nda nga vëllezërit e vet e shkoi te një odo‑ lamas që quhej Hiram. 2 Aty e pa vajzën e një kananeu që thirrej Sue. E mori për grua dhe jetoi me të. 3 Ajo ngjizi dhe lindi djalin dhe e quajti Her. 4 Sue mbeti përsëri shtatzënë, i lindi djalë dhe e quajti Onan. 5 Lindi edhe djalin e tretë. Këtë e quajti Sela. Kjo ndodhej në Kasib, kur i lindi djali.
6 Juda e martoi djalin e parë të vetin, Herin, me një grua që quhej Tamarë. 7 Por, Heri, i parëlinduri i Judës, qe i keq para syve të Zotit, dhe Zoti e vrau. 8 Juda i tha Onanit: “Merre gruan e vëllait tënd dhe bëje shoqe për t’i ngritur trashëgimtar vëllait tënd”. 9 Ky, prejse e dinte se fëmija s’do të ishte i tij, kur hynte te gruaja e të vëllait, e derdhte farën për tokë që të mos i lindte të vëllait trashëgimtar. 10 Prandaj, edhe këtë e mbyti Zoti, sepse bëri një vepër të poshtër. 11 Për këtë arsye Juda i tha resë së vet, Tamarës: “Qëndro si vejushë në shtëpinë e atit tënd derisa të më rritet im bir Selai”. I kish hyrë frika se mos i vdes edhe ky porsi vëllezërit e tij. Ajo shkoi të jetojë në shtëpinë e të atit.
12 Kaloi shumë kohë dhe vdiq bija e Suehit, gruaja e Judës. Ky, kur kaloi koha e zisë, shkoi te qethtarët e deleve të veta bashkë me Hirasin, mikun e vet prej Odolamit, në Tamnë. 13 E lajmëruan Tamarën se vjehrri i saj po shkonte në Tamnë për të qethur delet. 14 Kjo, si i hoqi petkat e vejërise, ndërroi petkat, u mbulua me vel, u ul para derës së Enaimit në udhë që shpie në Tamnë. Bëri kështu, sepse Selai ishte rritur e nuk ia kishin dhënë për burrë. 15 Kur e pa Juda, mendoi se do të jetë lavire, sepse ajo e kishte mbuluar fytyrën. 16 Ai u drejtua kah ajo në udhë e i tha: “Më lejo të të afrohem”! Nuk dinte se ishte e reja. Ajo iu përgjigj: “Çka po më jep që të më afrohesh”? 17 Ai i tha: “Do ta çoj një edh prej grigjës”. Por, ajo i tha përsëri: “Nëse ma jep pengun derisa të ma dërgosh”. 18 Juda i tha: “Çka kërkon të jap për peng”? U përgjigj: “Vulën tënde, gjalmën dhe shkopin që ke në dorë”. Ai ia dha. Iu afrua dhe gruaja mbeti shtatzënë. 19 U çua dhe shkoi. Hoqi velin dhe u vesh me petkat e vejërisë.
20 Juda e dërgoi edhin me mikun e vet prej Odolamit, për të marrë pengun që ia kishte dhënë gruas. Ky, pasi nuk e gjeti atë, 21 i pyeti njerëzit e atij vendi: “Ku është lavirja që rrinte në Enaim, në rrugë”? e pasi të gjithë i përgjigjën: “Në këtë vend nuk ka pasur kurrë lavire”. 22 Ky u kthye te Juda e i tha: “Unë nuk e gjeta. Por, edhe njerëzit e atij vendi më thanë se aty nuk ka ndenjur kurrë lavire”. 23 Juda tha: “T’i mbajë se, ndryshe, po bëhemi gazi i dheut! Unë ia dërgova edhin që i premtova, por ti nuk e gjete”.
24 Kur ç’po ndodh?... Pas tre muajsh po i lajmërojnë Judës: “Reja jote, Tamara, është dhënë pas fëlligështisë dhe prej fëlligështisë ka mbetur shtatzënë”. Juda tha: “Qiteni përjashta dhe le të digjet”!
25 E kishin qitur për ta ndëshkuar. Kjo atëherë dërgoi t’i thonë vjehrrit: “Unë mbeta shtatzënë me atë njeri të cilit i përkasin këto. Njihi e kujt është kjo vulë, ky tej e ky shkop”. 26 Ky, si i njohi pengjet, tha: “Është më e drejtë se unë, sepse unë nuk ia dhashë për grua Selait, djalit tim”. Vërtet nuk ra më kurrë me të në shtrat.
27 Kur erdhi koha të lindë, u dukën binjakë në kraharorin e saj. Ndërsa po lindte, njëri e qiti dorën dhe mamia ia lidhi një pe të kuq e tha: 28 ”Ky doli i pari”. 29 Por, ky e tërhoqi dorën dhe doli vëllai i tij. Gruaja tha: “Ç’vrimë bëre”? Dhe për këtë arsye iu ngjit emri Fares (d. m. th. Vrima). 30 Atëherë doli i vëllai, në dorën e të cilit ishte peri i kuq. Ky u quajt Zara (d. m. th. Lindja e diellit).
1 Kështu, pra, Jozefi qe sjellë në Egjipt e bleu Putifari, oborrtari i faraonit, kryetari i rojeve, një egjiptian. Putifari e bleu prej ismaelitëve që e kishin sjellë. 2 Zoti ishte me të. Ishte njeri që çkado që vepronte i shkonte mbarë. Banonte në shtëpinë e zotërisë së vet. 3 Zotëria e diktoi krejt mirë se Zoti ishte me të dhe e shihte se çkado që bënte, Zoti e drejtonte në dorën e tij. 4 Jozefi i pëlqeu zotërisë së vet dhe ky e bëri kujdestar të familjes së vet. Dhe, pasi e vuri kujdestar të shtëpisë së vet e, pasi i lëshoi në dorë të tij gjithçka kishte, 5 Zoti e bekoi shtëpinë e egjiptianit në saje të Jozefit. Bekimi i Zotit ishte në gjithçka që kishte, qoftë në shtëpi, qoftë në ara. 6 I lëshoi gjithçka në dorë Jozefit dhe, sa e kishte atë, s’donte të dijë për kurrgjë, përveç për bukën që hante.
Jozefi ishte i bukur dhe shumë i pashëm.
Jozefi dhe ngashënjyesja
7 Pas këtyre ngjarjeve, gruaja e zotërisë së tij, ia vuri syrin dhe i tha: “Fli me mua”! 8 Ky nuk dëgjoi assesi dhe i tha: “Ti po sheh se imzot më lëshoi gjithçka në dorë, nuk kujdeset për asgjë në shtëpinë e vet, 9 askush në këtë shtëpi nuk është më i madh se unë dhe nuk më mohon asgjë përveç teje, që je gruaja e tij. Si mund ta bëj atëherë këtë të keqe të madhe dhe të mëkatoj kundër Hyjit”? 10 Gruaja për çdo ditë i vihej me fjalë të tilla djaloshit, por ai nuk pranoi të mëkatonte.
11 Por, një ditë, kur Jozefi hyri në shtëpi për të kryer punët e veta e askush nuk ishte aty prej shtëpiakëve, 12 ajo ia kapi kindin e petkut të tij e i tha: “Bjer me mua”! Por, ky, ia la petkun në dorën e saj dhe doli jashtë. 13 Kur gruaja pa se e la petkun në dorën e saj dhe doli jashtë, 14 i thirri njerëzit e shtëpisë së vet dhe u tha: “A po shihni! Na solli në shtëpi një hebre që të luajë me ne! Hyri tek unë për të rënë më mua. Por, kur dëgjoi se unë po bërtas, 15 e lëshoi petkun që ia kapa, e iku jashtë”. 16 Petkun që kishte kapur ia tregoi burrit, kur ai u kthye në shtëpi 17 dhe i tha po ato fjalë: “Tek unë hyri ai shërbëtori hebre që e solle të luajë me mua, 18 por, kur dëgjoi se bërtita, e la petkun që ia kapa, e iku jashtë”.
19 Kur zotëria i dëgjoi këto fjalë të gruas, “Ja, kështu po sillet shërbëtori yt ndaj meje” u hidhërua për së tepërmi 20 dhe e futi Jozefin në burg, aty, ku mbahen të burgosurit e mbretit.
Jozefi në burg
Jozefi ishte në burg, 21 por edhe aty Zoti ishte me të. Pati mëshirë për të e bëri që kryetarit të burgut t’i pëlqejë. 22 Ky ia lëshoi Jozefit në dorë të gjithë të burgosurit që gjendeshin në burg, dhe, çkado që duhej të bëhej aty, ai e bënte. 23 Kryetari i burgut nuk kujdesej më për asgjë, për ato që Jozefi kishte në dorë: vërtet Zoti ishte me të dhe ai i drejtonte të gjitha veprat e tija.
1 Ndërkaq, pas këtyre ngjarjeve, ndodhi që kuptari dhe furrtari i mbretit të Egjiptit të gabojnë kundër zotërisë së vet.
2 Faraoni i hidhëruar ndaj dy oborrtarëve: kryetarit të kuptarëve dhe të furrtarëve, 3 i hodhi në burgun e kryetarit të rojeve, ku ishte në burg edhe Jozefi. 4 Kryetari i rojeve ia dorëzoi Jozefit që t’i kishte nën kujdes. Kështu ata mbetën për do kohë në burg.
5 Po të njëjtën natë të dy panë nga një ëndërr, e secila kishte vështrimin e vet. 6 Kur Jozefi hyri tek ata në mëngjes dhe, kur i pa të trishtuar, 7 i pyeti : “Përse sot jeni më të trishtuar se zakonisht”? 8 Ata përgjigjën: “Pamë ëndërr e nuk ka kush të na e shtjellojë”. Jozefi u tha: “Po a nuk e ka Hyji në pushtet t’i shtjellojë ëndrrat? Më tregoni çfarë keni parë”?
9 Kryetari i kuptarëve e tregoi ëndrrën e vet: “Shihja përbri hardhinë, 10 në të cilën ishin tre shermende. Dhe posa filloi të bulojë, qiti lule dhe greca dhe kokrrat u poqën. 11 Kisha në dorë gotën e faraonit. I mora, pra, vilet e rrushit dhe i shtrydha në gotën që e kisha në dorë dhe i dhashë ta pijë faraoni”. 12 Jozefi iu përgjigj: “Endrra ka këtë kuptim: tre shermendet, janë tri ditë, 13 pas të cilave faraoni do të të falë dhe do të kthejë në shkallën që kishe më parë. Prapë do t’ia japësh gotën sipas detyrës sate, siç e ke pasur zakon edhe më parë. 14 Por, veç, kur të jesh mirë, të bie ndërmend për mua, ki dhimbje për mua dhe thuaj faraonit të më nxjerrë prej burgut, 15 sepse me dredhi e dhunë më qitën prej dheut të hebrenjve, po edhe këtu të pafajshëm më hodhën në burg.
16 Kur pa kryetari i furrtarëve se ëndrrës i dha një shtjellim të mirë, tha: “Po edhe unë pashë ëndërr: mbi kokë kisha tri shporta buke. 17 Në shportën e sipërme, bartja gjithfarë ushqimesh që gatuhen me mjeshtrinë e furrtarisë, por shpendët i hanin. . 18 Jozefi u përgjigj: “Ja, kuptimi i ëndrrës: tri shportat janë edhe tri ditë. 19 Pas tri ditëve, faraoni do ta këputë kokën varë në dru dhe mishin tënd do ta hanë shpendët”.
20 Dhe, përnjëmend, të tretën ditë faraoni bëri gosti të madhe për të gjithë shërbëtorët e vet ‑ kishte ditëlindjen ‑ mes shërbëtorëve të vet ndau kryetarin e kuptarëve dhe atë të furrtarëve. 21 Kryetarin e kuptarëve e ktheu në detyrën e vet, që t’i japë edhe më tej kupën në dorë, 22 kurse kryemjeshtrin e furrtarëve e vari në dru siç ia kishte shtjelluar Jozefi.
23 Mirëpo, kryetari i kuptarëve e harroi Jozefin dhe nuk i ra ndër mend për shtjelluesin e vet.
1 Pas dy vjetësh faraoni pa ëndërr. I dukej se po gjendej në breg të lumit, 2 prej të cilit po dilnin shtatë lopë të bukura dhe të majme e po kullosnin nëpër kënetë. 3 Pas tyre dilnin shtatë të tjera prej lumit, të ndyta dhe të shemtuara dhe qëndronin në bregun e lumit. 4 Këto i përlanë shtatë lopët e bukura dhe të majme. Dhe faraonit i doli gjumi.
5 E zuri gjumi përsëri dhe pa një ëndërr tjetër. Shtatë kallinj ngallitnin mbi një kërcyell. Ishin kallinj të plotë e të bukur. 6 Po aq kallinj ngallitnin të zbrazët dhe të djegur prej erës së ngrohtë, 7 dhe e përpinë mbarë bukurinë e kallinjve të parë. Faraonit i doli gjumi dhe, ja ishte ëndërr!
8 Në mëngjes ishte shumë i trazuar në shpirt dhe i thirri të gjithë sa ishin dijësit dhe dijetarët e Egjiptit. Faraoni i grishi dhe u tregoi ëndrrën, por nuk dinin ta shtjellonin. 9 Atëherë kryetari i kuptarëve u kujtua dhe tha: “Po e rrëfej një lëshim timin. 10 Një herë, kur u hidhërua mbreti me shërbëtorët e vet, dha urdhër të më hedhin në burg mua dhe kryemjeshtrin e furrtarëve në burgun e kryetarit të rojeve. 11 Po aty, ne të dy, po në një natë të vetme, pamë nga një ëndërr dhe secila prej ëndrrave kishte vështrimin e vet të veçantë që kishte të bënte me të ardhmen. 12 Aty ishte me ne edhe një djalosh hebre, shërbëtor i kryetarit të rojeve. Këtij ia treguam ëndrrat. 13 Ashtu si na i shpjegoi ashtu edhe na ndodhi. Mua vërtet më kthyen në detyrën time, kurse atë e varën”.
14 Atëherë faraoni çoi dhe e thirri Jozefin. E nxorën me të shpejtë nga burgu, e qethën, ia ndërruan petkat dhe e sollën para faraonit. 15 Faraoni i tha: “Kam parë ëndrra, por s’ka kush të m’i shtjellojë. Po më thonë se ti, kur ta dëgjosh ëndrrën, je në gjendje ta shtjellosh”. 16 Jozefi iu përgjigj: “Po edhe pa mua, Hyji do të dijë t’ia japë faraonit një përgjigje shpëtimprurëse”!
17 Pra, faraoni tregoi çfarë kishte parë: “Më dukej se po qëndroja në bregun e lumit. 18 Dhe ja, prej lumit dolën shtatë lopë ashtu sa s’ka të bukura, plot mish e dhjamë e po kullosnin gjelbërim në kënetë. 19 Por, ja, i ndoqën shtatë lopë të tjera dhe aq ishin të shemtuara e të ligshta, sa që të tilla kurrë s’kam parë në dheun e Egjiptit. 20 Këto edhe pasi i përpinë dhe i hëngrën të parat, 21 nuk dhanë asnjë shenjë se u nginë, sepse dukeshin njësoj të ligshta dhe të shemtuara. Më doli gjumi, por më zuri përsëri 22 dhe pashë ëndërr: Shtatë kallinj ngallitnin mbi një kërcyell: ishin të plotë e tepër të bukur. 23 Po prej një kërcyelli lenë edhe shtatë kallinj të tjerë të zbrazët dhe të djegur nga era djegëse. 24 Po edhe këta e përlanë bukurinë e të parëve. Ua tregova ëndrrën shtjelluesve, por askush nuk qe në gjendje të ma shtjellojë”.
25 Jozefi u përgjigj: “Ëndrra e mbretit është një ëndërr e vetme. Hyji e vë në dijeni faraonin çka mendon të bëjë. 26 Shtatë lopët e bukura dhe shtatë kallinjtë e plotë, janë shtatë vjet të begatshme: s’është, por një ëndërr e vetme. 27 Po edhe shtatë lopët e ligshta dhe të shemtuara, që dolën pas atyre, si dhe shtatë kallinjtë e zbrazët dhe të djegur prej erës djegëse, janë shtatë vjet të urise që do të vijë. 28 Dhe, ja, si do të ndodhë: 29 një herë do të vijnë shtatë vjet prodhimtarie të madhe në mbarë dheun e Egjiptit. 30 Këta do t’i ndjekin shtatë vjet të tjera të një paprodhimtarie të tillë buke, sa që do të harrohet krejtësisht e tërë bagatia e mëparshme. Zia e bukës do ta shkretojë mbarë dheun, 31 dhe do ta zhdukë begatinë e madhe, zia e madhe. 32 E pasi e pe të dytën herë ëndrrën që ka po të njëjtin kuptim, është shenja se Hyji e ka caktuar dhe se nuk do të vonojë ta çojë në vend.
33 Prandaj faraoni të kujdeset të gjejë një njeri të mençur e të dijshëm dhe ta vërë prijës mbi mbarë dheun e Egjiptit. 34 Të vërë gjithashtu prijës për çdo krahinë dhe të mbledhë në drithnikë të pestën pjesë të prodhimeve të shtatë vjetëve të begatisë 35 që do të vijnë. Tërë gruri të vihet në pushtetin e faraonit dhe të ruhet në qytete. 36 Le të bëhen gati për shtatë vjetët e urisë së ardhshme që do të rëndojë mbi Egjipt e kështu nuk do të shkretohet dheu prej urisë”.
Lartësimi i Jozefit
37 Shtjellimi i pëlqeu faraonit dhe të gjithë shërbëtorëve të tij. 38 Faraoni u tha: “Vallë, a mund ta gjejmë një njeri porsi ky që të jetë plot me Shpirtin e Hyjit”? 39 Prandaj, i tha Jozefit: “Pasi Hyji t’i tregoi gjithë çka the, a thua mund ta gjej një njeri më të mençur ose të ngjashëm me ty? 40 Ti do të jesh mbi gjithë shtëpinë time, dhe urdhrave të tu do t’u bindet mbarë populli im. Më i madh se ti do të jem unë vetëm për sa i përket fronit të mbretërisë.” 41 Faraoni i tha përsëri Jozefit: “Shiko! Po të vë në krye të mbarë dheut të Egjiptit”!
42 Atëherë e hoq unazën prej gishtit të vet dhe ia vuri në gisht Jozefit. E veshi me petk të bukur dhe në fyt ia vuri vargjet e arit. 43
Endej ai me karrocë si zëvendësi i faraonit, ndërkaq, para tij klithnin: “Abrek!” që të gjithë të binin para tij në gjunjë dhe ta dinin se ishte prijësi i mbarë dheut të Egjiptit.
44 Mbreti i tha edhe këtë Jozefit: “Unë jam faraoni, por pa lejen tënde, askush në dheun e Egjiptit, nuk do të luajë as dorë as këmbë”. 45 Ai edhe ia ndërroi emrin dhe e quajti në gjuhën egjiptianë Safanet Fanek (që përkthehet Shpëtimtari i botës) dhe ia dha për grua Asenetën, bijën e Putifarit, priftit të Heliopolit.
Jozefi doli nëpër mbarë dheun e Egjiptit ‑ 46 kishte tridhjetë vjet kur iu paraqit faraonit mbretit të Egjiptit. E duke u larguar prej faraonit, i ra fund e krye dheut të Egjiptit.
47 Erdhi begatia e shtatë vjetëve, e Jozefi, për ato shtatë vjet i mblodh të gjitha prodhimet bujqësore në drithnikë të Egjiptit, 48 duke i venduar në çdo qytet drithërat e fushave të rrethit. 49 Dhe, vërtet, qe një begati shumë e madhe drithërash sa që të mund të krahasohet me rërën e detit dhe aq shumë qe sa që më s’mundi të matet.
Bijtë e Jozefit
50 Para se të fillonte uria, Jozefit i lindën dy djem prej Asenetës, bijës së Putifarit, priftit të Heliopolit. 51 Të parëlindurit ia ngjiti emrin Manase. Tha: “Perëndia deshi t’i harroj të gjitha mundimet e mia dhe shtëpinë e tim ati.” 52 Djalit të dytë ia ngjiti emrin Efraim. Tha: “Perëndia deshi e më shtoi në dheun e mjerimit tim”.
53 Kështu, si kaluan shtatë vjetët e begatisë që ishin në Egjipt, 54 nisën të vijnë shtatë vjetët e urisë që i kishte parakallëzuar Jozefi. Mbarë botën e kapi uria, kurse në dheun e Egjiptit kishte bukë. 55 Por, kur mbaroi buka, populli me zë të madh kërkoi bukë prej faraonit, ai u përgjigj: “Shkoni te Jozefi dhe bëni ashtu si t’ju thotë ai”! 56 Uria u përhap në mbarë dheun e Egjiptin. Jozefi i hapi të gjithë drithnikët dhe egjiptianët i furnizoi me drithë, sepse edhe ata i kishte kapur uria. 57 Njerëzit vinin nga të gjitha vendet në dheun e Egjiptit për të blerë ushqime te Jozefi, sepse skamja e bukës e kishte ngushtuar mbarë dheun.
1 Si dëgjoi Jakobi se në Egjipt po shiteshin ushqime, u tha të bijve: “Pse rrini si hu e shikoni njëri‑tjetrin”? 2 E vazhdoi: “Dëgjova se po shitet drithë në Egjipt. Shkoni e na blini sa na duhet që të mbetemi gjallë e të mos vdesim urie”!
3 Kështu, pra, u zbritën dhjetë vëllezërit e Jozefit për të blerë drithëra në Egjipt. 4 Jakobi e ndali në shtëpi Beniaminin, vëllanë e Jozefit. Ai u tha vëllezërve të tij: “Që të mos pësojë rastësisht ndonjë të keqe udhës.” 5 Bijtë e Izraelit hynë në dheun e Egjiptit bashkë me të tjerët që shkonin të blejnë drithëra. Sepse, uria mbretëronte në dheun e Kanaanit.
6 Tashti Jozefi ishte prijës në dheun e Egjiptit, ishte ai që i shiste drithëra popullit. Kur erdhën vëllezërit e tij dhe iu përkulën në nderim me fytyrë për dhe, 7 Jozefi i njohi, u foli më ashpër se njerëzve të tjerë nga se mbahej si i huaj. I pyeti: “Prej nga po vini?” Ata i përgjigjën: “Prej dheut të Kanaanit! Erdhëm që të blejmë ushqimet e domosdoshme.”
8 Edhe pse Jozefi i njohi vëllezërit , ata nuk e njohën atë. 9 Iu kujtuan ëndrrat, që i kishte parë dikur për ta. Prandaj, u tha: “Ju jeni hetues! Keni ardhur të hetoni pikat e dobëta të këtij dheu”! 10 Ata i përgjigjën: “Jo, o zotëri, nuk është ashtu! Shërbëtorët e tu erdhën vetëm të blejnë ushqime. 11 Të gjithë ne jemi bijtë e njërit. Jemi njerëz të ndershëm dhe shërbëtorët e tu nuk kanë shestuar kurrë asgjë të keqe”! 12 Por, ai u përgjigj: “Ndryshe është puna! Jo, po erdhët të brimoni pikat e ligshta të këtij dheu!” 13 E ata prapë: “Shërbëtorët e tu ‑ thanë ‑ jemi dymbëdhjetë vëllezër, të gjithë të një ati. Jetojmë në dheun e Kanaanit. Më i vogli është me babain tonë, kurse një tjetër nuk është më”.
14 “He, pra, ashtu është, siç thashë unë ‑ u tha. ‑ Ju jeni hetues! 15 Dhe, ja, prova që do të jepni: pasha jetën e faraonit, nuk do të dilni prej këndej, derisa të mos vijë vëllai juaj më i vogël! 16 Dergoni njërin prej jush që ta sjellë, kurse ju të tjerët në burg derisa të vërtetohen fjalët tuaja a janë të vërteta apo të rreme. Ndryshe, pasha jetën e faraonit, jeni spiunë”!
17 Dhe i ndryu në burg tri ditë.
18 Të tretën ditë i nxori nga burgu dhe u tha: “Unë jam njeri që e druaj Hyjin. Bëni çka po ju them dhe do të mbeteni gjallë. 19 Nëse jeni njerëz të ndershëm, njëri vëlla prej jush do të mbesë në burg, kurse ju të tjerët shkoni dhe çoni ushqimet që i bletë në shëpitë tuaja, 20 atëherë ma sillni vëllanë tuaj më të vogël që të mund t’i vërtetoj fjalët tuaja e të mos ju shkojë koka”.
Bënë krejt ashtu si u tha 21 dhe i thonin njëri-tjetrit: “E merituam t’i heqim këto, sepse hymë në mëkat kundër vëllait tonë. E pamë se sa ngusht ishte shpirti i tij kur na lutej e ne nuk e dëgjuam. Prandaj, na ra mbi kokë gjithë ky pësim”!
22 Atëherë Rubeni tha: “Po a nuk ju pata thënë: ‘Mos hyni në mëkat kundër djaloshit’? Ju nuk më dëgjuat. Tani po kërkohet gjaku i tij”!
23 Ata nuk e dinin se Jozefi i merrte vesh, sepse ai fliste me ta me anë të përkthyesit. 24 Atëherë u largua paksa e qau. Pastaj u kthye e bisedoi me ta. 25 E mori dhe e lidhi Simonin ndër sy të tyre.
Kthimi i bijve të Jakobit në Kanaan
Jozefi u dha urdhër shërbëtorëve që t’ua mbushin thasët me drithë dhe t’ua vënë paratë secilit në grykën e thesit dhe t’ju japin edhe ushqime për rrugë. Ata vepruan ashtu.
26 Ata i ngarkuan drithërat në gomarët e vet dhe u nisën. 27 Kur njëri prej tyre e hapi thesin për t’i dhënë tagji gomarit në bujtinore, si i pa paratë në grykë të thesit, 28 u tha vëllezërve: “M’i kanë kthyer paratë! Ja, tek janë në thes”! Të habitur dhe të trazuar, i thanë njëri ‑ tjetrit: “Çka do të thotë kjo? Ç’po bën Perëndia me ne kështu”?
29 Kur erdhën tek i ati i tyre, Jakobi, në dheun e Kanaanit, i treguan gjithë ç’u kishte ndodhur. I thanë: 30 “Sundimtari i vendit na foli rëndë dhe ështe i bindur se ne jemi hetues të vendit”. 31 Ne i përgjigjëm: “Jemi njerëz të ndershëm dhe se nuk kemi shestuar kurrë kurrfarë të keqeje. 32 Jemi dymbëdhjetë vëllezër të lindur të një ati. Njëri nuk është më, kurse më i vogli është me babain tonë në dheun e Kanaanit. 33 Ai njeri na tha, zotëria i atij vendi:
“Kështu do t’ju sprovoj a jeni të sinqertë: lëreni njërin prej vëllezërve tek unë. Ju të tjerët merrni ushqimet e nevojshme për shtëpitë tuaja dhe shkoni. 34 Vëllanë tuaj më të voglin silleni tek unë që ta di se nuk jeni spiunë e që ta merrni këtë që është në pranga e ashtu do të mund ta qarkulloni dheun lirisht”.
35 Si thanë kështu, kur po zbraznin drithërat, secili gjeti në grykën e thasëve paratë e lidhura. Të gjithë i kapi një frikë e madhe 36 dhe i ati Jakobi tha: “Më latë pa djem! Jozefi nuk është më, Simoni është në burg e Beniaminin po ma merrni! Ç’më ranë mbi kokë të gjitha këto të zeza”!
37 Atëherë iu përgjigj Rubeni: “Vriti të dy djemtë e mi në qoftë se nuk do ta kthej djalin! Ma dorëzo mua dhe unë do ta kthej”. 38 Por, ai u përgjigj: “Djali im nuk do të shkojë atje me ju! Vëllai i tij i vërtetë, vdiq! Ai mbeti i vetëm! Po i ndodhi diçka e keqe në udhë, kokën tim të thinjur do ta çoni në nëndhe me dhimbje”!
1 Ndërkaq uria e ndrydhte shumë rëndë mbarë tokën. 2 Kur u mbaruan ushqimet që i kishin sjellë prej Egjiptit, Jakobi u tha të bijve: “Kthehuni dhe na bleni pak ushqime”. 3 Juda iu përgjigj: “Ai njeri na tha fare qartë: ‘Nuk guxoni të më dilni para syve, po qe se nuk e sillni me vete edhe vëllanë tuaj më të vogël’. 4 Nëse, je pra, i mendimit që vëllai ynë të niset me ne, do të shkojmë të blejmë ushqimet e domosdoshme për ty. 5 Por, nëse nuk e lëshon, nuk do të shkojmë atje, sepse ai njeri ‑ si thamë shpesh herë ‑ na u kërcënua: “Nuk guxoni të më dilni para syve nëse vëllai juaj më i vogël s’do të jetë me ju”.
6 Atëherë Izraeli u tha: “Po pse ma bëtë këtë të zezë që i treguat se keni edhe një vëlla tjetër”? 7 Ata i përgjigjën: “Ai njeri na pyeti me radhë për ne dhe për familjen tonë: a është baba gjallë, a kemi vëlla tjetër? Ne na u desh t’i përgjigjemi sipas pyetjeve që na bëri. Vallë a mund të na e merrte mendja se do të thotë: Silleni me vete vëllanë tuaj më të vogël”?
8 Edhe Juda i tha t’et, Izraelit: “Lëshoje djalin me mua. Të çohemi e të nisemi që të mund të mbesim gjallë e të mos vdesim ne e ti e fëmijët tanë. 9 Unë jam dorëzanë për djalin: lype prej dorës sime! Nëse nuk do ta sjell dhe nuk do ta kthej te ti, unë do të jem fajtor ndaj teje për gjithë jetën. 10 Paj , po të mos e kishim shtyrë udhëtimin aq, tani do të ishim kthyer për herë të dytë”.
11 Prandaj, Izraeli, baba i tyre, u tha: “Nëse nuk bën assesi ndryshe, bëni siç doni. Merrni e shtini në thasë frytet më të zgjedhura të këtij dheu dhe çojani atij njeriu dhuratë: pak rrëshinë, mjaltë, balsam, erëra të mira, lajthia e bajame. 12 Po edhe paratë, merrni me vete dy fish më shumë, edhe ato që i gjetët në grykë të thasëve, ktheni se ndoshta kanë bërë ashtu prej gabimit. 13 Merreni edhe vëllanë tuaj dhe shkoni tek ai njeri. 14 Hyji im i gjithëpushtetshëm e zbuttë me ju atë njeri dhe e lëshoftë me ju vëllanë tuaj që e mban në burg, po edhe këtë, Beniaminin. E unë, nëse duhet të mbetem pa djem, s’kam ç’të bëj”.
Takimi te Jozefi
15 Këta, pra, morën Beniaminin, dhuratat dhe edhe një herë aq para e u ulën poshtë në Egjipt. I dolën para Jozefit. 16 Ai kur i pa ata dhe Beniaminin me ta, i urdhëroi kujdestarit të shtëpisë së vet: “Futi këta njerëz në shtëpi dhe therre një bagëti dhe bëje bukën gati, sepse këta njerëz do ta hanë sot me mua drekën”. 17 Shërbëtori bëri siç i qe urdhëruar, i futi njerëzit në shtëpinë e Jozefit.
18 Këtu këta u trembën dhe i thanë njëri ‑ tjëtrit: “Për shkak të parave që më parë i morëm në thasët tanë na sollën këtu mbrenda që të sulen në ne dhe të na bëjnë skllevër ne dhe gomarët tanë”. 19 Për këtë arsye mu në hyrje të shtëpisë iu afruan kujdestarit të shtëpisë 20 dhe i thanë: “Po të lutemi, zotëri, na e dëgjo një fjalë! Ne kemi qenë edhe më parë këtu për të blerë ushqime. 21 Por, pasi i blemë, kur arritëm në bujtinore, i hapëm thasët dhe në grykën e tyre i gjetëm paratë. Tani e sollëm po atë peshë të tyre. 22 Ne veç, sollëm edhe para të tjera për të blerë çka kemi nevojë. Nuk e dimë kush i futi paratë në thasët tanë”.
23 Por, ai u përgjigj: “Paqja me ju, mos kini frikë! Hyji juaj e Hyji i atit tuaj ju dhuroi thesare në thasët tuaj; paratë tuaja unë i kam arsyetuar”. Pastaj e solli te ta edhe Simonin. 24 Si i futi në shtëpi, u solli ujë dhe i lanë këmbët. Ai u qiti të hanë edhe gomarëve të tyre. 25 Duke pritur të vijë Jozefi ata i bënin gati dhuratat, sepse e kishin marrë vesh se aty do të hanin drekën.
26 Kur, pra, Jozefi hyri në shtëpinë e vet, këta ia paraqitën dhuratat që i mbanin në duar dhe i bënë nderim duke u përkulur me fytyrë përdhe. 27 Po edhe ai, duke ua kthyer me njerëzi përshëndetjet e tyre, i pyeti: “A është mirë ati juaj i moshuar, për të cilin më keni folur? A është gjallë”? 28 Ata i përgjigjën: “Shërbëtorit yt, baba ynë, është shëndosh, është ende gjallë”. Dhe u përkulën në shenjë nderimi.
29 Jozefi i çoi sytë dhe pa Beniaminin, vëllanë e vet, birin e nënës së vet, e tha: “A është ky vëllai juaj i vogël, për të cilin më keni folur”? Dhe vazhdoi: “Perëndia ‑ tha ‑ biri im, pastë mëshirë për ty”! 30 Dhe shpejtoi të dalë përjashta, sepse zemra iu trazua nga malli i madh për vëllanë e vet. E pa se po i shpërthenin lotët, hyri në një dhomë e u shkreh në vaj.
31 Pasi i lau faqet, doli prej dhomës, u kthye përsëri e, duke e shtrënguar veten, urdhëroi: “Sillni të hamë”! 32 Pasi u sollën në tryezë, veçmas Jozefit e veçmas vëllezërve, po ashtu veçmas edhe egjiptianëve që s’hanë bashkë me hebrenj, për ta do të ishte një shenjtdhunim nje gosti e tillë. 33 U ulën në tryezë pranë tij prej të parëlindurit deri te më i riu, secili sipas moshës së vet, e kishin mbetur shtang nga habia. 34 Jozefi urdhëroi t’u çohen pjesët e ushqimit prej tryezës së vet, por pjesa e Beniaminit ishte pesë herë më e madhe se ajo e të tjerëve. Pinë bashkë me të deri që u bënë në qejf.
1 E Jozefi i urdhëroi kujdestarit të shtëpisë së vet: “Mbushi thasët e tyre me drithë sa të zënë. Paratë e secili futi në grykë të thesit. 2 Kupën time të argjendtë dhe çmimin që ta dha të drithit, futi në grykën e thesit të më të riut”. Ashtu edhe u bë.
3 Kur zbardhi drita, i nisën për rrugë me gomarët e tyre. 4 Posa kishin kaluar qytetin e ishin larguar paksa, atëherë Jozefi thirri kujdestarin e shtëpisë dhe i tha: “Çohu dhe ndiqi ata njerëz! Kur t’i kesh zënë, thuaju: ‘Përse e kthyet të mirën me të keqe? Përse ma vodhët kupën e argjendtë? 5 A nuk e dini se me të pi imzoti dhe me anë të saj parasheh të ardhmen? Bëtë s’ka si më zi”!
6 Bëri po ashtu si i qe urdhëruar e, kur i zuri, ua tha copë këto fjalë. 7 Ata përgjigjën: “Përse po flet kështu, zotëria ynë? Qoftë larg prej shërbëtorëve të tu, se e kemi bërë një punë aq të ligë! 8 Deri edhe paratë që i gjetëm në grykën e thasëve i kemi sjellë prej dheut të Kanaanit, e si atëherë mundi të ndodhë se zotërisë tënd i kemi vjedhur prej shtëpie ar dhe argjend? 9 Te cilido ndër shërbëtorët e tu të gjendet çka po kërkon ti, le të vritet, kurse ne do te jemi skllevërit e tu”!
10 Ai u tha: “Le të bëhet siç vendosët ju vetë! Te cilido që të gjendet, ai do të jetë skllavi im, kurse ju të tjerët do te jeni të lirë”! 11 Secili nxitoi t’i shkarkojë thasët e vet e t’ua hapë grykën. 12 Pasi i kontrolloi duke filluar prej më të madhit e deri te më i vogli, kupën e gjeti në thesin e Beniaminit.
13 Atëherë ata, i shqyen petkat e veta, i ngarkuan përsëri gomarët dhe u kthyen në qytet. 14 Juda bashkë me vëllezër hyri te Jozefi ‑ ende nuk kishte dalë prej shtëpisë ‑ dhe të gjithë së bashku ranë me fytyrë për dhe para tij. 15 Ai u tha: “Pse, ore, bëtë një vepër asisoji? Po a nuk e dini se s’ka njeri si unë që ma shkon në të zbuluarit e fshehtësisë”? 16 Juda iu përgjigj: “Çka t’i përgjigjim zotërisë sonë? Po çka t’i themi e si të gjejmë fjalë për shfajësim? Vetë Zoti e zbuloi fajin e shërbëtorëve të tu! Ja, pra, të gjithë jemi skllevërit e zotërisë sate! Ne dhe ai tek i cili u gjet kupa”. 17 Jozefi u përgjigj: “Prite Zot! Jo, unë nuk veproj ashtu! Ai që e vodhi kupën time, ai le të jetë skllavi im! Ju të tjerët shkoni lirisht te baba juaj”!
Ndërhyrja e Judës
18 Juda iu afrua më fort, mori guxim dhe tha: “Po të lutem, imzot, lejo t’u thotë një fjalë veshëve të tu skllavi yt dhe, deh, mos iu hidhëro shërbëtorit tënd! E di, je si faraoni! 19 Zotëria im i pyeti më parë shërbëtorët e vet: ‘A e keni babain ose ndonjë vëlla tjetër’? 20 Dhe ne i përgjigjëm zotërisë sonë: ‘E kemi babanë të moshuar që ka një djalë të vogël, i cili lindi në pleqërinë e tij, vëllai i tij prej nëne vdiq. Ai është djali i vetëm prej nënës së tij e babai e do tepër fort’. 21 Ti u the shërbëtorëve të tu: ‘Ma sillni që ta shoh me sy të mi’. 22 I patëm thënë zotërisë tim: ‘Djaloshi s’mund ta lërë babain e vet, sepse po e la, ai do të vdesë’. 23 Ti u the shërbëtorëvë të tu: ‘Po qe se nuk vjen vëllai juaj më i vogël me ju, s’do të guxoni të më dilni më para syve’.
24 Kur u kthyem te shërbëtori yt, babai ynë, i treguam atij gjithçka na tha zotëria ynë 25 dhe babai ynë tha: ‘Kthehuni e na bleni pak drithë’! 26 Ne i thamë: ‘Nuk kemi si të shkojmë. Nëse vjen me ne vëllai i vogël, do te nisemi bashkë, ndryshe, po s’erdhi ai, nuk mund t’i dalim atij njeriu përpara’. 27 Në këto fjalë, shërbëtori yt, im atë u përgjigj: ‘Ju e dini se gruaja ime më lindi dy djem. 28 Njëri treti diku larg meje e thashë: ‘E hëngri egërsira! Deri në ditën e sotme nuk u duk! 29 Nëse ma merrni edhe këtë prej pranisë sime e në qoftë se i ndodh ndonjë e keqe në udhëtim, kokën time të thinjur do ta përcillni me mjerim në nëndhe’.
30 Prandaj, nëse do të hyjë shërbëtori yt tek im atë e, nëse s’do të jetë djaloshi me mua ‑ pasi jeta e tij varet nga jeta e këtij ‑ 31 dhe të shohë se ai nuk është me ne, do të vdesë. Kështu shërbëtorët e tu do ta çojnë kokën e tij të thinjur në nëndhe. 32 Pastaj shërbëtori yt iu përbe t’et për djalin: Në qoftë se nuk do ta kthej, do të jem fajtor para tim eti, derisa të jem gjallë.
33 Prandaj, do të jem skllavi yt në vend të vëllait tim dhe do t’i shërbej zotërisë sim, kurse djali të kthehet me vellezërit e tij. 34 Sepse s’kam se si të kthehem tek im atë, po qe se s’është djaloshi me mua, që të mos jem pranë të keqes së mjerueshme që do ta ndrydhë tim atë”.
1 Jozefi s’mundi më të përmbahej para të gjithë të pranishmëve, prandaj edhe bërtiti: “Dilni përjashta të gjithë”! Askush nuk ishte pranë kur iu dëftua vëllezërve të vet. 2 Por, shpërtheu në vaj e dënesje aq sa e dëgjuan egjiptianët dhe të gjithë njerëzit e shtëpisë së faraonit. 3
Jozefi u tha vëllezërve të vet: “Unë jam Jozefi! Po a e kam ende gjallë tim atë”? Por, vëllezërit nuk ishin në gjendje t’i përgjigjin prej tmerrit të madh që i kishte pushtuar. 4 Por, ai u tha me butësi: “Ejani tek unë”! E kur iu aftuan pranë: “Unë jam ‑ thoshte ‑ Jozefi, vëllai juaj, që e shitët në Egjipt. 5 Mos u trishtoni! As mos t’ju duket rëndë pse më shitët në këto anë! Hyji më dërgoi para jush për shpëtimin tuaj në Egjipt. 6 Sepse është viti i dytë që kur filloi uria në vend dhe mbeten edhe pesë vjet të tjera në të cilat as nuk do të lëvrohet as nuk do të korret. 7 Andaj vetë Hyji më dërgoi këtu para jush që ju të mbeteni gjallë përmbi dhe e të shpëtojë jeta juaj për shpëtim të madh. 8 S’ishit ju ata që më sollët këtu, por me vullnet të Hyjit erdha. Hyji më bëri porsi prind të faraonit dhe zotëri të të gjithë njerëzve të shtëpisë së tij dhe të parin e mbarë dheut të Egjiptit.
9 Shpejtoni e ngjituni tek im atë e thuajini: ‘Kështu thotë yt bir, Jozefi: Hyji më bëri zotërinë e mbarë dheut të Egjiptit! Eja tek unë e mos vono! 10 Do të banosh në dheun Gesen. Do të jesh pranë meje ti dhe bijtë e tu dhe bijtë e bijve të tu, bagëtitë e imëta dhe të trasha dhe gjithçka ke. 11 Atje unë do të të jap gjithçka të duhet për ushqim ‑ sepse kanë mbetur edhe pesë vjet urie ‑ që të mos mbarosh ti, as shtëpia jote, as gjithçka ke të gjallë.
12 Ja, sytë tuaj dhe sytë e tim vëlla Beniaminit po shohin se ju flet goja ime. 13 Tregoni babait tim për lavdinë time që e gëzoj në Egjipt dhe gjithçka që po shihni. Shpejtoni dhe silleni tek unë”!
14 Atëherë e përqafoi Beniaminin dhe u shkreh në vaj, po edhe Beniamini i kapur për qafe të Jozefit, qante gjithë si ai. 15 Atëherë i puthi të gjithë vëllezërit e vet dhe qante i përqafuar me secilin. Veç atëherë vëllezërit e tij filluan të bisedojnë me të.
Grishja e faraonit
16 S’vonoi dhe u përhap menjëherë fjala në shtëpinë e faraonit: “Erdhën vëllezërit e Jozefit”! U gëzua faraoni dhe gjithë familja e tij. 17 Faraoni i tha Jozefit t’u urdhërojë vëllezërve: “Ngarkoni shtazët e shkoni në dheun e Kanaanit 18 e silleni prej andej babain tuaj e tuajt dhe ejani tek unë! Unë do t’ju jap të gjitha të mirat e Egjiptit, të hani prodhimet më të mira të vendit. 19 Urdhëroju edhe: merrni karroca prej dheut të Egjiptit për fëmijët e gratë tuaja. Merreni babain tuaj dhe shpejtoni të ktheheni sa më parë! 20 Mos u shqetësoni për rrobat tuaja, sepse mbarë pasuria e Egjiptit do të jetë juaja”.
Kthimi në Kanaan
21 Bijtë e Izraelit bënë siç u qe urdhëruar. Jozefi u dha karroca siç urdhëroi faraoni dhe ushqime për rrugë. 22 Secilit urdhëroi t’i jepen petka e ndërresa, Beniaminit i dha treqind para argjendi dhe 23 pesë palë petka ndërresash. T’et i dërgoi gjithashtu dhjetë gomarë të ngarkuar me prodhimet më të mira të Egjiptit, po edhe aq gomarica të ngarkuara me drithë, me bukë dhe me ushqime për rrugë. 24 Duke i përcjellë vëllezërit e vet për rrugë, u tha : “Mos u ngatërroni udhës ndër vete”!
25 Kështu, ata u kthyen prej Egjiptit dhe arritën në dheun e Kanaanit te Jakobi, i ati i tyre. 26 I treguan lajmin e gëzueshëm: “Jozefi është gjallë dhe ai e sundon mbarë dheun e Egjiptit”! Por, zemra e tij mbeti shtang: nuk mund u besonte! 27 Atëherë ia përsëritën çdo fjalë të Jozefit, që ua kishte thënë. Por, kur i pa karrocat dhe gjithçka i kishte dërguar për ta çuar atje, atëherë i erdhi fryma babait të tyre, Jakobit. 28 Ai tha: “S’më duhet tjetër! Djali im Jozefi qenka ende gjall! Do të shkoj ta shoh para së të vdes”!
1 Izraeli u ngrit me gjithçka pati dhe arriti në Bersabe.
Këtu i kushtoi fli Hyjit të atit të vet Izakut. 2 Izraeli e dëgjoi Hyjin në një vegim nate që e thirri: “Jakob, o Jakob”! Ky iu përgjigj: “Urdhëro”! 3 I tha: “Unë jam Hyji, Hyji i atit tënd! Mos u tremb të shkosh në Egjipt, sepse atje do të të bëj një popull të madh. 4 Unë vetë do të zbres atje me ty dhe unë vetë do të përcjell kur të kthehesh prej andej. Jozefi do të jetë ai që do t’i mbyllë sytë e tu”.
5 Jakobi u nis, pra, prej Bersabesë dhe bijtë e vunë atë, fëmijët dhe gratë e tyrë në karroca që ua dërgoi faraoni për të udhëtuar plaku. 6 Morën me vete gjithashtu gjithçka kishin të vlefshme, që kishin mbledhur në dheun e Kanaanit. Jakobi arriti në Egjipt dhe të gjithë pasardhësit e tij, 7 bijtë e tij, nipat, bijat dhe mbarë fara e tij.
Familja e Jakobit
8 Ja emrat e izraelitëve ‑ Jakobi dhe pasardhësit e tij që arritën në Egjipt:
I parëlinduri Rubeni. 9 Bijtë e Rubenit: Henoku, Falui, Hesroni dhe Karmiu.
10 Bijtë e Simonit: Jamueli, Jamini, Ahodi, Jakini, Sohari dhe Sauli, biri i Kanaanës.
11 Bijtë e Levit: Gersoni, Kaati dhe Merariu.
12 Bijtë e Judës: Heri, Onani, Selai, Faresi dhe Zarai. Në dheun e Kanaanit vdiqën Heri dhe Onani. Faresit i lindën djemtë: Hesroni e Hamuli.
13 Bijtë e Isaharit: Tolai, Fuai, Jasubi dhe Semroni.
14 Bijtë e Zabulonit: Saredi, Eloni dhe Jaheleli.
15 Këta janë bijtë e Lisë që i lindi në Padanaram, me Dinën, vajzën e saj. Të gjithë, bij dhe bija, ishin tridhjetë e tre.
16 Bijtë e Gadit: Safoni, Hagiu, Suniu, Ezeboni, Heriu, Arodiu dhe Areliu.
17 Bijtë e Aserit: Jamneu, Jezuai, Jesuiu, Beriai edhe Sara, motra e tyre. Bijtë e Beriait: Heberi dhe Melkieli.
18 Këta janë bijtë e Zelfës që Labani ia dha për shërbëtorë Lisë, vajzës së vet. Kjo i lindi Jakobit këta: shtatëmbëdhjetë shpirtra.
19 Bijtë e Rakelës, gruas së Jakobit: Jozefi e Beniamini.
20 Jozefit i lindën në dheun e Egjiptit djemtë që ia lindi Aseneta, bija e Putifarit, priftit të Heliopolit: Manaseu e Efraimi.
21 Bijtë e Beniaminit: Belai, Bohori, Asbeli, Gerai, Namani, Ekiu, Rozi, Mofimi, Ofimi dhe Aredi.
22 Bijtë e Rakelës, që ia lindi Jakobit: të gjithë katërmbëdhjetë frymë.
23 Bijtë e Danit: Husimi.
24 Bijtë e Neftaliut: Jasieli, Guniu, Jeseri dhe Salemi.
25 Këta janë bijtë e Bilhës që Labani ia dha për shërbëtorë Rakelës, vajzës së vet. Këta ia lindi Jakobit: të gjithë shtatë frymë.
26 Të gjitha frymët që hynë në Egjipt bashkë me Jakobin dhe që rrjedhin prej ijës së tij, pa gratë e bijve të tij: gjashtëdhjetë e gjashtë. 27 Kurse bijtë e Jozefit, që i lindën në Egjipt, dy frymë. Të gjithë njerëzit e familjes së Jakobit që erdhën në Egjipt qenë shtatëdhjetë.
Pritja e Jozefit
28 Jakobi e dërgoi para vetes Judën te Jozefi ta njoftojë që t’i dalë para në Gesen. 29 Dhe arritën në Gesen. Edhe Jozefi i zuri kuajt në karrocë dhe hipi për t’i dalë të atit para në Gesen. Kur e pa, iu qep në qafë dhe ngryka‑ngrykas qau gjatë. 30 Izraeli i tha Jozefit: “Tani pasi të pashë me sytë e mi se je gjallë dhe po të lë pas, do të vdes i kënaqur”.
31 Atëherë Jozefi foli me vëllezërit e vet dhe me të gjithë anëtarët e familjes të t’et: “Do të ngjitem dhe do ta njoftoj faraonin e do t’i them: ‘Vëllezërit e mi dhe familja e tim eti, që ishin në Kanaan, erdhën tek unë. 32 Këta njerëz janë barinj delesh, janë marrë gjithmonë me blegtori. Bagëtitë e imëta dhe të trasha e gjithçka kanë pasur, i prunë me vete.’ 33 Kur t’ju thërrasë dhe t’ju thotë: ‘Me çka merreni’? 34 Përgjigjuni: ‘Ne, shërbëtorët e tu, jemi barinj që prej rinisë sonë deri tani; si ne ashtu edhe etërit tanë.’ Thoni kështu që të mund të jetoni në krahinën Gesen, sepse egjiptianët i urrejnë të gjithë barinjtë e deleve”.
1 Jozefi, pra, hyri te faraoni dhe e njoftoi: “Im atë e vëllezërit me dele e me gjë të gjallë dhe me gjithçka kanë, erdhën prej dheut të Kanaanit. Tani kanë zënë vend në krahinën Gesen”.
2 Prej të gjithë vëllezërve të vet paraqiti pesë para mbretit.
3 Mbreti i pyeti: “Me ç’mjeshtri merreni”? Përgjigjën: “Jemi barinj, shërbëtorët e tu, ashtu si kanë qenë edhe etërit tanë”.
4 Ata edhe i thanë faraonit: “Ne erdhëm të zemërimiojmë në këtë vend, sepse grigjat e shërbëtorëve të tu nuk kanë kullota, përveç se ka rënduar edhe uria në dheun e Kanaanit; tani po të lutemi të na lejosh neve, shërbëtorëve të tu, të banojmë në Gesen”.
Një tregim tjetër
5 Mbreti i tha Jozefit: “Yt atë dhe vëllezërit e tu erdhën tek ti. 6 Dheu i Egjiptit është në dorën tënde. Vendoji të banojnë në më të mirin vend. Jepu krahinën e Gesenit. Po qe se ti e di se ndonjëri ndër ta është i aftë, bëje mbikëqyrës të grigjave të mia”.
7 Pas këtyre ngjarjeve Jozefi e futi në pallat të atin dhe ia paraqiti mbretit. Jakobi i dha bekimin faraonit. 8 Faraoni e pyeti: “Sa vjet ke”? 9 Jakobi iu përgjigj: “Motet e shtektimit tim pak e të vështira kapin njëqind e tridhjetë vjet, dhe ende nuk ia kanë arritur motet e të parëve të mi që i kaluan zemërimië më zemërimië.” 10 Dhe pasi i dha bekimin mbretit, doli jashtë.
11 Jozefi ia dha të atit dhe vëllezërve të vet për pronë në Egjipt një vend shumë të mirë në dheun e Ramsesit, siç kishte urdhëruar faraoni. 12 Jozefi u jepte ushqimin atyre ‑ mbarë familjes së të atit ‑ duke dhënë për secilin sa i nevojitej për ushqim.
Politika agrare e Jozefit
13 Mbarë vendi nuk kishte bukë. Uria e ndrydhi për se tepërmi vendin. Prej urisë u ngushtua dheu i Egjiptit dhe dheu i Kanaanit.
14 Jozefi i mblodhi krejt paratë prej drithërave të shitur të dheut të Egjiptit dhe të Kanaanit dhe i dorëzoi në thesarin e mbretit.
15 Kur blerësit në dheun e Egjiptit e të Kanaanit mbeten pa para, të gjithë Egjiptianët erdhën te Jozefi e i thanë: “Na jep bukë! Pse të vdesim pranë teje? Para nuk kemi më”! 16 Ai u përgjigj: 17 “Në qoftë se nuk keni më para sillni bagëtitë tuaja e për to në këmbim do t’ju jap ushqime”. Kur i sollën bagëtitë, Jozefi u dha ushqime e u mori kuaj, dele, qe e gomarë. Kështu atë vit i mbajti me ushqim me këmbim për bagëtitë.
18 Po ashtu kur kaloi edhe ai vit, erdhën dhe i thanë: “S’duam të fshehim prej zotërisë sonë se, si mbetëm pa para, dhe bagëtitë i lamë në duart tua, zotëria jonë, dhe s’është gjë e fshehtë së tani s’na ka mbetuar tjetër përveç t’ia japim zotërisë sonë trupit tonë dhe arat tona. 19 Përse të vdesim para syve të tu, ne dhe vendi ynë? Blina ne dhe tokën tonë, të bëhemi skllevër të faraonit; na jep farë që të mos mbarojë bujku dhe arat të mos mbesin shkret”.
20 Kështu Jozefi e bleu tërë tokën e Egjiptit, sepse secili egjiptian i shiste pronat e veta për shkak të urisë së madhe. Ia nënshtroi kështu tokën faraonit 21 dhe mbarë popujt e vendit ia vuri nën skllavëri prej një skaji në skaj tjetër të Egjiptit. 22
Tokën e priftërinjve nuk e bleu, sepse ata gëzonin një ndihmë ushqimesh të caktuara prej mbretit dhe prandaj nuk qenë të shtrënguar t’i shesin pronat e tyre.
23 Jozefi i tha popullit: “Meqenësë sot, siç po shihni ju bleva ju dhe tokën tuaj për faraonin, ja farërat dhe mbillni arat. 24 E kur të mblidhen të lashtat, faraonit do t’i jepni një të pestën, kurse katër të pestat do t’ju mbeten juve për farë dhe për ushqimin e familjeve dhe të fëmijëve tuaj”. 25 Ata i përgjigjën: “Na shpëtove! Ne ia dimë për të mirë zotërisë sonë që do të jemi robër të faraonit”!
26 Që prej asaj dite deri më sot në mbarë dheun e Egjiptit mbretit i jepet e pesta pjesë. Këtë ligj e bëri Jozefi. Prej kësaj është liruar vetëm toka e priftrinjve.
Vullneti i fundit i Jakobit
27 Izraelitët, pra, ngulën në dheun e Egjiptit, në krahinën e Gesenit. E bënë pronë të vetën. U shtuan dhe u shumuan pa masë. 28 Jakobi jetoi në dheun e Egjiptit shtatëmbëdhjetë vjet. Të gjithë vitet e jetës së tij kapin njëqind e dyzet e shtatë vjet.
29 Kur pa se po i afrohet dita e vdekjes së tij e thirri djalin e vet Jozefin dhe i tha: “Nëse kam gjetur hir para syve të tu, shtjere dorën tënde nën kofshën time, tregohu me mua i dhimbshëm dhe besnik: mos më varros në Egjipt! 30 Kur të shtrihem të pushoj me etërit e mi, më ço prej këtij vendi dhe më varros në varrin e të parëve të mi”. Jozefi iu përgjigj: “Unë do të bëj siç urdhërove”. 31 E ai: “M’u përbeto ‑ tha ‑ mua”! Ai iu përbetua. Atëherë Izraeli u mbështet në nënkrejcë të shtratit.
1 Pas këtyre ngjarjeve, Jozefin e njoftuan se i ishte sëmurë i ati. Jozefi i mori me vete dy bijtë e vet Manaseun dhe Efraimin. 2 I treguan plakut: “Ja, po vjen te ti djali yt, Jozefi!” Ky i dha vetes dhe ndenji ulur në shtrat 3 e, kur Jozefi hyri tek ai, i tha: “Hyji i gjithëpushtetshëm m’u dëftua në Luzë, që është në dheun e Kanaanit. Ai më dha bekimin 4 dhe më tha: “Unë do të të shtoj, do të të shumoj dhe do të të bëj një shumicë popujsh. Unë do ta jap këtë tokë ty dhe farës sate pas teje për pronë të përhershme! 5 Dy bijtë e tu, që të lindën këtu në Egjipt, para se të vija unë këtu te ti, do të jenë të mitë: Efraimi dhe Manaseu dhe do të njehen të mitë porsi Rubeni e Simoni. 6 Kurse të tjerët, që do të lindin pas tyre, do të jenë të tutë dhe do të quhen në emër të vëllezërve të tyre për nga trashëgimi”. 7 Mua, ndërsa po kthehesha nga Padanarami, më vdiq Rakela, nëna jote në udhëtim, pak para se të arrija në Efratë. Aty, afër rrugës për në Efratë, e varrosa. Ky vend ndryshe quhet Betlehem”.
8 Kur i pa bijtë e tij, i tha: “Kush janë këta?” 9 Jozefi iu përgjigj: “Janë djemtë e mi që m’i fali Hyji në këtë vend”. “M’i afro ‑ tha ‑ t’u jap bekimin”! 10 Sytë e kishin lënë Jakobin prej pleqërisë së thellë dhe nuk mund shihte qartë. Si i afroi pranë, i puthi, i përqafoi 11 dhe i tha djalit të vet: “S’kam menduar se do të shoh ty e ja, Hyji bëri që t’i shoh edhe fëmijët e tu”! 12 Kur i mori Jozefi prej prehrit të të atit u përkul thellë në nderim. 13 Efraimin e vuri në anë të djathtë të vetes d. m. th. në të majtë të Izraelit, ndërsa Manaseun në të majtë të vetes, d. m. th. në të djathtë të të atit, dhe të dy i afroi tek ai. 14 Jakobi e shtriu dorën e djathtë dhe e vuri mbi krye të Efraimit, vëllait të vogël, kurse të majtën mbi kokë të Manaseut, që ishte i madhi, duke i kryqëzuar kështu duart. 15 Jakobi i dha bekimin Jozefit e tha:
“Hyji, në praninë e të cilit ecën
etërit e mi, Abrahami e Izaku,
Hyji që më ruajti që prej rinisë sime
deri në ditën e sotme,
16 Engjëlli që më shpëtoi nga çdo e keqe,
i bekoftë këta djelmosha!
Në ta u përmendtë emri im
edhe emrat e etërve të mi, Abrahamit e Izakut!
U shtofshin dhe u shumofshin përmbi tokë”!
17 Kur vuri re Jozefi se i ati e vuri dorën e vet të djathtën mbi kokën e Efraimit, nuk i pëlqeu dhe ia kapi dorën të atit, u mundua t’ia heqë prej kresë së Efraimit e t’ia kalojë mbi kokën e Manaseut. 18 Ai edhe i tha t’et: “Nuk bën ashtu, babë! Sepse ky është i parëlinduri, vëre dorën e djathtë mbi kokë të tij”! 19 Por, Jakobi, duke mos dashur, tha: “E di, biri im, e di! Edhe ky do të bëhet një popull, do të bëhet i madh, porse vëllai i tij më i vogël, do të jetë më i madh se ai dhe fara e tij do të bëhet një shumicë popujsh”! 20 Dhe atë ditë u dha bekimin me këto fjalë:
“Me ty do të bekojë Izraeli e do të thotë:
‘Të bëftë Perëndia porsi Efraimin e porsi Manaseun’!”.
Kështu e vuri Efraimin para Manaseut.
21 Atëherë i tha Jozefit, djalit të vet: “Ja, unë po vdes. Por, Hyji do të jetë me ju dhe do t’ju kthejë në tokën e të parëve tuaj. 22 Ty po ta jap një pjesë më tepër se vëllezërve të tu, atë që e mora prej dorës së Amorreut me shpatë e me harkun tim”.
1 Jakobi i mblodh të bijtë dhe u tha:
“Bashkohuni t’ju tregoj çka do t’ju ndodhë në ditët e ardhshme.
2 Bashkohuni dhe dëgjoni, o bijtë e Jakobit,
dëgjojeni Izraelin, atin tuaj!
3 O Ruben, i parëlinduri im,
ti, fuqia ime, fryti i parë i forcës sime;
i pari në denjësi, më i madh në fuqi!
4 Vlon porsi ujë, por nuk do të kesh përparësi,
sepse u ngjite në shtrojën e babait tënd
dhe e fëlliqe shtratin tim!
5 Simon e Levi! Jeni vëllezër!
Vegla dhune armët e tyre!
6 Në këshillin e tyre mos pastë pjesë shpirti im dhe në mbledhjet e tyre mos shkoftë nderi im!
Sepse në tërbimin e vet vranë njeriun,
e me furi i gjymtuan mëzetërit!
7 Qoftë mallkuar tërbimi i tyre, sepse i pashpirt, hidhërimi i tyre, sepse i rëndë!
Do t’i ndaj nëpër Jakobin,
do t’i shpërndaj nëpër Izrael.
8 O Judë, vëllezërit e tu do të lëvdojnë,
dhëna jote në zverkun e armiqve të tu!
Para teje do të përmbysen bijtë e babait tënd!
9 O Judë, luani i luanëve!
Prej presë u ktheve, biri im!
Shtrihej në pushim porsi luani,
porsi luanesha: kush do të guxojë të të zgjojë?
10 Jo, prej Judës nuk do të hiqet sundimi
as shkopi i prijësit nga këmbët e tija,
deri që të vijë ai, të cilit i përket,
të cilin do ta dëgjojnë popujt.
11 E lidh për hardhi gaçin e vet,
për trung të hardhisë kërriçin e gomaricës së vet!
Petkun e vet do ta lajë në verë,
në gjakun e hardhisë leshnikun e vet!
12 Më të zinj se vera janë sytë e tij,
më të bardhë se qumështi, dhëmbët e tij!
13 Zabuloni do të banojë në bregun e detit,
port shpëtimi për anijet!
Do të prekë deri në Sidon!
14 Isahari është gomar i fortë,
i shtrirë ndërmjet gardheve;
15 pa se qetësia është e mirë
dhe vendi i pëlqyeshëm.
E uli krahun e vet për ngarkesë
dhe u bë skllav i nënshtruar!
16 Dani do të gjykojë popullin e vet,
si çdo fis tjetër i Izraelit.
17 Qoftë Dani shlligë në udhë,
nepërkë me kreshtë në shtigje
që ha kalin në këmbë
e kalorësi përplaset për së mbrapshti!
18 Në shpëtimin tënd shpresoj, o Zot!
19 Gadin, cubat do ta sulmojnë,
por ai do t’i sulmojë këmbë për këmbë!
20 Aseri bukë do të ketë të shijshme,
ushqime të zgjedhura mbretërore!
21 Shutë e hedhur është Neftaliu,
që lëshon brirë të bukur!
22 Lëndë frytdhënëse Jozefi,
lëndë frytdhënëse mbi burim:
degët e tejkalojnë murin!
23 Por e hidhëruan dhe i kanë rënë,
e kanë sulmuar shigjetarët.
24 Harku i tyre u copëtua
dhe u këputën muskujt e krahëve të tyre
në saje të krahut të Pushtetshmit të Jakobit,
në saje të emrit të Bariut, Shkëmbit të Izraelit!
25 Hyji i atit tënd do të jetë ndihmtari yt,
i Gjithpushtetshmi ty do të bekojë
me bekime që vijnë prej qiellit, së larti,
me bekime prej humnerës poshtë,
me bekime të parzmave dhe të kraharorit.
26 Bekimet e atit tënd janë përforcuar,
më të larta se bekimet e maleve të amshuara,
se dëshira e kodrave të lashta!
Le të bien mbi kokën e Jozefit,
mbi kokë të të shuguruarit ndër vëllezër!
27 Beniamini është bishë grabitqare:
në mëngjës e ha prenë
e në mbrëmje i ndan plaçkat”!
28 Të gjithë këta i përbëjnë dymbëdhjetë fiset e Izraelit. Kështu u tha ati i tyre dhe u dha bekimin: bekimin e vet të veçantë për secilin.
Momentet e fundit dhe vdekja e Jakobit
29 Atëherë u dha këtë urdhër: “Së shpejti do të bashkohem me popullin tim. Më varrosni me etërit e mi në shpellën Makpelë, që gjendet në arën e Efron Heteut, 30 përballë Mambresë, në dheun e Kanaanit, të cilën e bleu Abrahami me gjithë arë prej Efron Heteut si pronë për varreza. 31 Aty e varrosën Abrahamin dhe Sarën, gruan e tij. Aty qe varrosur Izaku me Rebekën, gruan e tij, aty e varrosur pushon edhe Lia”.
32 Kur Jakobi i kreu se dhëni këto udhëzime bijve të vet, i mblodhi këmbët e veta mbi shtrat e vdiq, u bashkua me popullin e vet.
1 Jozefi ra mbi fytyrën e të atit, e qante dhe e puthte. 2 Atëherë u urdhëroi mjekëve që i kishte në shërbim ta balsamojnë të atin. 3 Ata, në të kryer të urdhrit, kaluan dyzet ditë: kaq në të vërtetë zgjat balsamimi i kufomave. Egjipti e qau shtatëdhjetë ditë.
4 Si kaloi koha e vajtimit, Jozefi foli me familjen e faraonit: “Nëse kam gjetur hir para syve tuaj, m’i thoni faraonit, 5 se im atë më përbeu: ‘Ja po vdes: më varros në varrin tim që e hapa për vete në dheun e Kanaanit’, të më lejojë të shkoj ta varros tim atë e do të kthehem”. 6 Faraoni i tha: “Shko e varrose babain sikurse të përbeu”.
7 Jozefi shkoi e me të shkuan edhe të gjithë shërbëtorët e faraonit, paranikët e shtëpisë së tij, të gjithë paranikët e dheut të Egjiptit, 8 mbarë familja e Jozefit me vëllezërit e tij, pa fëmijë, grigjë e lori, që i lanë në krahinën Gesen. 9 Në këtë përcjellje përmortore pati karroca e kuaj dhe u bë një turmë jo aq e vogël. 10 Kur erdhën në Gorenhaatad (d. m. th. Lëmi i ferrave), që është përtej Jordanit, aty kremtuan salikimet dhe bënë një gjëmë të madhe e të thekshme për shtatë ditë. 11 Kur e panë këtë gjë banorët e Kanaanit, thanë: “Qenka ky vaj i madh për egjiptianët”! Prandaj edhe ai vend u quajt Abelmesraim (d. m. th. Vajtimi i Egjiptit).
12 Bijtë e Jakobit bënë siç u qe urdhëruar. 13 E çuan në dheun e Kanaanit dhe e varrosën në shpellën e Makpelës, që e pati blerë Abrahami bashkë me arë për pronë varrezash prej Efron Heteut; përballë Mambresë. 14 Atëherë Jozefi u kthye në Egjipt bashkë me vëllezërit e vet dhe me tërë përcjelljen, pasi e varrosën të atin.
Prej vdekjes së Jakobit deri në vdekje të Jozefit
15 Pasi u vdiq baba vëllezërit e Jozefit filluan të tremben dhe i thanë njëri ‑ tjetrit: “Që të mos i kujtohet rastësisht padrejtësia që e pësoi dhe të na e kthejë gjithë të keqen që ia bëmë”, 16 dërguan t’i thonë: “Yt atë na urdhëroi, para se të vdiste, 17 që t’i themi këto fjalë të tija: ‘Po të lutemi ta harrosh kobin e vëllezërve të tu, fajin dhe mëkatin e tyre, që e bënë kundër teje’. Po edhe ne po të lutemi, që shërbëtorëve të Hyjit të atit tënd t’ua falësh këtë vepër të zezë”. Kur i dëgjoi këto, Jozefi ia plasi vajit. 18 Erdhën tek ai vëllezërit e tij dhe, kryeulur përdhe, i thanë: “Jemi skllevërit e tu”. 19 Ai u përgjigj: “Mos kini frikë! Vallë, a mund t’i kundërshtojmë vullnetit të Hyjit? 20 Ju njëmend ma menduat të keqen, por Hyji e ktheu atë në të mirë që të më lartësojë, si po shihni se ndodhi me të vërtetë, dhe për të shpëtuar një popull të madh. 21 Mos druani! Unë do të kujdesem për ju dhe për fëmijët tuaj”. Dhe i ngushëlloi me fjalë të ëmbla e të buta.
22 Jozefi banoi në Egjipt me mbarë familjen e tij dhe familjen e t’et. Jetoi njëqind e dhjetë vjet 23 dhe i mbërriti bijtë e Efraimit deri në të tretin brez. Po edhe bijtë e Mahirit, birit të Manaseut, lindën në prehrin e Jozefit.
24 Pas këtyre ngjarjeve, Jozefi u tha vëllezërve: “Pas vdekjes sime Hyji do të vijë me siguri t’ju vizitojë dhe do t’ju mundësojë të dilni prej ketij dheu e të shkoni në dheun që ua premtoi me betim Abrahamit, Izakut e Jakobit.” 25 Pasi i përbeu ata dhe u tha: “Hyji do t’ju vijë përnjëmend në takim... atëherë m’i merrni me vete eshtrat prej këtij vendi”, 26 e vdiq. I kishte mbushur njëqind e dhjetë vjet jete. Trupi i tij qe balsamuar dhe vendosur në një sarkofag në Egjipt.